SJAAK GROSTHUIZEN 14 september 2013 – Kansen ruiken
Kansenkaart 2.0, waarin wordt aangegeven dat maar liefst één miljoen wordt uitgetrokken als een soort vitamine C voor de kwakkelende Hoornse economie, is de opvolger van Kansenkaart 1.0 en zal ooit wel eens opgevolgd worden door Kansenkaart 3.0. Met Adobe zitten we al op Adobe XI.0. Je hebt ook tussenvarianten, wanneer er kleine aanpassingen worden gedaan. We hadden bijna Kansenkaart 2.1 gekregen, wanneer CDA en Hoorns Belang hun kansen hadden uitbetaald gezien. De meest linkse vleugel van de raad, PvdA, SP en GroenLinks probeerde er nog even een 2.1.1-versie van te maken, maar dat mocht ook niet baten. De aanvullende amendementen werden weggestemd en de hele raad, uitgezonderd GroenLinks was voor de basisvariant 2.0.
De Kansenkaart is iets anders dan een kanskaart van Monopoly. Het is eerder iets uit het algemeen fonds om economische ontwikkelingen in Hoorn te stimuleren. Een zeer lofwaardig streven. Het doet vermoeden dat ons college reële uitwegen ziet in de crisis die neringdoenden in onze stad in een wurggreep lijkt te hebben.
Mark Rutte en zijn kompanen zien herstelkansen in een ruimer bestedingsbeleid van de burgers van Nederland. Je zou dus kunnen denken dat het college en het overgrote deel van de raad het miljoen willen laten uitgeven om ondernemers die kopje-onder dreigen te gaan te verblijden met een grotere groep koopgrage klanten, geworven bij de uitgang van de voedselbank, met de uitdrukkelijke opdracht het geld te besteden bij de lokale middenstand. Zo eenvoudig is dat echter niet.
Mevrouw Grosthuizen en ik fantaseren er wel eens over over een miljoen te mogen beschikken en ik moet bekennen dat ik er aanzienlijk minder royaal mee zou zijn naar minder draagkrachtige familieleden, vrienden. kennissen en goede doelenorganisaties met of zonder directeur die dit fraaie bedrag binnen hun werkzame leven enige malen als persoonlijk inkomen bij elkaar kunnen bedelen.
Voor zaken die op gemeenteniveau moeten worden ondersteund is het echter niet veel. De collegepartijen hadden al een rijtje doelen op papier staan en vanuit traditionele, laat ik het mevrouw-Grosthuizenachtige insteek noemen, wilden sommige partijen er nog wat nooddruftige doelgroepen bij plaatsen.
Omdat alles ook nog duurzaamheid zou bevorderen kreeg Kansenkaart 2.0 toch nog voldoende handen op elkaar, maar misschien vreemd genoeg, niet die van GroenLinks. Samir Bashara heeft weinig fiducie in de duurzaamheid van Kansenkaart 2.0.
Met groot enthousiasme doen al onze wethouders mee.
Om dit te loochenstraffen doen onze wethouders een maand lang een wedstrijdje in duurzaamheid. Wie verbruikt het minst aan energie of andere zaken in de persoonlijke leefsfeer? Met groot enthousiasme doen al onze wethouders mee. Het is zelfs een landelijke wedstrijd. Wie deze week van één van onze wethouders de vraag krijgt of hij een maandje mag komen logeren weet dan wat daarachter steekt! We moeten maar niet al te nadrukkelijk gaan ruiken of zij zich wel goed gedoucht hebben.
Ik werd deze week verblijd met de mededeling dat René Assendelft nu ook onder de pannen is. Hij heeft een behoorlijke tijd uitgetrokken om te kunnen beoordelen bij welke partij zijn persoonlijke gedachtegoed het best tot verdere ontplooiing kan komen. Hij koos VOCH, omdat hij zag dat VOCH een duidelijke visie heeft op de toekomst van de stad en met een grote en trouwe achterban een sterke basis heeft. VOCH op haar beurt ziet in René eigenschappen die zij, misschien met het oog op de komende verkiezingen, ook graag in huis heeft. Karin Hakhoff, de fractievoorzitter formuleerde het als volgt: Een politiek talent, met enorm veel gevoel voor wat er in de stad leeft. Hij heeft laten zien dat hij een doorzetter is, die zich vastbijt in onderwerpen, met veel kennis van zaken, en een groot hart voor onze inwoners en ondernemers. Kijk, en nu vindt men deze mooie eigenschappen voortaan ook bij het VOCH. Het ontroerende van deze politieke omhelzing zit ook een beetje in het benoemen van elkaars mooie kwaliteiten. René beschrijft de VOCH op een manier waarop deze lokale partij zichzelf nooit kan presenteren zonder beschuldigd te worden van borstklopperij. Daar tegenover wordt René door VOCH neergezet als een soort heilige. Er worden hem eigenschappen toegedicht die hijzelf nooit zonder blozen had kunnen noemen. Je vraagt je nu af, waarom de andere partijen niet tot het uiterste zijn gegaan om hem aan de eigen gelederen toe te voegen.
Misschien heeft de wederzijds ontstane aantrekkingskracht te maken met het feit dat men het afgelopen jaar te druk bezig was met aandachtopslurpende bestuurszaken en dat men pas nu de tijd heeft genomen om eens te onderzoeken welke kwaliteiten men nodig heeft om tijdens de aanstaande verkiezingen aarzelende kiezers over de streep te rukken.
Dat GroenLinks René Assendelft niet heeft binnengehaald verbaast mij niets. Kennelijk voldoet René in de ogen van Samir Bashara ook niet aan de eis van duurzaamheid. Daar tillen VOCH en René Assendelft klaarblijkelijk veel minder aan.
