1 november 2014 – Column Sjaak Grosthuizen: Politiek amateurtoneel
Eén ding weet ik intussen zeker: politiek is ook theater. En dan een mix van theatervormen waarin je alleen muziek en dans node mist. Ach, met muziek zouden politieke activiteiten zoveel spannender worden. Ik ben liefhebber van theater. Toneel, cabaret, opera, dans, je kunt me er dag en nacht voor wakker maken. Het bezoek aan raadsvergaderingen is gratis. Tijdens de maandelijkse politieke voorstelling krijg je een redelijk smakend kopje koffie en er liggen ook koekjes op een schoteltje op elke tafel.
Dit kan beter! Dit moet beter!
Dat politiek ook een spel is, zal door geen enkele politicus, tenzij afkomstig uit een zeer rechtse of zeer linkse hoek, worden ontkend. Ook in de Hoornse politiek spelen theatrale kunsten een rol. Een zeer bescheiden rol, want wat een amateurisme! Je begrijpt meteen waarom de publieke tribunes niet altijd tot de laatste staanplaatsen bezet zijn. Dit kan beter! Dit moet beter! Je lokt geen mensen naar slecht amateurtoneel.
Je zou geneigd zijn te denken dat de burgemeester ook de regisseur is van dit spel, maar niets is minder waar. Ook hij en de immer aanwezige griffier spelen een rol en niet altijd overtuigend. Ik zal trachten wat nuttige wenken te lanceren. Ik wil me absoluut niet mengen in de inhoud van de te behandelen zaken, maar bedenk, dat een mooie boodschap vaak de mist in gaat, louter vanwege een armetierige presentatie.
En daar zit een verbeterkans.
Tekstbehandeling. Tijdens de Algemene Beschouwingen van afgelopen dinsdag kregen de fractievoorzitters elk tien minuten de tijd om hun standpunten over de begrotingsvoorstellen over het voetlicht te brengen. Plusje: bijna iedereen had thuis uitgerekend en getoetst of er geen tijd werd overgehouden. Van een enkeling was te horen dat de tekst al een aantal malen hardop was geoefend. Misschien voor de spiegel, maar ik vrees niet altijd. En daar zit een verbeterkans. De tien minuten zaten meestal zodanig volgepropt met woorden, dat er geen tijd meer was om ze ook over te brengen. Beperk het aantal statements, maar zorg voor een mooie opbouw. Doe dat ook in je presentatie.
Kijk, zit je in de oppositie, dan heb je een veel beter uitgangspunt. Je hebt dramatische punten aangetroffen in de begroting. Die gaan ten koste van de stad. De hele mikmak wordt door de coalitie naar de ratsmodee geholpen. Dat schreeuwt om een gedegen dramatische tekstbehandeling. Leespauzes, gezichtsuitdrukkingen, stemgebruik, ondersteunende gebaren. Je krijgt geen muzikale ondersteuning, dus je moet dat allemaal zelf doen. Heeft jouw partij acteurs in de gelederen? Gebruik ze! Cabaretiers en stand-up comedians in de kennissenkring? Laat ze even meedenken!
Mooi, maar nog niet inschrijven voor het Leids cabaretfestival.
Gelukkig zag ik enkele hoopgevende momenten. Pure emotie, vakkundig en geloofwaardig gebracht door VVD-voorman Ronald Louwman. Zoals die de verloren gegane plannen rond de autotunnel weer in de herinnering bracht! Een gouden act! Enkele opmerkingen van Aart Ruppert, die daarmee bijna de indruk wekte geen cabaretiers in de VOCH-gelederen te missen. Mooi, maar nog niet inschrijven voor het Leids cabaretfestival. De manier waarop een meerderheid van de raad de tijd om te mogen reageren op de presentaties van de fracties misbruikte had in het begin wel iets. Pogingen de burgemeester als voorzitter van de voorstelling te dwarsbomen in zijn pogingen discussies en de vergadertijd in goede banen te leiden, houden beslist nog meer mogelijkheden in zich om van de raadsvoorstelling aantrekkelijke kijkwerk te maken, maar overdrijf niet. De voorstelling moet natuurlijk niet te lang duren.
Je wilt als politicus toch gehoord worden?
De wethouders zijn te gast in de raadszaal, dat moge begrijpelijk zijn. Ze zijn ook de mensen die zich vanwege hun vuige voorstellen dienen te verantwoorden. Buit theatrale effecten dan ook wat meer uit. Laten we zeggen dat er per voorstelling pakweg drie ontoelaatbare kreten worden geslaakt. Uit duidelijk zichtbare wanhoop natuurlijk en na een zorgvuldige opbouw daar naar toe.
Kortom, schenk wat meer aandacht aan je raadswerk. Je wilt als politicus toch gehoord worden? Voor de gewone burger moet echt wat te beleven zijn. Doe het anders voor mij en de mensen van de pers. Wij moeten er elke keer maar weer bij zitten en ons afvragen wat erger is: een goed acteur als matige politicus of een goed politicus als matig acteur of dat we ontdekken dat het allemaal net niet is. In dat geval is er vast iets te doen aan de koffie.
