17 oktober 2015 – Column Sjaak Grosthuizen: Een gedenkwaardige avond
Asiel zoekers in Hoorn! Wij krijgen ze nu ook! We doen mee! Afgelopen dinsdagavond hoorde ik het de burgemeester aankondigen. We krijgen er 200. Eventjes maar, hoor, hooguit negen dagen. We vangen ze op in een echte crisisopvang. Dat is overal in Nederland een nieuwe benaming voor een sporthal.
Bij het binnenkomen in de raadzaal op de dinsdagavond werd het al duidelijk dat er iets spannends aan de hand was. Een flink deel van de raadsleden stond nog gewoon buiten. Zitten er dan zoveel rokers tussen? vroeg ik me af. Ik zag politie en pas nadat Erik van de krant me vroeg of ik zomaar langs de bewaking was gekomen, zag ik de mannen in pakken, met koele blikken en oortjes in.
We kregen koffie aangeboden in plastic bekertjes, niet in de gebruikelijke stevige aardewerk kopjes. De trommels met suiker, zoetjes, koffiemelk en roerstokjes stonden niet op de tafels op de publieke tribune. Wij van de media keken elkaar verwonderd aan totdat onze burgermoeder, Yvonne van Mastrigt, alles ophelderde.
We krijgen asiel zoekers.
We krijgen asiel zoekers. Donderdagavond zouden ze er al zijn. Ik bekeek de matig bezette publieke tribune. Waar zijn de verontruste bewoners uit Bangert-Oosterpolder, waar ze worden opgevangen? Waar de verontruste bewoners uit de andere wijken van Hoorn, die ooit eens in de opvangwijk zijn geweest en mogelijk plannen hebben om ooit weer eens daar doorheen te rijden? Waar is de ondersteuning uit andere gemeenten, de grondtroepen van de PVV, die ons erfgoed waar dan ook in ons dierbaar Nederland willen bewaken, zelfs zonder relevante kennis van de geschiedenis?
Er waren geen verontruste bewoners die al of niet aangekondigd wilden inspreken of inschreeuwen. Geen oververhitte koppen met sterk getatoeëerde oorlogskreten. Geen mensen die op zoek zijn naar stevige koffiekopjes om mee te smijten. Moeder Yvonne polste alle fracties en de een na de andere fractievoorzitter gaf aan geen bezwaren te hebben. Als het maar volgens de afgesproken sobere humane en veilige manier gebeurt.
Ik werd overvallen door een ongelooflijke gevoel van trots. Al onze lokale politici deugen in mijn ogen. Maar liefst dertien totaal verschillende fracties met periodieke geestverwantschappen die zij zelf nog sporadisch zien kozen allemaal voor eenzelfde prachtige opvatting dat je mensen in een ellendige situatie niet in de kou laat staan. Hiermee kon ik thuiskomen bij mevrouw Grosthuizen. Hoorn is geen Purmerend!
Hoe kan het toch zo zijn? Mijn aangeboren naïviteit, dat over alle heikele zaken een deken van vertrouwen legt, werd heel even opzij geschoven. Was het bericht zo laat aan het hoofdkwartier van de Grote Leider doorgegeven dat er geen tijd meer was een tsunami van terecht verontwaardigden te mobiliseren? Krijgen we iets later alsnog te maken met de Zwarte Brigade die niet in opdracht, maar geheel volgens de wens van De-enige-man-in Nederland-die-het allemaal-nog-snapt-en-dat-ook-durft-te-zeggen krachtdadig, maar in het geniep met venijn, verf en vuurwerkbommen een daad komen stellen? Zal Hoorn een stad blijken te zijn, waar niet alleen getraumatiseerde asiel zoekers, maar ook fatsoenlijke burgers zich veilig mogen weten? Ik moest dat allemaal nog maar afwachten, die gedenkwaardige dinsdagavond. Wat er verder nog mis zou kunnen gaan, dat gevoel van trots op onze lokale politici neemt niemand me meer af.
dat gevoel van trots op onze lokale politici neemt niemand me meer af
De raadsvergadering werd verder vervolgd met een overvloed aan amendementen op andere beleidskwesties. De unieke eensgezindheid verdampte. Overigens in een prettige sfeer. Geen enkele motie of amendement haalde een meerderheid. In Hoorn kunnen we het zo gezellig roerend oneens zijn met elkaar. Rond tien uur kwam de frisdrank op tafel. Gewoon in glazen. Dat kan namelijk in Hoorn. En de vergadering, die tot elf uur gepland stond, was dit keer geheel tegen de traditie in, om half elf afgelopen. Zo leek dinsdagavond 13 oktober een gedenkwaardige avond te worden.
Aan het einde van deze avond werd echter duidelijk dat toen de dertien partijen, waarvan een meerderheid tegen betaald parkeren op alle zondagen was, zelfs geen meerderheid kon vinden tegen de minst vergaande maatregel, dat onze lokale politici eigenlijk nog gewoon dezelfde waren gebleven.
