Zaterdag 1 februari 2014 – Column Sjaak Grosthuizen : Raadsvoorstelling
‘Ga je nu over vanavond schrijven?’ vroeg mij een zeer gewaardeerd lid van het college toen ik, geheel tegen mijn gewoonte in, de raadsvergadering bijwoonde. Lang heb ik geaarzeld mijn gezicht in zo’n vergadering te laten zien. Mijn gespleten persoonlijkheid speelt mij daarbij parten. Bij de raadsvergadering van deze maand was ik puur beroepshalve betrokken, maar mag je dat zeggen wanneer je daar als onbetaalde ongeschoolde vrijwilliger bent?
Ik zag de leden van de raad en van het college in hun natuurlijke habitat en wat viel dat mee! Beleefdheid, betrokkenheid, pogingen tot humoristisch taalgebruik, het spelen met gezegdes en spreekwoorden, pogingen om zelf te scoren, maar ook serieuze pogingen om oprechte bezorgdheid te delen. Iedereen deed zo roerend zijn of haar best. Ik kon dat allemaal van dichtbij beleven. Een journalist moet alert zijn op zaken die niet goed gaan. Scherpe randjes blootleggen enzo. Ik zag ze niet. Ik heb gewoon schaamteloos genoten!
De standpunten staan tegenover elkaar, niet de raadsleden.
Mijn beeld van de raadsleden behoefde nauwelijks bijstelling. Waar men zou kunnen vermoeden dat leden elkaars bloed wel konden drinken, bleek daar in de raad en in de plas- en drinkpauze niets van waar te zijn. Ik zag een uiterst beschaafde wijze van omgaan met elkaar. De standpunten staan tegenover elkaar, niet de raadsleden. Ook na afloop. De gemeenteraad van Hoorn vertoont alle verschijnselen van voorbeeldige en beschaafde manier van omgaan met standpunten en personen.
Onze burgemeester ontmoette een overvloed aan dankbetuigingen, blij als men steeds was om ook eens iets te mogen zeggen. En ieder wachtte op zijn of haar beurt. Braaf en slechts af en toe met wat ongeduld, maar dat kan ook gespeeld zijn.
Voorstellingen in de schouwburg zijn nauwelijks boeiender en daar moet je voor betalen. Ik zat helemaal gratis op de eerste rang en kreeg daar zelfs hapjes en drankjes aangeboden!
Michiel Pijl zag ik staan met een flair alsof hij dat al jaren deed.
Ik kreeg ruimschoots alle waar voor niks. De raadsleden die de moed hadden het woord te vragen, wekten de indruk dat zij hun rol zo goed hadden geoefend, dat zij hun tekst veelal uit het hoofd konden opzeggen. Met gevoel voor timing, met een prettige zinsmelodie en met een werkelijk zeer geloofwaardige natuurlijkheid. Was staatssecretaris Frans Weekers hier maar bij geweest! De souplesse waarmee de wethouders – ze mochten alle vier vragen beantwoorden – de raadsleden weerwoord boden, was een genot om te beleven! Peter Westenberg, ik weet nu echt niet meer waar hij het over gehad heeft, maakte zelfs enkele kwinkslagen en met een glimlach die dicht tegen een echte lach leunde ontried hij de raadsleden de moties en amendementen waarmee hij bestookt werd. Michiel Pijl zag ik staan met een flair alsof hij dat al jaren deed. En feitelijk is dat ook zo. Aart Ruppert stond daar met een gemoedsrust van heb-ik-jou-daar en gaf aan dat men met hem alle kanten uit kon, behalve die van de SP. Ook Ronald Louwman stapte op het spreekgestoelte af, nou ja, het katheder, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was.
Burgemeester meneer Van Veldhuizen toonde aan dat echte democratie best wel wat meer tijd mocht kosten. Ondanks vergeefse smeekbeden om geen argumenten te blijven herhalen, bleef zijn gezicht in de dezelfde aangename en vriendelijke plooi. En men heeft het hem niet altijd gemakkelijk gemaakt, hoor! De geraffineerdheid waarmee door de wol geverfde oldtimers in de raad toch aan het woord konden blijven. Zelfs wanneer onze burgemeester als voorzitter slechts ruimte wilde bieden aan vragen en op dat moment geen betogen, om dan toch een betoog te houden en aan het eind doen alsof dat een vraag was. Prachtig!
Meisje Kusters viel mij op omdat ik nagenoeg de hele vergadering lang slechts de bovenkant van haar kapsel kon zien. Ze was ontzettend geconcentreerd met haar mobieltje bezig. Zelden zag ik iemand die zo toegewijd feeling hield met de achterban, opdat ook mensen buiten de raadszaal niets hoefden te missen.
Vreugde en nauwelijks verholen teleurstelling.
Hoe voorbeeldig ook slikten Roger Tonnaer en Judith de Jong het totaal voorbijgaan aan hun weloverdachte motie of amendement. Heerlijk om dat te mogen mee maken. Winnen en verliezen. Vreugde en nauwelijks verholen teleurstelling. Een feestje van de democratie. Dàt beleefde ik. Over luttele weken moeten we afscheid nemen van een aantal spelers. Geen nood, er komen net zoveel nieuwe gezichten bij als er vertrekken.
Politiek is theater. Joop van den Ende had er vast meer liedjes en dansjes bij gedaan. Bij de volgende raadsvergadering ben ik er weer bij, met een cameraman en de liedjes en dansjes bedenk ik er voor mijzelf wel bij.
