17 mei 2014 Column Sjaak Grosthuizen: Met blijdschap geven wij kennis
’t Is geboren, de nieuwe coalitie! Komt burgers, blaast op uw feestschalmeien! Strijkt de vedels en roert de trom! Komt allen tegader en verheugt u over de boreling en vult alle ruimtes met jubelkreten! Judith de Jong, de mater omnipotente van dit project, heeft alle moeilijkheden en onmogelijkheden van de afgelopen weken overwonnen. Na de bevalling van bijna twee maanden kunnen de roze, rode en groene muisjes op de beschuiten gestrooid worden, de royaal gevulde glazen worden geheven en geklonken en een grote gefiguurzaagde ooievaar op de gevel van het stadhuis bevestigd worden.
Ik raad u aan: lees het collegeprogramma. Op de tunnel na zijn alle grote wensen van alle coalitiegenoten hoofdstuksgewijs terechtgekomen in het akkoord. Wie dit naast de verkiezingsprogramma’s zet, zal zien dat geen enkele achterban van de coalitiepartijen buikpijn hoeft te hebben. Je vraagt je af waarom dit programma zoveel tijd heeft moeten kosten. Waren het de kleine lettertjes die men er stiekem in wilde moffelen? Was het de benodigde tijd om elkanders vertrouwen te winnen? Was het de drang naar het dichttimmeren van akkoorden, zodat de eigen achterbannen die niet via de dualistische smoezen kunnen openbreken? Kwam het door de opgelopen trauma’s van Judith door vier jaar lijdzaam te moeten toezien hoe stenen voorrang kregen op mensen? Kwam het doordat de SP absolute garanties wilden hebben dat het collegeprogramma geen graad zou afwijken van de koers die zij willen varen?
Hoe het ook zij, het nieuwe college is er. De grote lijnen zijn bekend gemaakt en beslaan gemakkelijk twee A-viertjes. Misschien komt het door mijn onvermogen om alles kritisch te analyseren dat ik de gedachte kreeg dat alle oppositiepartijen zich zonder al te veel moeite moeten kunnen vinden in dit akkoord.
Je moet eerlijk toegeven dat zij allen roerend hun best hebben gedaan. Is dat wel genoeg?
De keuze van de wethouders is elk vier jaar voor mij een spannende gebeurtenis. Wethouder zijn is moeilijker dan je denkt. Een heel hoog percentage wethouders in Nederland treedt, meestal niet op eigen wens, voortijdig af. Ze krijgen een hoop kritiek over zich heen. Tegenwoordig worden ze wel eens uitgescholden ook. Omdat de echte keuze vaak geschiedt aan het einde van het coalitieoverleg loop je het gevaar dat deze functie wordt bekleed door een enthousiast en gedreven persoon, die er niet voor doorgeleerd heeft. Hoeveel vertrouwen mogen we bij voorbaat hebben in het huidige college? Judith de Jong gaat al een tijdje mee in de Hoornse politiek, net als Michiel Pijl. Samir Bashara was slechts één periode raadslid, evenals Nel Douw. Je moet eerlijk toegeven dat zij allen roerend hun best hebben gedaan. Is dat wel genoeg? Ik heb leren behangen door een aantal maal met mijn vader mee te gaan. Ik heb goed gekeken maar bij mij willen de hoekjes wel eens loslaten.
Michiel Pijl gaat hetzelfde doen als in de vorige periode, zodat hij het de komende vier jaar nog beter kan doen.
Eén ding staat wel vast: dit college wil een socialer gezicht tonen. Maar hoeveel is mogelijk met dit bezuinigingsdriftig kabinet? We hebben op dat onderwerp Nel Douw van de SP, de toegewijde moeder van de zorgbehoevenden. Hoelang zal het duren voordat zij hier in Hoorn wordt geconfronteerd met het JetteKlijnsmasyndroom? Bij kandidaat-wethouder van D66, Ben Tap, kreeg ik vreemd genoeg de indruk, dat hij wel op de goede plek is neergezet. De combinatie van zijn naam en de horecabusiness waarin hij thuis is, klinkt overtuigend. Michiel Pijl gaat hetzelfde doen als in de vorige periode, zodat hij het de komende vier jaar nog beter kan doen. En Samir leurt al zolang met zijn GroenLinkse wensen, dat hij echt wel weet wat hij aan groene en duurzame zaken kan veroveren. Voor ons aller bestwil.
Wie het collegeprogramma goed doorleest zou eigenlijk kunnen concluderen dat de oppositie is uitgespeeld. Dit programma willen wij toch allemaal?Wie nu nog commentaar weet te bedenken is gewoon een muggenzifter, een mierenneuker, een sneu raadslid. Jammer voor de partijen die niet mogen meedoen met Judith. Die mogen vier jaar lang voor spek en bonen meedoen. Dat is namelijk het effect van ‘De kracht van verbinding’. Daar is niets tegenop gewassen.
Maar dit programma is misschien wel het ergste wat een kritisch columnist kan overkomen. Politici die alleen maar de goede dingen willen doen. Waarom heb ik toch nog het gevoel, dat ik ook met dit college een aantal jaren vooruit kan?
