14 oktober 2017 – Column Sjaak Grosthuizen: Tweestrijdigheden
De wereld verandert. Dat is een gegeven en daar moet je gewoon mee leven. Als een soort mantra droeg ik deze zinnetjes met me mee toen ik de raadzaal betrad voor de vergadering van de raadscommissie. De agendapunten deden weinig vuurwerk verwachten. Kosten van Hoornse begrafenissen omlaag brengen was er een. Het zou voor bijna de helft de bestaansreden van Lokaal Hoorn opheffen. Wanneer ook de hondenbelasting zou worden afgeschaft, had Joke van der Meij voor de rest van haar leven haar vrije tijd kunnen wijden aan andere schone zaken.
Flexwonen is een spannender onderwerp. De geschikte locaties en verdeling van spoedzoekers – een schitterend woord dat ik graag zelf had bedacht – waren de hete hangijzers. Hoe kun je daar standpunten tegen inbrengen zonder de verdenking op je te laden dat je rechtspopulistisch bezig bent en toch met een subtiele boodschap naar onderbuikgestuurde achterbannen goed over komen?
laten we zeggen de zetelroverhoofdman
Beide zaken hielden mij minder bezig. Ik wilde het binnenkomen zien van de laatste zetelrovers en de naam horen die ze voor hun roversbende hadden gekozen. Jan Stuifbergen kwam binnen. Hij slaagde er goed in oogcontact met mij te vermijden. Later kwam fractievoorzitter, laten we zeggen de zetelroverhoofdman, Jeroen van der Veer binnen. Hij ontweek mijn blik niet en er verscheen een scheef glimlachje op zijn gezicht. Ik gaf een zo neutraal mogelijk knikje terug. Ze hadden zich niet PvdA 2.0 genoemd, maar wilden wel laten doorklinken dat het sociale bij hen hoog in het vaandel was blijven staan. Sociaal Hoorn was het geworden. Ik moest toegeven: een gepaste naam.
Er waren nog meer veranderingen. De VVD heeft besloten om nieuwe kandidaten voor hun verkiezingslijst te laten warm draaien, Rob Droste en Mitchel D.N. Sluis. Ha, dacht ik bij het googlen: naast Willem O. Duys, Peter R. de Vries en Ollie B. Bommel hebben wij nu in Hoorn ook zo’n persoon. Bij elk van beide onderwerpen mocht een nog onbekende frisse jongeling aanschuiven en namens de fractie een mening formuleren. Zij hebben daar hun best op gedaan. Dat was goed te horen. Ik denk dat hun plaats op de groslijst niet al te laag zal zijn.
Zij hebben daar hun best op gedaan. Dat was goed te horen.
Simon Broersma, de afgeweken ex-PvdA’er voerde namens Fractie Tonnaer het woord. Hij deed het goed, moet ik hem nageven. Ook Jan Stuifbergen liet zich zelfverzekerd niet de kans ontnemen een goed woordvoerder te zijn. Toen bemerkte ik bij mijzelf een nieuwe gedachte, die zich meningvormend aan mij opdrong. Het zou best eens kunnen zijn dat zowel Simon als Jan nu beter uit de verf komen dan in de tijd dat zij nog een braaf en volgzaam lid van de PvdA-fractie waren.
Pogingen vanuit opgespaarde verontwaardiging over zetelroof kregen deze gedachte niet volledig weg. In de dagen na de vergadering van de raadscommissie bleef die gedachte zich verder opdringen. Ik besloot de beelden van de vergadering nog eens na te zien om te kijken of het terecht was die gedachte te aanvaarden of juist te verwerpen. Beide gebeurden niet. Twijfel bleef. Om als columnist strikt eerlijk over te blijven komen, moet ik opbiechten dat mijn alter ego, die onder zijn doopnamen ander werk verricht, loyaal lid is van de PvdA. Ik verkeerde duidelijk in een tweestrijd die wellicht past bij een dubbele persoonlijkheid. Welk deel van mijn persoon voerde na afloop van de vergadering een genoeglijk praatje met Simon Broersma?
Een volgend dilemma hield mij voor één nacht uit mijn slaap. Is het verlaten van een fractie voor een andere goed voor de politiek? Elke zetelrover heeft enige tijd genomen voordat tot de ‘misdaad’ werd overgegaan. Meestal omdat de eigen fractie onvoldoende ruimte bood voor alternatieve net zo redelijke standpunten. De pluriformiteit van meningen binnen de raad komt zo beter tot zijn recht. Kadaverdiscipline binnen fracties is niet meer van deze tijd. Maar wat is een grotere nachtmerrie: een raad van één fractie met 35 leden of een raad met 35 eenpersoonsfracties en bij welke samenstelling is de zaak in balans??
Vaak wordt door zetelrovers geschermd met het aantal op de persoon uitgebrachte stemmen. Maar stemmen kiezers voor een partij of alleen op de poppetjes, ongeacht bij welke partij ze horen? Ik mag in deze tijd mijn eigen stemgedrag niet meer als norm aanhouden, vrees ik. Ik stem op iemand in de partij die ik de overwinning gun.
Eén ding is mij zeker duidelijk geworden: de wereld verandert en ik zal het moeten accepteren en er maar mee leren leven.
