11 februari 2017 – Column Sjaak Grosthuizen: Vakbondsgevoelig?
Wie mij vraagt hoe ik de Hoornse politici ervaar, krijgt telkens een antwoord dat doortrokken is van mijn respect, waardering en zelfs bewondering voor de dames en heren die zich zonder enige uitzondering (maar dat is natuurlijk mijn eigen stukje overdrijving om verhalen mooier te maken) dagelijks, zonder ook maar een spoortje eigenbelang, inzetten voor de stad Hoorn en haar bevolking. We zijn in veilige handen, betoog ik dan met enig vuur. Kijk maar eens naar andere plekken, waar vuige politici gemene zaak maken met geldbeluste wolven die erop uit zijn voor eigen gewin bevolkingsgroepen die het toch al zwaar hebben verder uit te wringen. Waar arme sloebers worden uitgebuit en vakbonden op afstand gehouden.
En dan hebben we het over plekken zoals Roemenië, Dubai en vele toeristisch aantrekkelijke streken waar vakbonden slechts moeizaam voet aan de grond krijgen. Maar ook over plekken die griezelig dichterbij liggen. Gelukkig is dat niet zo in Hoorn, wil ik het gesprek dan wel eens afronden en dan kijk ik daarbij met een aanstekelijk bedoelde glimlach, die ik tot mijn schrik ook wel eens ontwaar op gezichten van hen die de Blijde Boodschap kennen en die immer blijmoedig verspreiden.
Onze Hoornse politici deugen.
Onze Hoornse politici deugen. We hebben een college van burgemeester en wethouders met een sociale insteek. We hebben een raad waarin het sociale gezicht diverse vormen kan aannemen, doch altijd in het belang van de stad en haar arme en welvarende burgerij. Ik koester die wetenschap en word dan ook erg onrustig wanneer ik redenen opmerk voor twijfel daaraan.
Je mag best weten dat ik ook vakbonden beschouw als nuttige arbeiders dienende instanties. In Nederland zijn het geen corrupte instellingen, die ook als springplank dienen voor hogere graaifuncties. Er zijn natuurlijk overal wel eens uitzonderingen. Ik ontving vorige week een speldje voor mijn veertig jaar durende lidmaatschap van een vakbond, waarvoor ik ook binnen de afdeling Hoorn bestuurlijk actief ben geweest. En juist vanuit de vakbond bereikte mij berichten die mijn beeld van ons college en een groot deel van de Hoornse raad dreigen te laten kantelen.
Ik las eindelijk de mening van een vakbondsvrouw over de activiteiten van WerkSaam in Hoorn en in de regio. Haar verhaal onderstreepte de verontrustende verhalen van HOP-man Robert Vinkenborg over de manier waarop mensen uit de bijstand worden gehaald. Goed, dat daartoe pogingen worden ondernomen! Mensen die het mentaal en fysiek aankunnen, dienen aan het werk te kunnen zijn tegen een redelijke beloning. Ik ga daar niks op afdingen. Dat is sociaal, maar de werkwijze van WerkSaam lijkt op sociaal met kapitalistische trekken.
Wie via WerkSaam uit de bijstand geholpen wil worden kan ingezet worden bij bedrijven. Het bedrijf Flextensie regelt dat. De arme sloeber, zoals Robert Vinkenborg de werkzoeker liefdevol noemt, krijgt dan boven de bijstandsuitkering € 1,50 per uur betaald en doet werkervaring op. Daar lijkt niks mis mee te zijn, ware het niet, dat die nu iets minder arme sloeber niet kan rekenen op een CAO, enig inbreng over de klussen die gedaan dienen te worden en een zeker vooruitzicht op een baan. Het bedrijf dat zo’n sloeber inhuurt is goedkoper af dan wanneer een reguliere werkkracht via een uitzendbureau moet worden ingehuurd, want pensioenpremies en sociale premies hoeven niet te worden afgedragen.
Praktijken die in corrupte zonnige oorden gewoon zijn.
Wanneer bedrijven voor een schijntje mensen kunnen inhuren en daarna kunnen wegsturen, wanneer werknemers weinig of geen mogelijkheden hebben om zelf sturend te kunnen zijn in hun werkzaamheden, wanneer dreigementen bestaan te korten op uitkering en bovendien door de hoogsten in de pikorde wordt gezegd dat men geen boodschap heeft aan inbreng van vakbonden, dan ga ik al gauw denken aan uitbuiting. Praktijken die in corrupte zonnige oorden gewoon zijn.
Gelukkig is dat in Hoorn allemaal niet aan de hand. PvdA-wethouder van wat-heerlijk-is-toch-eerlijk-werkenzaken Judith de Jong heeft alle afspraken met WerkSaam getoetst aan de wettelijke bepalingen en dat is allemaal dik in orde. Dus een vakbondsmening is helemaal niet meer van toepassing. Nederlandse verordeningen zijn gewoon de beste van de hele wereld. Dat is algemeen bekend. En ons college zal nimmer handjeklap spelen met organisaties met een iets te gretig eigenbelang voor ogen. Denk ik, of eigenlijk: wil ik zo graag denken. Toch blijft die verrekte vakbondsman in mij nog zeuren. Echt vervelend. Ik hoop mijn bemoedigende glimlach te behouden.
