20 juni 2015 – Column Sjaak Grosthuizen: Communicatiemores
Ik vrees dat ik niet meer van deze tijd ben. Er was een dingetje langsgekomen in het Hoornse politieke wereldje, waarover ik wat verward ben. Het heeft met de moderne communicatiemores te maken. Ik schuifel op dat gebied wat mee in de marge, zoals ook met alle moderne e-materialen. Ik bezit een tablet, vanwaar ik tegenwoordig mijn columns oplees. Die mocht ik aanschaffen van mevrouw Grosthuizen, toen mijn oude laptop mij in de steek liet. Ik zoek nog steeds naar functies waarmee ik op de laptop wel eindelijk mee uit de voeten kon. Ze zitten wel in het apparaat. Diverse mensen die mij met het stukje moderne techniek in de handen zagen, keken mij met bewondering aan, omdat ik op mijn leeftijd nog zo goed meekon. Wat blijft er over van je modern aandoende façade, op het moment dat je vraagt hoe je hem op Skype, Word of Facebook kan krijgen?
Facebook, ook zoiets. Ik heb een Facebookaccount. (Dat Engels van nu stond absoluut niet in het idioomboekje van de MULO indertijd, zelfs nog niet in de woordenlijst van mijn huidige tekstverwerker!) Ik heb een aantal volgers en ik volg zelf wat mensen. Veelal mensen die een veelvoud aan FB-vrienden hebben van wat ik heb. Ik heb ooit een Twitteraccount aangemaakt met het voornemen om daar eens eigentijds gebruik van te maken. Dat moet nog gebeuren.
Hoe ga je met die moderne media om?
Hoe ga je met die moderne media om? Dat schijnt te leren te zijn en bestaat niet het veelgebruikte cliché om tegenzin tegen vernieuwingen op te heffen: men is nooit te oud om te leren? Welnu, ik klik met enige regelmaat het plekje ‘vind ik leuk’ aan onder Facebookberichten die mij bereiken. En af en toe beleef ik het genoegen dat anderen datzelfde doen onder berichtjes die ik erop krijg. Ik plaats nooit foto’s. Dat moet ik nog eens leren, hoewel er op dat gebied ook veel wijze tot voorzichtigheid manende raadgevingen schijnen te circuleren.
Wat goed dat er mensen zijn, die kunnen beoordelen of Facebook goed of juist verkeerd wordt gebruikt. Wij hebben in Hoorn politici voor wie Facebook en Twitter en wellicht nog meer social media geen enkel geheim meer bezit. En juist daar kan het behoorlijk verkeerd gaan, moet ik begrijpen. Zo fout, dat de goede relatie tussen Hoorn en het koningshuis een enorme deuk dreigt op te lopen.
Dat moet ik lezen uit de brief die mij onder ogen kwam van onze meest ervaren politicus in de raad: Roger Tonnaer. Hij gispt GroenLinks-wethouder van hoe-zachtkens-glijdt-ons-bootjezaken Samir Bashara, vanwege het lekken van gevoelige informatie naar schoonfamilieleden en het plaatsen van Facebookberichten over deze daad. Daar moest ik het mijne van weten natuurlijk. Ik surfte naar het gewraakte Facebookbericht van Samir. Ik zag de foto waarop onze koningin met haar dochters in een bootje van de watertaxi zat te genieten van het moois dat Hoorn vanaf zo’n uitzichtsplaatsje te bieden heeft. Ik zag de reacties van volgers, die onverminderd net zo blij waren. Er zat zelfs een vindikleukreactie bij van een uiterst bekwaam en zeer gewaardeerde collega-wethouder en ik moet direct toegeven dat ook ik sterk geneigd was mijn instemming door te geven. Zou ik dan eigenlijk net zo fout zitten als Samir, de Faceboekanier van de Hoorns politiek, of kan dat worden gezien als een statement dat ik moeiteloos en kritiekloos pas bij een enorme vriendenschaar?
dat ik te oud ben voor de moderne politiek.
Ik denk dat ik de keus heb me aan te passen aan de commune met het hele social mediacircus of definitief te concluderen, dat ik te oud ben voor de moderne politiek. Ik kan natuurlijk nog wel wat achterhoedegevechten leveren, misschien wel samen met de uiterst bekwame en zeer gewaardeerde Roger Tonnaer, maar ik vrees dat in de samenleving – net zoals in de politiek- geldt, dat de meerderheid gelijk heeft.
Ik denk dat er eigenlijk niets anders opzit, dan iemand van deze tijd te vragen om Roger en mij in te leiden in die prachtige nieuwe wereld van Facebook, Twitter, Instagram, LinkedIn en wie weet welke media nog meer. Of Roger en ik gaan gewoon echt met pensioen en laten de politiek aan hen die nog wel van deze tijd zijn.