9 juni 2018 – Column Sjaak Grosthuizen: Hoezo open?
Het is er dan toch van gekomen! De gemeenteraad kan zich in Hoorn weer meten met een college dat zelfs een echt open collegeprogramma presenteert. Nog niet helemaal voor elck wat wils – je kunt natuurlijk ook overdrijven en politiek is een serieuze zaak – maar met genoeg mooie streefdoelen om er zeer sympathiek tegenover te staan.
Nu bestaat een flink deel van de raad uit personen die nog niet vergeten zijn, wat aan dit fraaie boeket van heerlijke vooruitzichten is vooraf gegaan. Er bestaat zeer, niet al te oud, dat bij het woordgebruik van de nieuwe coalitie hier en daar weer is gaan schrijnen. Open coalitieprogramma. M’n hoela! De zaak waar nog steeds de meeste boosheid over door ettert is niet meer bespreekbaar. De flexwoningen zijn van de baan. VVD en FT willen dat zo en omdat er met minder rabiate fracties een college is gevormd, is er wat sociaal strooigoed vrijgegeven, waarmee die partijen goede sier hopen te maken.
Het oude politieke theater is er nog altijd..
We zitten in het tijdperk van de transitie naar de nieuwe politiek, maar de goeie ouwe tijd van de antagonistische politiek leeft nog knarsetandend voort. Het oude politieke theater is er nog altijd en wordt ook door de spelers die het hardst roepen dat het tijd wordt voor nieuw politiek denken en handelen hartstochtelijk in stand gehouden. Wordt het dan nooit wat? En: willen we wel een nieuwe politiek? De Hoornse politici zijn zich al een paar jaar bijna autodidactisch aan het omscholen naar een belangrijk nieuwe ontwikkeling en dat leidde verrassend genoeg tot een mooi document met veel open deuren en compromisteksten. Omdat men zich nog niet gebonden hoefde te voelen aan voorgenomen afspraken is elke partij nog op een wat ouderwetse manier de verkiezingen ingegaan.
Zo past dat ook het beste binnen een beschaafde overlegsituatie. Wij maken er ons, als doorsnee burgers, ook schuldig aan. Zolang iets nog niet formeel verboden is en zolang het handhaven van heel mooie afspraken niet goed van de grond komt, hoef je je er niet altijd aan te houden. De fractievoorzitter van FT heeft nu al te kennen gegeven zich niet aan alle malle afspraken betreffende de contacten met de burgerij gebonden te voelen. Want, oh ja, de nieuwe politiek gaat ook veel over het betrekken van de bevolking bij het maken van plannen.
‘Blijkbaar heeft de politieke geilheid om te besturen het bloed uit de hersenen weggehaald..’
Een paar oppositiepartijtjes gaven aan nog niks te voelen voor het aannemen van uitgestoken handen van de coalitie. Hoe prachtig scherp is de verontwaardiging verwoord door Aart Ruppert van VOCHoorn, over de toegeeflijkheid van GroenLinks, D66 en Sociaal Hoorn wat betreft het afblazen van bouwplannen van flexwoningen. ‘Blijkbaar heeft de politieke geilheid om te besturen het bloed uit de hersenen weggehaald en het politieke denkvermogen aangetast. En dat alles over de ruggen van de spoedzoekers heen.’ Nee, dat zijn geen woorden van mij. Ik citeer slechts. Ik moet dat zelf overigens gewoon wel weer eens zo scherp durven neer te zetten. En ook de bijdrage van Robert Vinkenborg maakt duidelijk, dat het nieuwe college met hun werk, dat begon voor de verkiezingen, voorlopig niet hoeft te rekenen op hun vertrouwen.
De start van de nieuwe periode van vier jaar gemeentepolitiek laat zien dat het woord vertrouwen nog even moeilijk ligt. Het spreekwoord ‘als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen’ zal nog enige tijd in de achterhoofden van oppositievoerders naklinken. Hoe moet dat dan verder in Hoorn? Wordt het in Hoorn een soort Den Helderstrijd, waardoor bijna niets anders meer geoogst kan worden dan wanorde?
Nee, laat ik je meteen geruststellen. Dezelfde politici die zich kritisch over het open coalitieakkoord hebben uitgelaten, hebben bewezen dat zij het belang van de stad hoger achten dan hun verontwaardiging. Ook het CDA, dat zich bij monden van Dick Bennis en Dirk Rood (wil de echte fractievoorzitter opstaan?) verre van argeloos over de gezamenlijkheid uitlieten, zal in de komende tijd laten zien wat positief en constructief meedenken inhoudt. Maar mochten de coalitici ooit denken ‘de honden blaffen, maar de karavaan trekt verder’ dan zullen zij wederom bemerken dat vertrouwen te voet komt, maar te paard gaat.