SJAAK GROSTHUIZEN 17 augustus 2013 – Kolmkommertijd
Voor de fervente speurder naar politieke gebeurtenisjes die nauwgezette explicatie of bevredigende opheldering behoeven was deze week bijna een vruchteloze week gebleven, ware het niet dat Roger Tonnaer, oplettende fractieleider van de naar hem vernoemde fractie, een uiterst schrijnende situatie ten tweede male in de publiciteit kreeg. Een scheepswrak met onverminderde drijfvermogen ontsiert in de ogen der bewoners van het Oostereiland een stuk kaderuimte en is de ooraak voor de onverkoopbaarheid van belendende woonruimte aan de wal. Dit argument kenden we nog niet om de moeizame huizenmarkt te verklaren. Een extra reden om alert te reageren, vindt Roger, tevens nagenoeg altijd bereikbare telefonist van Meldpunt Buurtonrecht. Over het schip Broeder Isodoor dat zichtbaar getuigt van veel boeiende verhalen zou Fractie Tonnaer graag het allerlaatste hoofdstuk schrijven.
En met verve, laat dat duidelijk zijn!
Natuurlijk ben ik blij dat dit soort zaken wordt aangekaart. Ik ben echter een tikje trots op mijn ooit verworven inzicht dat een college van B. en W. zich niet spoorslags van hun recesadres naar de Coenveste zullen spoeden om deze onverkwikkelijke zaak zo snel mogelijk opgelost te krijgen. Ik meende ook over het inzicht te beschikken dat Roger dit soort zaken het liefst tegenover een bomvolle raadszaal messcherp geanalyseerd en met terecht beschuldigende vinger naar de rest van het wettige gezag te berde zou brengen. Kennelijk heb ik me in Roger vergist. Ik begrijp dat bijna de voltallige club stadsverantwoordelijken ook recht heeft op een korte periode van ontspanning, van afstand nemen, van accu’s opladen. Ik heb even gedacht dat alleen Michiel Pijl, onze CDA-wethouder van draaiende, zwaaiende en goklust opwekkende kermisattracties op zijn post was gebleven om op de winkel te passen. En met verve, laat dat duidelijk zijn! Zou de korte tijd dat Roger weer terug was in de raad bij hem niet de behoefte aan reces hebben opgeroepen?
Het was het gevolg van enige jaren veronachtzaming van het Hoornse kermisleven.
Ook de regionale kranten heeft kennelijk de Hoornse redactie een weekje verlof vergund om zich naar hartenlust te laten vermaken. Zelfs mevrouw Grosthuizen en ik hebben de afgelopen week de politieke boel de politieke boel gelaten. Met twee jonge familieleden als logeetjes bereidde mevrouw Grosthuizen zich voor op een middagje te kermis gaan. Ze kwam enigs geschrokken thuis. Het was het gevolg van enige jaren veronachtzaming van het Hoornse kermisleven. Nietsvermoedend hadden wij gedacht per kind slechts vier attracties te laten kiezen, want het hoefde allemaal niet te gek worden natuurlijk. Gelukkig brachten de kinderen het op om ondanks de beperkingen met een vermoeden van uitgelaten tevredenheid thuis te komen. Onze plaats op de ranglijst van meest favoriete ooms en tantes is geen nanoseconde in gevaar geweest.
Zij lieten met enige trots hun veroveringen uit het touwtrekgebeuren zien: een paars/roze kaart met voor kleine meisjes fantastische attributen om eigen uiterlijk en dat van hun poppen te verfraaien en een verzameling wapentuig van Chinese makelij.
Binnen enkele minuten werden mij twee zaken duidelijk. De bevestiging van eerder via de landelijke media gedane mededeling dat het Chinese spul van bedroevende kwaliteit is en dat wij in ons een eventueel gewapend conflict met dat land nauwelijks zorgen hoeven te maken. Eigenlijk zou je kermisexploitanten moeten verplichten alleen maar prijsjes te mogen laten winnen die het tot vlak voor de volgende kermis in kinderhandjes kunnen uithouden.
Stralende kindergezichtjes zijn onbetaalbaar
Ik zal echter onze Michiel niet lastig vallen met deze klacht. We hebben eigenlijk ook onze dure centen besteed om de kinderen enige momenten van schier onbeschrijfelijke vreugde te laten meemaken. Stralende kindergezichtjes zijn onbetaalbaar houdt mevrouw Grosthuizen mij voor en voor de zoveelste keer voeg ik me naar haar verrijkende inzichten. Desondanks zullen wij ons voor het volgende jaar wat beter beraden op de budgettaire consequenties van kermisbezoek.
Hoeveel wordt daarvan betaald vanuit onze gemeentekas?
Dit jaar hebben we ons, ook weer voor het eerst sinds jaren, laten verleiden om naar het vuurwerk te komen kijken. Het was een prachtig schouwspel en van de duizenden toeschouwers kon ik slechts bij enkele tientallen om ons heen de opgetogen reacties zien en horen. Even heb ik gedacht aan de kosten die aan het spektakel moesten kleven. Hoeveel wordt daarvan betaald vanuit onze gemeentekas? vroeg ik me enkele seconden af. Direct heb ik mijzelf om deze gedachte berispt. Zoveel stralende en tevreden gezichten is toch onbetaalbaar?
