Column Sjaak Grosthuizen: Gewoon bijzonder

23 juli 2016 – Column Sjaak Grosthuizen: Gewoon bijzonder

Het bevoegde gezag laat zich tegenwoordig heel anders ervaren dan vroeger. Althans, dat voel ik zo. Ik ben grootgebracht in het besef dat er gezag bestaat dat je dient te respecteren. Zoals in de televisieserie over de burgemeester en Swiebertje. Nu toonde Swieber niet zo’n overdreven eerbied voor het hogere gezag, maar Bromsnor maakte dat weer helemaal goed. Ik hoor en zie nog altijd zijn diepgewortelde, bijna slaafse volgzaamheid voor de edelachtbare. Zo hoorde dat immers en hoewel ik de puberteit toen al wat achter de rug had, paste dit beeld nog bijna naadloos in het besef van verhoudingen die mijn ouders mij hadden meegegeven.

Hoewel wij van katholieke huize waren, bestond er wel een indiscutabel respect voor het van God gegeven gezag. Mijn vader heeft er overigens enorm zijn best voor gedaan om ten opzichte van zijn kinderen zijn eigen persoon in diezelfde categorie te scharen. Dat leidde tot een enorm eervol gevoel dat ik mocht beleven toen ik uit de handen van de burgemeester van Den Helder, die ook voorzitter van het bestuur van de kweekschool was, mijn akte mocht ontvangen. Voor mijn ouders was het nog meer bijzonder dat hij mij bovendien prees voor de mooie woorden die ik bij die gelegenheid namens mijn studiegenoten had gesproken. De burgemeester nog wel!

Dit jaar mag mijn alter ego voor WEEFF de serie Westfrieze kopstukken opnemen. Gesprekken met alle burgemeesters en wethouders van onze regio om hen aldus een iets grotere bekendheid te laten krijgen onder de bevolking voor wie ze de benen uit het lijf lopen. Het zijn gesprekken met gewone mensen zoals jij en ik. Mensen met een iets hoger opleidingsniveau, maar ook met veel minder. Eén van de burgemeesters zat nota bene ooit op dezelfde MULO als ik, een paar klassen lager en we kennen allebei dezelfde personen uit die tijd. Wellicht heeft hij als brugpieper – hoewel dat in de zestiger jaren nog niet zo heette – tegen mij opgekeken.

Mijn respect voor de gemeentebestuurders is niet minder geworden. Het is veranderd. Ik zie ze bezig zijn met weerbarstige materie. Ik zit ze, met WEEFF en Radio Hoorn als schild, regelmatig op de huid. Wekelijks bericht ik over de manier waarop ons mooie Hoorn wordt bestuurd. Met verschillende uitgangspunten. Persoonlijke en zeg maar altruïstische motieven brengen mij tot de wekelijkse beoefening van het columnisme. De persoonlijke motieven hoop ik onder de duim te kunnen houden door mijzelf regelmatig de vraag te stellen of het stukje van betekenis is voor Hoorn. De kritische lezer weet allang dat dit niet altijd het geval is.

Laat ik toch in alle eerlijkheid bekennen, dat de meeste Hoorns politici mij zeer na aan het hart liggen en dat ik het af en toe moeilijk vind ze terecht te wijzen op momenten dat ik meen dat ze uit de bocht vliegen. Het kan, het mag en ze stellen het op prijs. Als het maar gefundeerd is, natuurlijk.

Toegankelijker, benaderbaarder, nieuwsgieriger naar wat de burger bezielt.

Ik heb de houding van onze gezagdragers in de afgelopen jaren zien veranderen. Toegankelijker, benaderbaarder, nieuwsgieriger naar wat de burger bezielt. Ik zie en hoor het in het programma Westfriese kopstukken, maar de opstelling van onze nieuwe burgervader Jan Nieuwenburg spant de kroon.

Onlangs hoorde ik een Hoorns burger trots melden dat hij bij hun komt ontbijten. Onze Jan is gewoon thuis te bestellen. Hij doet het graag om op deze manier te leren hoe de Hoornse burger in elkaar steekt. En natuurlijk mag je aannemen dat hij door feestelijk opgetuigde ochtenddis heen het echte beeld kan krijgen van zo’n burgerechtpaar dat na ontspannen, doch tactisch gerichte vragen heeft aangegeven hoe zij Hoorn beleven en graag zouden willen zien.

In Hoorn zijn autoriteiten op straatniveau aangeland. Ivoren torens zijn museale plekken geworden of werkplaatsen van teveel verdienende CEO’s. Hoorns gemeentebestuurders zijn gepromoveerd tot ‘ onze Jan , onze Judith, onze Nel, onze Ben, onze Samir en hee Theo!’ Niks bijzonders wanneer ze bij jou over huis komen. Dat is gewoon hun werk. Gewoon. Toch is juist dit voor mij zo bijzonder.