19 april 2014 – Column Sjaak Grosthuizen: Coalitie-exercitie
Wat had ze hier lang naar uitgekeken. Dankbaar dacht ze aan de uitslag van de verkiezingen. Dat de PvdA hier in Hoorn niet de afranseling kreeg, die nagenoeg alle PvdA-fracties in het land wel hadden gekregen. En dan ook nog als de grootste fractie in de Hoornse raad overeind blijven. Wat een geweldige keuze was het geweest om op tijd de tunnelplannen af te zweren en in te zetten op de zaken die de partij veel meer aan het hart liggen.
De rol van leider van de coalitiebesprekingen past haar ook zo goed, bedacht ze. Ze was klaar voor weer een volgende onderhandelingsronde. Ze keek nog even op haar lijstjes met programmapunten die niet onderhandelbaar waren en die met wisselgeldzaken. Ze turfde de puntjes die in de onderhandelingen al waren binnengehaald.
‘We zullen daar vandaag zeker op terugkomen.’
Haar overlegopponenten kwamen de fractiekamer binnen. ‘Ik wil het toch nog weer eens hebben over de zorgafspraken,’ begon Mathé. Hij wilde van wal steken, maar daar stak ze een stokje voor. Niemand moest denken dat hij zelf wel eens even de agenda kon bepalen. Met de grootst mogelijke vriendelijkheid die binnen haar pinnige karakter paste en met een zekere mate van toegevendheid zei ze: ‘Dank je dat je dit noemde, Mathé. We zullen daar vandaag zeker op terugkomen.’
Was er dan toch een mildere wind gaan waaien binnen de rode partij?
De samenwerking met de SP viel haar tot haar eigen verbazing geweldig mee. Was er dan toch een mildere wind gaan waaien binnen de rode partij? Ze had zich sinds de uitslag van de verkiezingen gewapend tegen ultra-onhaalbare programma-eisen van deze partij. Ook de eisen van GroenLinks waren haar meegevallen. Toch voelde zij een zekere druk van de echte linkse fracties. Net of de PvdA een rechtse partij was. Gelukkig waren CDA en D66 nog iets rechtser, zodat de rode kleur van haar partij iets minder flets leek.
‘Hoi, Juud!’ groette Arthur. ‘En Mathé, Michiel, en Samir natuurlijk!’ De groet van Arthur was altijd hartelijk. Ook hij ervoer deze coalitiebesprekingen voor een deel als spel. Met Arthur kon het gelijk wat makkelijker diverse kanten op. De onderlinge sfeer was prima. Wat een bof dat met de positieve opstelling van deze partijen de lokalo’s buiten de deur gehouden konden worden. ‘We zullen ze laten zien wie er in Hoorn een echt lokaal gezicht kan hebben!’ had Michiel in het begin van de onderhandelingen stevig vastberaden geroepen.
Lief dat Michiel ook wil meedoen, dacht ze. We hebben nu een ruime meerderheid. ‘Dan kunnen we met een gerust hart eens een keertje ziek zijn!’ had iemand als grapje uitgeroepen. Ze wist niet meer zeker wie dat was.
De tunnel was van de baan. Om D66 en CDA toch binnen de boot te houden, waren er wat concessies nodig. Vaak juwelen van SP en GroenLinks. Die zouden ook van de PvdA moeten zijn. De zorg natuurlijk. Met een beetje interpretatieruimte stond in alle verkiezingsprogramma’s hetzelfde over zorg. Samir had bovendien de groene idealen. Alleen een beetje te omvangrijk, vreesde ze.
‘Geen cent meer belastingdruk!’
‘Zijn onze plannetjes al uitgerekend?’ vroeg Samir. Dat waren ze. Lastig dat berekeningen van de kosten altijd nadelig uitvallen. Hoe hoger de kosten van de niet onderhandelbare plannen, des te moeilijker was het compenseren ervan. Eén ding moesten Michiel en Arthur niet vergeten: de tunneltroefkaart is al uitgespeeld.
‘Geen cent meer belastingdruk!’ had Michiel ferm uitgeroepen. Dat was Arthur het met hem eens, als het maar niet zijn stadsstrand zou kosten.
‘Niet uitbreiden, maar inbreiden!’ zei Samir bij een van de eerste gelegenheden. Leuk dat juist Samir met deze kreet kwam. Een dag lang had ze gedacht dat hij die term zelf had bedacht, maar het was te googlen. De in te breiden zaken leken nog betaalbaar te zijn ook.
Mathé was al vroeg met het voorstel gekomen voor de moeilijker te betalen gemeentelijke zorgtaken 20% van hun aller salaris in te leveren. Daar had Arthur voor de website van D66 meteen een Stelling van Helling over geplaatst. ‘Raadswerk is voor ons eveneens een roeping. Maar we willen in de raad ook mensen hebben die niet gewend zijn aan een leven met een minimale uitkering,’ klonk zijn antwoord net iets te scherp.
Van sommige gedachten kreeg je koude rillingen
‘Zijn die slimmer dan?’ vroeg Mathé. Gelukkig heeft Arthur die vraag onbeantwoord gelaten. Ze moest er niet aan denken dat een van de partijen voor de komende coalitie zou opstappen. Dan moest ze in zee met de vreemde combinatie van HSP en HOP. Ze moest er niet aan denken met wie ze dan als wethouder zouden komen. Huh! Van sommige gedachten kreeg je koude rillingen. Eén ding was duidelijk: haar PvdA zou weer volop meedoen en daar kreeg ze een oprecht warm gevoel bij.
