8 maart 2014 – Sjaak Grosthuizen: Verkiezen we de verkiezingsstrijd?
Heerlijk! Heerlijk! Heerlijk! We krijgen dit keer in Hoorn echte verkiezingen! Het gaat er steeds meer op lijken! Een verkiezingsstrijd als nooit tevoren ontvouwt zich dag na dag. Hoorn wordt volwassen. Politiek Hoorn heeft aarzelend een begin gemaakt met het creëren van een echt voelbaar spanningsveld, een zichtbaar slachtveld. Er vloeit nog geen bloed. De wapens en de schilden waarmee politici zich in Arena Hoorn omgorden werden al manmoedig geheven en gezwaaid, maar nu worden er ook klappen uitgedeeld. Het verkiezingstoernooi is begonnen!
Er wordt zonder echte scheidsrechters gestreden met diverse wapens. Verbale wapens, natuurlijk! Maar zou het ademloos toekijkende publiek erg schrikken, wanneer er ook lijfelijk politiek geweld ontstaat? Ik vrees dat wij in Hoorn nog niet toe zijn aan strijd waarbij ook het volk lijfelijk deelneemt met stokken, vuurwerk en molotovcocktails. De Partij Van de Vrijheid doet hier geen gooi of greep naar de macht.
In Hoorn regeert nog in hoge mate het fatsoen. Moddergooien moeten we nog leren. Toch bespeur ik een kentering. Judith de Jong, de bijna aandoenlijk lief glimlachende lijsttrekster van de PvdA beschuldigt Aart Ruppert, de Vladimir van VOC Hoorn, van leugens. Zo!
Misschien bewaart ze steviger wapenspreuken voor later.
En wat ontzettend leuk: tegelijkertijd sleept zij andere conflictstof naar het zand van de arena. Aart knijpt met satanisch genoegen de uitkeringsslaven de strot dicht en zegt dan doodleuk dat niet hij dat doet, maar de gladiatoren in Den Haag. Stevige taal! Maar is ze hiermee wel fel genoeg? Houdt Judith zich niet te veel in? Met: Aart, je bent een leugenaar zit ze een beetje tussen: Aart, ik ben niet boos, maar wel verdrietig! en Aart, je bent een smerige kakkerlak! Misschien bewaart ze steviger wapenspreuken voor later.
Hoe zal Aart als lijsttrekker en wethouder van bezuinigen-op-uitkeringszaken hier op reageren? We verwachten natuurlijk van hem dat hij daar overheen kan. Zou hij het doen met een persoonlijke aanval in de vorm van een dreigement? ’t Is goed dat je af en toe je brilletje afzet, dan kan die heel blijven als ik met je klaar ben! Of iets vreedzamer, maar toch stevig: heks! jouw bezem oud en laat te veel vuil liggen en voor wij het door hebben ben je ermee gevlogen! Waarop een smakelijke scheldpartij losbarst met oneliners en losse flodders. Nep-VVD’er! Rooie Troela! Wildersadept! Hermelien Griffel! Uitkeringsbeul! Laat ik niet teveel voorzeggen, want beiden zijn genoeg door de wol geverfd om ze zelf te bedenken of ze te laten aanreiken door bereidwillige schildknapen en –maagden.
En kijk eens, hoe interessant! Judith en haar strijdmakkers kiezen gelijktijdig voor een charmeoffensief om het publiek te behagen. Een meesterlijk strategische zet is cupcakes bakken met kinderen. Wie de jeugd heeft, heeft de ouders. En alweer, u merkt dat goed op: alweer een actie in een supermarkt om spullen en geld op te halen voor de voedselbank. Zeg niet dat het een goedkope verkiezingsstunt is. Je zult Judith ongetwijfeld horen verklaren dat dit niet de eerste noch de laatste keer is. In de komende jaren zal dit elk kwartaal in steeds weer een andere supermarkt herhaald worden.
Zonder publiek geen politiek, is een oud gezegde.
Ook andere partijen kruisen de degens en anders krijgsspul. Waar VVD-topman Ronald Louwman, wijzend op het overwicht aan VVD-wethouders van financiën in de Nederlandse gemeenten, blijft kermen dat alleen VVD’ers verstand hebben van financiën en economie en zeker in Hoorn, Arthur Helling van D66 geen belofte doet om bij de Grote Waal een strandje aan te leggen, maar wel de kiezer daar lekker mee maakt, Samir Bashara heel eloquent laat horen hoe GroenLinks slechts diep de grond in wil graven wanneer daar een tunnelstrijdbijl met tunnelplannen kunnen worden begraven, CDA-corifee Michiel Pijl hoopt dat bescheidenheid óók kiezers zal aantrekken, Mathé van Stralen van de SP heel voorzichtig laat weten dat hij zijn tijd nuttig zal besteden met het lezen van partijprogramma’s van de andere partijen om ooit goed beslagen ten ijs te komen aan het einde van de winter, Johan van der Tuin meent dat het goed is op verkiezingsposters zorgelijker te kijken dan op Facebook en Robert Vinkenborg huppend en hoppend blijft roepen dat hij een nieuwe lokale partij is met hééél andere inzichten dan de andere, moeten we maar afwachten of er zich langs het Hoornse strijdperk voldoende hunkerende stemgerechtigden uit hun lethargie gewekt zullen worden om de strijd te aanschouwen. Zonder publiek geen politiek, is een oud gezegde. Of misschien nieuw, maar hij klinkt wel lekker oud.
Ik kan er de komende dagen niet met de neus bovenop zitten. Op het moment dat u deze column hoort ben ik al enkele dagen weg voor het vieren van het jaarfeest van vreedzame co-existentie en cohabitatatie met mevrouw Grosthuizen. U wilt niet weten hoeveel politiek daarvoor al die jaren nodig was.
