18 april 2015 – Column Sjaak Grosthuizen: De Poort van Hoorn aflevering 127
Soms zie je pas na afloop van iets, wat een enorme ergernis opwekte, welke fantastische gebeurtenis werkelijk heeft plaatsgevonden. Ik beleefde zo’n verrassing bij de laatste raadsvergadering.
Tijdens die vergadering, die voor het grootste deel handelde over plannen voor de Poort van Hoorn, dreigde bij mij het moment aan te breken dat ik voortaan mijn tijd aan totaal andere hobby’s zou gaan besteden. Wat een drama! Wat een ontluistering! Vijfendertig volwassenen, die zich bij voortduring presenteren als redelijk denkende mensen met als belangrijkste missie het welzijn van de stad te dienen, maar dan ook niks anders dan het welzijn van de stad, ontaardden in een groep redeloos doormeierende zeurkousen.
Wat een drama! Wat een ontluistering!
Het onderwerp en de stevig ingenomen standpunten dienden allemaal duidelijk voor de notulen over het voetlicht te komen. Daar wil ik absoluut niets aan afdoen. Iedere politicus die plan 1a om overduidelijke en uiterst plausibele redenen wil afserveren, heeft daarmee het grootste gelijk van de vismarkt. Elke politicus die vanuit diepst gevoelde overtuiging meent dat plan 1a echt het enige bruikbare en haalbare is wat men op dit moment kan bedenken, heeft evenveel gelijk op eerder genoemde markt. Laten we het over één ding wel eens zijn: alle fracties van de Hoornse raad hebben daar zorgvuldig over nagedacht.
Er moest een knoop worden doorgehakt. Er zat publiek bij, er waren burgerinsprekers gemobiliseerd. Die waren voor het merendeel tegenstanders van plan 1a. Dat hield in dat de tegengestemde fracties duidelijk moesten laten zien dat serieuze pogingen werden gedaan om de zaak ten goede te keren. De voorstanders van plan 1a hadden de taak om zo overtuigend mogelijk duidelijk te maken dat de voorgestelde koers tot heil, glorie en bestwil van elke burger dient te worden gevolgd. En mijn God! Hoe fanatiek werd die heilige opdracht uitgevoerd! Onfatsoenlijke omgangsvormen naar de geplaagde voorzitter, ruime overschrijdingen van afgesproken spreektijden, inhoudsloze interrupties, in smalende termen vertaalde frustraties, niets was de raadsleden te dol. Over de Poort van Hoorn kun je langer en feller discussiëren dan over het asielbeleid.
Een goddelijke achtéénheid. Ik zocht een mooie naam.
Ik dacht met stijgende ontzetting: wat is hier aan de hand? En bijna tuinde ik in de val van het je laten meeslepen. Pas na middernacht realiseerde ik me dat in Hoorn iets heel bijzonders heeft plaatsgevonden. Een metamorfose! Een raad met 13 verschillende splinterpartijen was ruim twee uur lang op wonderlijke wijze veranderd in een tweepartijenstelsel. De acht partijtjes van de oppositie vormden één onscheidbaar blok. Eén partij met 8 fracties. Een goddelijke achtéénheid. Ik zocht een mooie naam. Ik dacht aan de veelarmige godin Shiva, de achtarmige versie. Of Octopus. Grijpgraag en zuigend. De coalitiepartijen hielden met vijf fracties manmoedig en succesvol stand. Het Pentagon van het college.
Dit is toch wat ik graag zag? Weg met de versplintering? Oh, heerlijke duidelijkheid van twee machtsblokken? Maar voordat ik rusteloos woelend in mijn bed de ogen sloot realiseerde ik me dat dit eigenlijk net zo’n nachtmerrie betekent als ons huidige dertienpartijenstelsel. Twee partijen zouden elkaar in de onverbrekelijke wurggreep houden van hun eigen overeengekomen gelijk. Het dualisme ligt in de Hoornse raad nu al op sterven. Wie niet voor mij is, is tegen mij en wacht maar tot het moment dat wij weer aan de macht komen. Het zou nimmer leiden tot korte, zakelijke vergaderingen. Elke commissie- en elke raadsvergadering zou een slachtveld worden, gevoed door studiemateriaal met de beste moddergooi- en zwartmaaktechnieken uit het bipolaire politieke stelsel uit de VS.
Een soort verzoening aan het einde van de vergadering.
Onze wijze nestor in de raad, de onvolprezen Roger Tonnaer, wees me erop. Zijn motie over de krankzinnige schouwburgverhuisplannen bracht de meeste partijen uit beide blokken weer bij elkaar. Een soort verzoening aan het einde van de vergadering. Oh zalige zegen van het gezonde inzicht! De hoopvolle gedachte dat onze raadsleden niet allemaal van lotje getikt zijn, bracht uiteindelijk de verkwikkende slaap.
