22 maart 2014 Column Sjaak Grosthuizen: Jemig de pemig! We hebben gewonnen!
Wat een geweldige belevenis was dat afgelopen woensdag! Ik had het buitengewone voorrecht de hele dag te wentelen in het verkiezingsgebeuren. Ik trok met een cameraman van Hoorn TV langs een aantal stembureaus in Westfriesland. Daar sprak ik levensechte Westfriese kiezers aan met vragen over hun motivatie om te komen stemmen. Een enkeling had zich terdege voorbereid op de verkiezingen. Dat verheugde mij zeer, omdat ik mij in toenemende mate een wat cynische houding over de lokale, regionale, provinciale, landelijke en zelfs Europese kiezer begon aan te meten. Enthousiast vroeg ik dan waarom men juist die partij hun kostbare stem gunde. Nou, die partij hield veel meer rekening met wat zij wensten. Welke wensen dan? Op dat moment schoot de bewuste kiezer meestal geen enkel verkiezingswaardige maatregel te binnen. Alle mooie dingen die de naar stemmen snakkende partij in de afgelopen vier jaar voor elkaar wist te brengen en alle goeds die de partij voor de komende jaren in petto had waren teruggebracht tot een gevoel. Het gevoel dat de partij landelijk of regionaal en soms alleen lokaal wist op te roepen was voldoende om deze partij het mooiste te gunnen wat mogelijk was: de stem.
maar in Hoorn ging het dan ook ergens om. De tunnel.
Amper iets meer dan de helft van de Hoornse poorters togen naar het stemlokaal. Iets boven het landelijke gemiddelde, maar in Hoorn ging het dan ook ergens om. De tunnel. Het hele project om Hoorn een stoot in de goede richting te geven hield maandenlang de langzaam maar zeker opwarmende gemoederen bezig. Een pre-electorale coalitie van zeven partijen slaagde er in om de onrust over het lokaal uit te geven miljoenen te wekken en vast te houden tot ver na de verkiezingen. Een mooi staaltje democratisch goochelen waardoor Hoorn zich ten opzichte van de landelijke trends opvallend onderscheidde. Hoorn liet de stemkeuze niet bepalen door de media die vooraf bepaalde dat de VVD, maar zeker de PvdA een enorme optater zou krijgen en dat de stemmen van de Nederlander vooral zouden worden buitgemaakt door D66 en ook wel door de SP en de lokale partijen. Hoe anders ging dat in Hoorn.
De meerderheid van de zetels kwam te liggen bij de zeven partijen die in gezamenlijk optreden de Hoornse bevolking een duur lijkende infrastructurele oplossing wilden besparen.
Vreugde op de gezichten van PvdA, SP, GroenLinks en nog wat politiek kleingoed. Nu is er dan eindelijk de kans om het heilloze megalomane getij te keren. Nu zijn slechts de verbijsterde blikken te zien van het voormalige rechtse blok in Hoorn.
Hoe blij mag Judith de Jong, die nu de rol krijgt van kartrekster van het mensenvoorstenenbeginsel, eigenlijk zijn? Om dit standpunt een kans te geven te slagen in de komende afblaasprocedures moet met de andere strijdmakkers worden samengewerkt.
Hoe houd je de onderlinge verhoudingen tussen de socialistische Jehovagetuigen van de SP, de vrijzinnige sociaaldemocraten van de PvdA en de met windmolentjes lopende leden van linkse liefhebbers van een groene samenleving van GroenLinks?
Dat is niet eens het grootste struikelblok, want deze drie partijen bezetten gezamenlijk 12 van de 35 zetels. Dat betekent dat er nog minimaal zes zetels bij onderhandeld moet worden. Welke lokale splinters passen het best in de tunnelafzwerende alliantie? Er zijn maar liefst drie of vier partijtjes nodig om stevig in het zadel te blijven. In het totaal bestaat de coalitie dan minstens uit zeven fracties. Er kan met veel wringen een college gevormd worden met vijf wethouders. Welke partijtjes zullen buiten het college blijven en tegen welke prijs? Door de felheid van de gestreden strijd is het schier onmogelijk geworden zonder gezichtsverlies en kleerscheuren bij de volgende verkiezingen met partijen uit het andere kamp samen te werken in ons dierbare Klein Oekraïne. Oh, wat houd ik van de kiezers van Hoorn!
De kiezer heeft altijd gelijk, wordt door zelfs de meest ervaren politicus gemompeld. Ik zal dit niet gauw beamen. De kiezer is soms gek op spagaatsituaties, zou ik eerder denken.
Wrange vreugde bij de vorige tunnelcoalitie is te verwachten bij de heisa die zal ontstaan, wanneer blijkt dat het afblazen van de plannen ettelijke miljoenen gaat kosten en in de mogelijkheid dat ook een nieuwe coalitie niet anders dan voor de tunnel kan gaan.
Wanneer over vier jaar iedereen al gewend is aan de tunnel of aan het wachten bij de overweg zal men weten of deze coalitie de verkiezingen van maart 2018 overleeft. Ik wens de winnaars succes met hun overwinning. Voor mij blijft politiek veel leuker dan voetbal.
