Column Sjaak Grosthuizen: Afscheid van monumenten

7 december 2013 – Sjaak Grosthuizen: Afscheid van monumenten

Hoorn kent monumenten. Wij menen dat zij dierbaar gekoesterd worden door de schatbewaarders van onze gemeente, maar daar denken de erfgoedbewakers van ons land wat genuanceerder over. Zolang monumentenzorg niet in beleidspannen en bestemmingsplannen uitgebreid wordt beschreven zal Hoorn slechts twee van de drie haalbare sterren worden opgeplakt.

Hoorn kent naast stenen monumenten ook monumenten van vlees en bloed. Politici bijvoorbeeld, die zich tot ver na hun pensionering blijven inzetten voor historisch, contemporain en futuristisch Hoorn. Drie raadsleden hebben, na een lange staat van dienst, aangegeven dat het welletjes is en dat de jeugd het nu maar moet overnemen. Piet Bruijns van de PvdA, Wim van Hilten van de VVD en Piet Mol van VOC Hoorn. Alle drie afkomstig uit buitengebied Blokker, maar dat is toeval. Aan alle drie bewaar ik dankbare herinneringen, omdat zij niet schroomden hun hoofd boven het maaiveld uit te steken. Zij waren columniseerbaar.

Ondanks zijn slanke postuur kon je niet om Piet heen

Politieke nestor Piet Bruijns, een van de weinigen die qua zetelvastheid in de buurt van pluchevereerder Roger Tonnaer komt, werd door mij voor het eerst genoemd in de Nieuwjaarsconference van januari 2000. Sedertdien hebben zijn enorme inspanningen om Hoorn en Blokker netjes door de decennia te loodsen een behoorlijk vlucht genomen. Ondanks zijn slanke postuur kon je niet om Piet heen. Piet op de fiets, Piet lopend, Piet was overal aan te treffen en niet alleen in Blokker. Ik heb hem dankbaar verguisd en opgehemeld. Op momenten dat ik wanhopig dacht dat er eigenlijk niks mis was met de stad, kwam Piet met een prachtige zaak waarvoor hij zich met hart en ziel in zette en voorzag hij mij van een onderwerp om over te schrijven.

Wim van Hilten van de VVD kwam op 9 december 2000 voor het eerst binnen mijn blikveld.

Toch leuk om te merken dat hij ook eens iets doet.

Ik had hem toen positiever moeten bejegenen, vind ik achteraf. Mijn column toen begon als volgt: ‘Even, voordat ik begin. Ken jij ene Van Hilten? Nou, ik was zijn naam nog niet eerder tegengekomen, maar deze week al twee keer. Een keer op een foto waarop een hele stoet raads- en andere leden een wandelingetje maakte door een van onze buitengebieden en nog eens toen hij voorstelde om het werkcentrum West-Friesland in de TSH te huisvesten. Ik heb hem opgezocht in de gemeentegids. Hij is al een tijdje VVD-raadslid. Toch leuk om te merken dat hij ook eens iets doet. Wat ik dan merk, bedoel ik.‘

Ik heb hem en zijn fractie sedertdien ook wel eens positief behandeld of wat kritischer andere fracties aangepakt en daardoor kenmerken onze ontmoetingen zich door een oprechte wederzijdse hartelijkheid.

Ik dank deels aan deze Piet

De derde Blokkerse politicus is Piet Mol, de fractievoorzitter van VOC Hoorn. Op 27 december 2008 schreef ik voor het eerst over deze markante inwoner van Hoorn en Westfriesland. Of het nu te wijten was aan politieke onervarenheid, of door opgestuwde verontwaardiging over de streken van de overige coalitiepartijen weet ik niet precies meer. Wethouder Cees van der Maat werd opgeofferd voor het statement wat deze lokale partij wenste te maken. Ik dank deels aan deze Piet – misschien wat verwarrend in deze periode waarin over heel veel pieten gestruikeld werd – dat ikzelf onderscheiden werd tijdens de Westfriese sportman of –vrouw  van het jaarceremonie.

Opvallend is ook dat de eerste columnaandacht voor deze kanjers altijd rond de jaarwisseling was. Ik weet niet meer hoe mijn gemoedstoestand tijdens die momenten was. Ik vrees dat die onvoldoende werd beïnvloed door vredige kerstgedachten of nostalgisch terugblikken op een veelbewogen jaar.

Niemand is onmisbaar.

Zij stoppen meteen na de verkiezingen in maart. Gezien hun leeftijd gun ik ze een plekje aan de rand van het politieke gebeuren. Niemand is onmisbaar. Wat niet vervangen kan worden wordt gewoon afgeschaft of weggezet als niet meer van deze tijd. Anderen komen nu in de schijnwerpers van de media en worden evenals bij de drie oudjes afgerekend op de diepte en het aantal deukjes die in de pakjes boter worden geslagen.

De afscheidsspeeches roepen straks reacties op tussen oja? en oh..ja! Ik hoop erbij te zijn om te horen wat ik allemaal gemist heb in de afgelopen jaren. Dat is geschiedenis die meestal spaarzaam in de analen wordt opgetekend. Piet, Wim en Piet zal ik ongetwijfeld wel missen, want zo is de toekomst wel vaker.