12 november 2016 – Column Sjaak Grosthuizen: Westfries en toch samen
Politici zijn als geen ander in staat om het volk te verdelen. Tot op het bot, als het moet. We zagen het de afgelopen maanden gebeuren in de VS, ons grote voorbeeld voor hoe een samenleving dient te functioneren. Ondanks het grootst mogelijke ongeloof dat uitschelden en vernederen van volksgroepen en jezelf neerzetten als ongeloofwaardige kandidaat stemmen trekkend kunnen zijn is aangetoond dat dit de efficiëntste manier is om de baas van het hele spul te worden.
Politiek van alle tijden is strijd tegen iets. Maar waartegen eigenlijk? Wie zijn de grote tegenstanders van de politici? Tegen wie of wat dienen de pijlen te worden gericht op de tot het uiterste gespannen bogen? Tegen andere politici lijkt het vaak. Andere politici hebben er namelijk totaal geen kaas van gegeten. Zij dienen vage belangen van partijen die het liefst ongenoemd op de achtergrond blijven. Je dient ze belachelijk te maken in pakkende statements.
Ik geef toe: het bovenstaande klinkt wat cynisch. Politici worden door het volk gekozen in de hoop dat hun volkse verlanglijstjes worden gelezen en de wensen vervuld. En geloof mij: bijna alle politici zullen je ook direct bezweren dat dit hun enige drijfveer is. Ze willen jouw wereld verbeteren, jouw gouden bergen zien en realiseren. Maar alvorens daaraan te werken, dienen eerst barrières te worden geslecht. Puinruimen gaat vooraf aan nieuwbouw.
Beloof je sociale zekerheid? Zorg daar dan voor!
Dit soort denken maakt politiek tot een bedrijf, waartegen velen zich afzetten. Beloof je sociale zekerheid? Zorg daar dan voor! Direct! Nu! Ik wil niet weten van barrières. Ik heb jou gekozen en nu zul je daarvoor zorgen ook. Kom niet aan met gezeur dat het niet mogelijk is omdat je in de minderheid bent. Dat wist je van tevoren. Beloof dat dan niet.
Ook in Nederland zijn mensen uitgekeken op de politiek en dreigen dus maar gevolg te geven aan politici, die zichzelf geen politici willen noemen. Zij willen het verrotte systeem om zeep helpen. Dat systeem dat jou weigert te helpen. Die vuile huichelaars die denken dat ze het allemaal beter weten. ‘Let maar op!’ brullen ze: ‘Bij de volgende verkiezingen blazen we dat systeem van jullie op. Dat kan elders, dus het kan ook bij ons.’
Die vuile huichelaars die denken dat ze het allemaal beter weten.
In die sfeer van wantrouwen is het zo verfrissend, dat partijen die allemaal ongeveer hetzelfde voor hebben met het volk, over hun eigen schaduw willen stappen. Daar hebben we deze week de eerste tekenen van mogen zien. In Westfriesland, de regio die zich alleen tijdens optredens van Westfriese cabaretiers één groep voelt, zijn politici, die ontdekt hebben dat je meer kunt bereiken wanneer je samenwerkt. Met kleine partijtjes misschien, splinterpartijtjes, maar samen met veel meer invloed. Met veel splinters en voldoende lijm kun je een stevig stuk spaanplaat maken. En dat gebeurt. Sociaal Progressief heet de beweging. Het is geen nieuwe partij, het is een beweging. En elke andere Westfriese politieke splinter – tegenwoordig bestaan alle gemeenteraden uit splinterpartijen, hoe groot zij zichzelf ook denken – is welkom om zich aan te sluiten.
Om samen te willen gaan had je als politicus altijd een tegenstander nodig. Sociaal Progressief heeft dan ook een eerste gemeenschappelijke vijand aangewezen. WerkSaam moet worden aangepakt, want die zou sociaal moeten zijn, maar dat is nauwelijks te zien. Ik weet dat er ook in Hoorn andere partijtjes zijn die direct zouden willen inhaken op het inhakken. HOP bijvoorbeeld heeft een voorbeeldig sociaal gezicht, dat je niet moet uitvlakken en zou onze aandoenlijke politieke splinter Jonge en oude verdrukten in Hoorn er ook niet naadloos bij passen?
Ik ben verheugd om te vernemen dat er in Westfries verband over de gemeentegrenzen heen politieke samenwerking groeiende is. Maar wordt het niet eens tijd dat die samenwerking niet wordt gesmeed tégen iets, maar juist vóór iets? Geen vijanddenken meer, maar samenwerking zoeken met andere partijen en ook met organisaties buiten de politiek die dat samenwerken zoeken om mooie doelen te bereiken? Of is dat gewoon ouderwets polderen?
