Column Sjaak Grosthuizen: Honorair consul

12 maart 2016 – Column Sjaak Grosthuizen: Honorair consul

Honorair consul, dat is een mooi klinkende functie. Dat is dan ook de bedoeling, want veel meer dan deze woorden betekent het officieel ook niet. Honoraire consuls zitten over de wereld verspreid, voornamelijk in kleinere weinig betekenende landjes, waarmee we vanwege een soort van gunfactor toch nog iets van een aanwijsbare relatie willen onderhouden. Zakenlieden die om een economische reden daar iets langer verblijf houden dan toeristen doorgaans doen krijgen soms deze titel.

Enkele fractievoorzitters uit de raad van Hoorn hebben deze titel gegund aan Michiel Pijl, tot deze week nog CDA-wethouder van meer-belangrijke-dingen-dan-je–zomaar-zou-denkenzaken. Michiel wordt zeer binnenkort burgemeester van de aanpalende gemeente Drechterland.

Laat ik duidelijk zijn: ik gun het hem en ik denk dat het zowel voor hem als voor Drechterland een goede zaak is. En daarnaast: ik begrijp de gedachte achter het idee van Roger Tonnaer, Marion van der Ven, Simon Broersma, Aart Ruppert en Arthur Helling om hem deze mooie titel mee te geven. Het is als eerbetoon bedoeld. Van harte en dat was hen aan te zien tijdens de plechtige benoeming rond het middernachtelijke uur. Michiel, je bent een beste peer, je hebt het goed gedaan en we waren nog lang niet van plan jou weg te sturen met een motie van wantrouwen of zoiets.

Dat Michiel het goed heeft gedaan als wethouder, mocht iedereen horen. Het is leuk om zoiets over jezelf te horen, denk ik altijd bij mooie afscheidswoorden. Dan rijst bij mij onvermijdelijk toch nog een vraag: hoe zou het nu komen dat zulke hartelijke woorden met een lijstje van wat je allemaal gedaan hebt, eigenlijk alleen maar worden uitgesproken bij je vertrek? Is dat iets in onze cultuur? Je prijst niet iemand voor zijn daden terwijl hij nog bezig is met zijn volgende goede daad?

Als iemand weggaat, dan is het een beschaafd beginsel dat je niet gaat natrappen. Daarvoor in de plaats kun je dan zo’n afscheidsfeestje gebruiken om te vieren dat je van die persoon verlost bent. Beschaafd, met wensen dat het bij zijn volgende stap net zo succesvol zal verlopen. Het zijn dan ook maar een paar mensen die vanuit hun functie verplicht zijn een passend lovend afscheidspraatje te houden. Onze burgemeester Yvonne van Mastrigt moest dat voor Michiel doen. En natuurlijk de fractievoorzitter van het CDA, Dirk Oud. Een lovend praatje met opsomming van goede diensten en een knipoog. Geen samenvatting dus van zaken waar diverse fracties in de afgelopen zes bewindsjaren van Michiel tegen te hoop zijn gelopen. Beschaving heeft dus iets geruststellends voor iedereen die afscheid neemt zonder dat dit het gevolg is van direct ontslag wegens wanprestatie. Alleen heel dik betaalde CEO’s van erg grote bedrijven krijgen na bewezen wanprestaties de nodige complimenten mee en een gouden handdruk.

Des te opvallender is het dat een aantal belangrijke fracties in de Hoornse raad het belangrijk vond om Michiel op een ludieke manier uit te zwaaien. Met dus de benoeming als honorair consul van de gemeente Hoorn. Of zit daar nog een andere gedachte achter? Ik wil natuurlijk niet zo slecht over hen denken dat ik vermoed, dat zij hopen in de nieuwe burgemeester van Drechterland een soort van vazal van de grote buurgemeente Hoorn te krijgen.

Vergeet nooit de stad waarin je het politieke handwerk hebt geleerd, Michiel! Je hebt vaak genoeg het belang van de stad verdedigd tegen de stroperige terughoudendheid van de boerengemeenschappen die Hoorn slechts zien als een winkelhart waar je de spullen kunt kopen die in het eigen dorp niet te verkrijgen zijn, of tijdens de jaarmarkten zoals Lappendag en natuurlijk het enige echte kermisvermaak dat in de regio te vinden is.

We hebben Michiel uitgezwaaid. Op onberispelijke wijze. Ik heb oprechtheid gezien in de gekozen afscheidsvorm. Michiel zal als primus inter pares van Drechterland weten hoe hij Hoorn zal moeten aanpakken, wanneer het erop aankomt zijn nieuwe gemeente te vertegenwoordigen. Misschien niet als consul, maar immer honorair.