3 oktober 2015 – Column Sjaak Grosthuizen: Daar is de begroting!
De begroting is er. We weten nu wat er binnenkomt en wat het college daarmee wil doen. We hebben weer iets in handen om over te steggelen. Want steggelen moet. We zijn voor 70% afhankelijk van wat het Rijk ons wil toeschuiven en dat is nu acht en een halve ton minder. Dat is gemeentelijke pijn, die met ruim 70.000 burgers zal moeten worden gedeeld, maar wie mag de pijn het hardste voelen? Degenen die daar het beste tegen kunnen of degenen met de meeste invloed? De stille lijders die gelaten hun kruis dragen of schreeuwlelijken die al beginnen te brullen wanneer je naar hen wijst?
Afhankelijk van je politieke motivatie ben je in te delen in grofweg drie categorieën: sociaal, liberaal en lokaal. En christelijk dan? Die past niet meer in het rijtje, ook al zou je ze indelen onder moraal. Immers: bij sociaal denk je aan de medemens, bij liberaal aan jezelf en aan je portemonnee en bij lokaal aan je maten in de kroeg waar je het meest komt. Bij christelijk denk je aan God en die moet nu zichzelf maar bedruipen. Per slot van rekening is Hij almachtig en dan kun je best zonder een bijdrage uit onze krappe begroting.
Per slot van rekening is Hij almachtig
Op de betogen die vanuit elke categorie worden afgestoken kun je vanuit elke andere gezichtshoek volkomen rationele tegenargumenten verzinnen. Die gaan gelukkig verder dan het unieke Wildersstatement dat ieder die er anders over denkt knettergek is. Jan Nieuwenburg, de plaatsvervangende PvdA-wethouder van rustig-aan-de-centen-zijn-eerder-op-dan-je-denktzaken maant tot behoedzaamheid, omdat de landelijke overheid absoluut onbetrouwbaar is. Wanneer we nu 2 miljoen bezuinigen houden we over een paar jaar misschien een miljoentje over. We kunnen daarom de grote kerstboom op de Roode Steen voorlopig even vergeten en wellicht nog een aantal andere zaken waar we liefhebbers voor weten.
Er is een buffer van zes miljoen voor de zorg, omdat het medemenselijke voelende deel van de Hoornse coalitie dat stukje wil veilig stellen. Hier zal het liberale deel van de raad danig de tanden knarsen, want elke liberale politicus of –ca weet van klaplopers uit andere wijken dan waar zij zelf wonen die zelfs nog te beroerd zijn de hand op te houden sinds er bankrekeningen bestaan. Ze zijn moe van het gejeremieer over plichtenvrije geldverstrekking aan hen die daarnaast nog op vakantie willen ook.
Hoe maak je een mooie stad? Door er mooie dingen neer te zetten natuurlijk. Toeristen en bezoekers uit de Streek komen niet om te kijken naar opgelapte zorgbehoevenden. Lokale politiek zal zich best willen vastbijten aan wensen op allerlei gebied, of die nu sociaal of liberaal van aard zijn, hoewel de verkleining van de mogelijkheden om je klem te zuipen of de komst van ongewenste lieden in de eigen buurt dikwerf een grotere motivatie waren om je lokaal politiek te gaan bewegen.
De verhoging van het parkeergeld brengt drie ton op en er wordt een positief eindsaldo verwacht van een kleine drie ton. Dat bericht zou u en mij direct verleiden tot de opmerking dat je die verhoging en dat eindsaldo dus tegen elkaar kunt wegstrepen, maar zo werkt de politiek niet. Er wordt al genoeg weggestreept en er moet ook wat geld zijn voor vernieuwingen en verbeteringen.
De komende weken zal de discussie over de besteding van de centen waarop we nu zeker kunnen rekenen in volle hevigheid losbarsten. Een jaarlijks terugkerend feestje voor de liefhebber van de lokale politiek, de micropolitiek. Let maar niet op de opmerkingen in de eerste termijn. Die zijn voorspelbaar. Nee, de discussies, interrupties, de momenten dat men in de emotie vergeet de eigen microfoon even uit te zetten, daar zitten voor de fijnproever de krenten. Humor, venijn, sarcasme en nog net aan beheerste woede leveren de fraaiste inzichtjes op in wat onze politici het diepst in hun hart wensen.
Het lijkt om de knikkers te gaan
Het gaat niet om de uitslag van de debatten. Je weet nu al wie er gaat verliezen. Je kunt dat met dezelfde zekerheid voorspellen als de rol van het Nederlandse voetbal. Het lijkt om de knikkers te gaan. Mij en de ware liefhebber van onze lokale politieke strijd gaat het niet om de knikkers. Het gaat om het spel. Een heerlijk spel met woorden en emoties en laat me in dit verband weer een paar dichtregels citeren uit een eerder gedicht:
Elke politicus is ergens ook een dichter
sleutelt aan ongerijmde kreten
hij maakt de werkelijkheid wat lichter
en hij dicht gaten in het geweten.
