3 juni 2025 – Column Gerben H. Bakker: Bella figura
Grote veranderingen komen altijd onverwacht. Het was op een desolaat industrieterrein in de herfst van 2009, in Purmerend nota bene. Ik maakte -nog nat achter de oren- de vaste wandeling van station Overwhere naar mijn eerste echte baan. Mijn fleurige mantel en bordeauxrode puntschoenen detoneerden ik bij de rolluiken en golfplaten in de omgeving. Met mijn kraag omhooggeslagen tegen de gure wind volgde ik het eentonige patroon van de cementtegels in het trottoir. In mijzelf verzonken en een beetje verloren.
En toen zag ik jou. Vanaf het einde van de straat trok jij mij aan als het stralende middelpunt. Ik kende je niet, wist niets van je verleden laat staan je toekomst. Ik vertraagde mijn pas en nam je zorgvuldig van top tot teen in mij op. Jij liet het gebeuren vanuit een vanzelfsprekendheid op een voetstuk te worden gezet. Toch voelde ik mij in jouw bijzijn gezien en voorbestemd.
Ik kende je niet, wist niets van je verleden laat staan je toekomst.
Voor velen is een auto slechts een vervoersmiddel. Zo komt mijn moeder niet verder dan een onderscheid in kleur. Maar een keuze voor een voiture is er natuurlijk op veel manieren te maken. Ik heb een vriend die in Excel schema’s de afschrijving en brandstofverbruik van zijn auto tot hogere wiskunde heeft verheven. Anderen zijn gefocust op motorprestaties of rijcomfort. Autodealer Sam van Dalen weet dit als geen ander te vangen in de aansprekende video’s over zijn heilige koeien.
Ook een maatschappelijke context kan leidend zijn, zo doneert Ton van Kuyk voor elke verkochte Volvo een bedrag aan de lokale hockeyclub. En er zijn milieubewuste keuzes; maar is een elektrische auto uit China eigenlijk wel duurzaam te noemen? Ikzelf liet mij domweg verleiden. Ben niet gevallen voor haar paardenkrachten, zwartleren bekleding of meedraaiende koplampen. Zelfs niet voor de verschuifbare achterbank waardoor ook wijlen Berlusconi zich in een limousine waande. Niets van dit alles. Het was het even sierlijke als trefzekere lijnenspel van meesterontwerper Giugiaro dat mij het hoofd op hol bracht. Bella figura. Haar naam is Lancia Delta III.
‘Het was het even sierlijke als trefzekere lijnenspel van meesterontwerper Giugiaro dat mij het hoofd op hol bracht’.
Zo trots als een pauw was ik als ik met jou over straat mocht. Je tilde mij op. Met jouw allure was je mijn toegangsbewijs tot een wereld van stijl en klasse. Iets dat zich uitte in spontane begroetingen, complimenten en emotionele ontboezemingen. Je was echter geen allemansvriend. Jouw imposante voorkomen liet weinig ruimte voor anderen. Ook ging het ouder worden bij jou gepaard met gebreken. Jouw zesbak begon moeilijker te schakelen en je achteras begon wat te rammelen. Ook werd het een probleem dat je ramen spontaan besloegen. Juist omdat dit geen uiting was van onze onstuimige wittebroodsweken maar verband hield met een niet te repareren airco.
Door de aanschaf van okergele race-handschoenen probeerde ik ons vuur weer te laten ontvlammen maar de liefde glipte ons door de vingers. Soms is het een teken van liefde elkaar juist los te laten. Ik dank je voor alle mooie jaren en neem je mee in mijn hart. Addio amore mio.
