Zaterdag 3 mei 2014 – Column Sjaak Grosthuizen: Er is een tijd van komen…
Ik heb niet al te lang geleden aan Roger Tonnaer gevraagd hoe lang hij al actief is als raadslid en wethouder. Op een of andere manier was ik daarvan zodanig onder de indruk, dat het juiste jaartal van het begin van zijn politieke carrière mij nu ontschoten is. Het was een jaartal ver terug in de vorige eeuw, waarvan ik me vaag herinner dat ik toen nog nauwelijks aan politiek toe was, als jongeling vrij van verantwoordelijkheden rondscheurde op een brommertje, een vaste slempavond in een stamkroeg had en zonder liefdevol sturende en corrigerende hand van de aanstaande mevrouw Grosthuizen mijn dagen vulde met noem maar wat. Ik had nog nauwelijks besef van wat ik op het moment van afscheid uit het leraarsambt als geestelijke bagage zou meetorsen. Veel oude handelingen en gedachten maakten plaats voor nieuwe inzichten. Ik stopte met het pedagogisch en didactisch bestaan op het punt dat het wel eens tijd werd, ondanks dat mijn doos met onderwijstruckjes recentelijk was gevuld met nog uitermate handige zaken, maar waar de onderwijswereld niet echt op zat te wachten. Ik zie na een traject van zelfbedachte therapieën in dat de onderwijswereld gerust verder kan zonder mijn inbreng. Gaat iets dergelijks ook op voor politici?
Met dualisme krijg je de stoeptegels niet recht gelegd.
Roger Tonnaer is volgens eigen inzichten nog niet zover, dat hij het politieke handwerk uit handen geeft. Is de oude Roger te vergelijken met de huidige Roger? Jawel. Eigenlijk nog veel te goed. Een draufgänger die nog altijd met hetzelfde vuur en zwaard de stoeptegelproblematiek in onze gemeente onder de ogen van het immer falende college brengt. Niemand in de raad doet dit zo lang als Roger. En zo lang met dezelfde methodiek. Het aangeprezen model van dualisme in de raadspolitiek leek hem niet te interesseren. Met dualisme krijg je de stoeptegels niet recht gelegd.
wij mogen geen wethouder leveren, dan zul je dat weten ook!
Op dit moment is Roger de onverminderd energieke motor achter de discussie over het al uitgegeven of geplande geld voor de Poort van Hoorn. Openheid, transparantie, de kleine lettertjes moeten de goegemeente inzicht geven in de financiële ramp die ons te wachten staat, nu de Poortplannen worden afgeblazen of gewijzigd. Die plannen zullen niet allemaal in de ijskast kunnen worden bewaard. Wat reeds de uiterste houdbaarheidsdatum voorbij is zal als een onwelriekend gerecht bij inname zwaar op de maag liggen. Roger wil dat duidelijk hebben en met hem bijna alle teleurgestelde Hoornse politici die elke poging tot dwarsbomen van de nieuwe coalitie met enige gretigheid zullen ondersteunen. Dat alles onder het motto: wij mogen geen wethouder leveren, dan zul je dat weten ook! Roger zal de komende vier jaar aangrijpen om als kleine fractie toch de leiding te hebben in het voeren van oppositie, want daartoe is deze op bijna alle fronten gepokt en gemazelde politicus meer in staat dan wie ook. Dat zegt hij trouwens zelf ook.
Moet een politicus na een aantal raadsperiodes afscheid nemen? In de meeste partijen, ook in Hoorn gebeurt dat. Of bij een vierjarig wisselmoment, of ruziënd met het oprichten van een eigen fractie. Wanneer die fractie je eigen naam voert, dan kun je niet eerder terugtreden dan wanneer de stemmende goegemeente je geen stem meer waardig acht of wanneer je politiek of in het echt overlijdt.
Hij had het pistool zelf in de hand
Onze VOCH-wethouder van een aantal over te dragen zaken Aart Ruppert liet zich fotograferen met een pistool op zijn hoofd gericht. Een startpistool weliswaar, maar het leek symbolisch. In sporttenue net doen of je een politieke dood tegemoet gaat. Hij had het pistool zelf in de hand. Politieke zelfmoord? Ziet Aart zich niet functioneren in de gemeenteraad? Ach, hij lachte er uiterst geamuseerd bij. Soms meen je vooraf iets te zien aankomen en meestal zoek je achteraf naar de signalen waarmee gebeurtenissen als aankondiging geduid konden worden. Aart en Roger zullen misschien met elkaar strijden om de leiding van de oppositie. Wellicht een vruchteloze strijd. En hoe langer de coalitieonderhandelingen gaan duren, des te hechter zullen raadszaken zijn vast getimmerd. En hoe meer de huidige oppositiepartijen gezamenlijk gaan optrekken, des te duidelijk wordt het dat lokale partijen niets van elkaar verschillen.
Dat beloof ik, al moet ik er 100 jaar voor worden.
In de loop van deze maand, of anders wel in de volgende, worden de rücksichtlos om het leven gebrachte en door moeizaam overleg verminkte compromissen aan den volke getoond. Met een enthousiasme dat enkel kan worden verklaard uit masochistische trekken van de uitvoerende politici. Dualisme zal wederom een kreet zijn uit een ver verleden, toen nog werd nagedacht over ideale manieren om gemeentepolitiek te uit te voeren.
Roger zal dit keer de komende termijn vast wel helemaal uitzitten en de vroede collega’s confronteren met hun ergerlijke falen. Ik beloof dat ik er ook op zal blijven toe zien. Ik ga pas weg, ver nadat Roger de politiek opgeeft. Dat beloof ik, al moet ik er 100 jaar voor worden.
