8 april 2017 – Column Sjaak Grosthuizen: Heerlijke democratie
Het is voor mij altijd een verademing om de goed werkende Hoornse democratie te mogen aanschouwen. Waar menigeen bij het woordje ‘goed’ de wenkbrauwen zal fronzen zou ik willen zeggen: kijk maar eens naar andere plekken dan in Hoorn. Ik gebruikte niet de kwalificatie ‘uitmuntend’, want dat zou grenzen aan overschatting, propaganda, verheerlijking enz.
Hoornse politici zijn net mensen. Ze kunnen ook fouten maken.
Hoornse politici zijn net mensen. Ze kunnen ook fouten maken. Dat gebeurt zowel bij college- als bij raadsleden. Onder leiding van de zichzelf bijna overstijgende Marion van der Ven werd stevig, maar eerlijk gedebatteerd over miljoenenzaken. Geheel binnen de grenzen van toelaatbaarheid op het gebied van jennen, uitspraken uitlokken, traineren, overtuigen en inzetten van democratische middelen. Hoewel, het aantal ingediende moties en amendementen oversteeg wel het aantal dat nodig is om je te oefenen in het gebruik ervan.
Wat mij bijna ontroerde was de breed gevoelde drive om er nu eens voorgoed uit te komen. De plannen rond de Poort van Hoorn zouden toch nooit meer een verkiezingsuitslagbepalend item worden, dus vooruit met de geit! Natuurlijk niet zomaar inschikkend, niet al te opvallend slikkend, maar na soms zelfs intelligente interpellaties en slagen om de arm en de verzekering van de dienstdoende wethouder dat het allemaal netjes volgens de democratische spelregeltjes zal gaan verlopen ging een verrassende meerderheid van de raad akkoord met de voorliggende voorstellen.
De grote Arthur Helling van D66 had bedenkingen rond de haalbaarheid en de financiering. Hij zou eigenlijk dinsdag mogen schitteren als de invalvoorzitter van de raad, maar achtte het belang van zijn persoonlijke waarschuwende vinger daarvoor te groot. Hij moest noodgedwongen die mooie avond als collegepartij toch tegenstemmen. Het siert hem dat hij koste wat kost wil voorkomen dat Hoorn de risée van Nederland zou worden in kritische VARA-programma’s over megalomane lokale bouwplannen.
Naast mij aan de tafel zat een voormalige fractievoorzitter. Hij maakte mijn avond goed door me voorafgaand aan de vergadering te voorspellen dat het college zou gaan vallen. Verbijsterd heb ik hem aangekeken. Dat zal toch niet, Johan, scheen ik hem te hebben gevraagd, maar ik leg me altijd neer bij zijn superieure inzicht in de loop van de hazen, de procedures en de mores van de Hoornse politiek. Het bracht voor mij de spanning die mij de hele avond op het puntje van de stoel bond.
Als Hoorn het nieuwe Keukenhof wordt dan komt het allemaal zeker goed
De val van het college bleef uit. Geen zenuwslopende schorsingen en geen vuile blikken naar de tafel met de vroede vaderen en moeders. Wel hoopvolle blikken naar de toekomst. De stad Hoorn moet floreren; dan dien je ook te zorgen voor bijpassende voorzieningen. Zonder voorzieningen geen groei, maar bij uitblijvende groei een hoop overbodige voorzieningen. Komen er 1250 parkeerplaatsen in de te bouwen garage of 900? Als Hoorn het nieuwe Keukenhof wordt dan komt het allemaal zeker goed en zo niet: komen we in een aflevering van Kanniewaarzijn.
Veilig oversteken voor domme fietsers voor 20 miljoen
Veilig oversteken voor domme fietsers. Dat moet te regelen zijn voor minder dan 20 miljoen. Geen Hoornse politicus wil er verantwoordelijk voor zijn dat appende scholieren onder de wielen komen van automobilisten, die na het verbeteren van de turborotonde eindelijk eens lekker kunnen doorstromen op de Provincialeweg. Maar hoeveel mag het voorkomen daarvan kosten? Hetzelfde geldt voor het oversteken van de spoorbaan voor alle parkeerders in de grote garage. Vlot, veilig en voordelig, is dat haalbaar?
De raad koos en het college bleef. De avond was nog niet verpest want Joke van der Meij had geluisterd naar Radio Hoorn, waar wethouder Ben Tap van walstroomzaken in een interview niet helemaal de juiste woorden had gekozen. Ben moest op de knieën en deemoedig deed Ben wat geëist werd. Hij kon er allemaal weinig aan doen, maar toch sorry, sorry, sorry. Joke vroeg toch nog even een schorsing aan om de boosheid van de raad hierover te peilen. Ze gaf aan een motie van afkeuring te hebben overwogen, maar die werd niet ingediend, omdat hij geen schijn van kans had. Een gele kaart was wel op zijn plaats, vond Joke, maar eigenlijk is die voor heel andere spelletjes. En zo werd het weer een heerlijk avondje democratie.
