13 mei 2017 – Column Sjaak Grosthuizen: Woonvisionair
Iedereen moet wonen. Dat is een van de basisrechten van de mens. Hoe je woont, waar en voor welke prijs is afhankelijk van je positie in deze wereld. Eigenlijk meer van de hoeveelheid geld, dat je bezit. Hoe meer je te besteden hebt, des te groter is de kans op een woning die ruimer, comfortabeler en mooier gelegen is. Met mooier gelegen mag je ook bedoelen: afgezonderd van woningen die bedoeld zijn voor mensen met heel wat minder geld. Vaak met de gedachte dat je daar recht op hebt. Meer geld, mooiere rechten. En wie doe je een plezier met het bij elkaar schuiven van mensen uit totaal verschillende werelden?
Wij kennen in Nederland en in ieder geval in Hoorn niet het fenomeen van sloppenwijken. We hebben wel mindere buurten. Niet dat die officieel zo benoemd worden, maar postorderbedrijven en verzekeringsmaatschappijen zijn goed op de hoogte van de postcodenummers van die wijken. Het zijn de wijken waar veel mensen zitten die zonder huursubsidie hun woongenot niet kunnen betalen. We kunnen ze natuurlijk verwijten dat ze niet goed hun best hebben gedaan om dat te voorkomen, maar voor hoeveel van die ‘minderwoners’ is dat verwijt terecht?
Mevrouw Grosthuizen en ik hebben een degelijke opleiding genoten en voorts het beste gegeven in de positie die we daarmee veroverden. Wij zouden niet mogen klagen. We bezitten een comfortabel rijtjeshuis tussen buren die we voor niemand willen inruilen. En toch kijken we af en toe verlekkerd naar appartementen die fraai gelegen boven ons budget zijn. Als we nou toch eens die jackpot van de Staatsloterij zouden winnen of als mijn volgende boek eens wereldwijd een bestseller zal blijken te zijn, dan…
Maar meer dan ons eigen geld hebben we nooit gewonnen en ik zou dan toch eindelijk dat manuscript naar een uitgever moeten sturen. Heel af en toe denken we ook door over de gevolgen van het binnenkomen van grote geldschepen. Wat dan? Verhuizen? Vast wel, maar horen we met een schep geld meer ook meteen bij een groep van ‘meerwoners’?
Gemeentes dienen beleid te maken rond het neerzetten van woningen voor iedereen.
In de Hoornse raadscommissie kwam de regionale woonvisie langs. Gemeentes dienen beleid te maken rond het neerzetten van woningen voor iedereen. Waar, voor wie precies en voor welke prijs? Daarover worden binnen de regio afspraken gemaakt. Er wordt gekeken naar de behoefte aan woningen. Voor jong en oud en andere doelgroepen. Voor iedere beurs een passende woning. En alles vooral duurzaam! Dit alles staat prachtig geformuleerd in het stuk waarover de raad mag beslissen.
De verschillende fracties lieten zich niet onbetuigd. Ook over de vraag: hoe haalbaar is betaalbaar? We wonen niet ver van Amsterdam, waar de vraag de prijs ver heeft gejaagd boven de werkelijke prijs van grond, stenen, cement en andere bouwmaterialen en de loonkosten van bouwvakkers. Zo woont mijn zoon driehoog in een ruimte die drie keer zo oud is als ons huis, met drie keer minder ruimte tegen drie keer hogere kosten. Dat dienen we normaal te vinden. Zo werkt dat nu eenmaal.
Woningbouwcorporaties gaan nieuwe woningen neerzetten. Bijna 7000 in de komende jaren. Aan het jaarsalaris van de bestuurs- en directieleden daarvan zul je kunnen afmeten dat het hun geen windeieren zal leggen. Alle huizen zullen worden verhuurd voor een prijs waarvoor bijna iedereen die een hypotheek wil afsluiten een stuk goedkoper uit zal zijn. Probeer dat echter als startende huizenbezitters bij de banken maar voor elkaar te krijgen.
Westfriesland wordt opnieuw het overstroomgebied van Amsterdam
Westfriesland wordt opnieuw het overstroomgebied van Amsterdam. Dat betekent dat onze huizenprijzen ook omhoog gaan. Wij wonen beslist niet in een huis in het dure segment, maar binnenkort stijgt de overwaarde van ons huis dus behoorlijk. En nu zit ik met de vraag: moet ik dat prima vinden? Wij zullen dus niet gauw buren krijgen die het niet kunnen opbrengen. Ook vergunninghoudende asielzoekers zullen minimaal een paar straten verderop wonen. Voor woningen in duurdere segmenten geldt dat gelukkig voor minstens een wijk verderop. De echte grote kopers zullen, denk ik heel achterdochtig, eerder kiezen voor een dorp veilig verderop. Goed dus, dat we dit regionaal gaan regelen.
Wat ik me verder afvraag is: wat bedoelt mevrouw Grosthuizen nou precies met de vraag of ik dat manuscript nu eindelijk eens opstuur?
