20 oktober 2018 – Column Sjaak Grosthuizen: Machtsgreep zonder machtswellust
Wellicht heb je ooit van mij begrepen dat ik de Hoornse politieke wereld een uiterst boeiende vind. Nog waarschijnlijker is het, dat je toen dacht, dat ik een grapje maakte. Dat is natuurlijk goed gedacht. Wie van spannende strijd houdt, zal vaker een sportkanaal van Fox op hebben staan dan de livestreamuitzending van commissie- en raadsvergaderingen van de gemeente Hoorn, of nog erger: van de gemeentelijke vergaderingen elders in de regio. Slechts voor bejaarden die de slow-tv van Omroep Max nog te flitsend vinden, zijn deze vergaderingen een weldaad. En voor de lokale politici natuurlijk, maar die moeten. Zij spelen de hoofd- en bijrollen en ik (zei de gek) speel blijmoedig een figurantenrolletje.
Met enige regelmaat hoor ik zelfs van de deelnemende politici complimentjes, dat ik het toch maar steeds een hele vergadering uithoud en dat ik er dan ook nog in slaag om over de voorstellingen te schrijven. En toch, zoals de ervaren tuinman telkens onkruid of de wel bedoelde bloemetjes ziet opbloeien, zo zie ik de immer interessante gebeurtenisjes in de arena in het huis van de stad. Voor wie vindt dat die politieke bijeenkomsten nergens over gaan, gaan mijn columns ook nergens over en moet je diegene, die beweren dat ze de verhaaltjes erg onderhoudend vinden, wantrouwen.
Deze week is het onderwerp van het stukje geen verrassing. Alex van der Kleij van Hoorns Belang wil het raadswerk niet meer alleen doen. Niet met de PvdA, uit wiens schoot Hoorns Belang afkomstig is, maar samen met de CDA-fractie. Of deze switch ook verrassend is? Ik zou zeggen van wel. Dat Alex een vergaande samenwerking zocht met andere fracties, die niet al te ver afwijken van inzichten in wat nu allemaal precies in het belang van Hoorn is, was een publiek geheim. Er zijn meer politici die zich nu afvragen of zij zich steeds met een totaal andere visie op dezelfde verkiezingsbeloften onderscheiden van andere partijen. Nu wij met 14 fractietjes uit de verkiezingsstrijd gekomen zijn, is het gewoon niet voorstelbaar dat die allemaal totaal andersdenkend aan het werk zijn. Soms verschillen ze wel. Nu is het best voorstelbaar dat partijen als de Hoornse Onafhankelijke Partij en de VVD het op onderdelen van het beleid het met elkaar eens kunnen zijn. Jawel, die snippers gelijkop denken bestaan en de ontdekking van dit soort feitjes maakt beloeren van lokale politiek zo boeiend; precies als het ontdekken door vogeltjeskijkers van een kokardezaagbek (Ouddorp) of de mongoolse pieper (Vlieland) of de raddes boszanger, ook daar in de buurt.
Alex van der Kleij ziet in, nu hij er namens de partij helemaal alleen voor zit, dat het ondoenlijk is, in je eentje specialist te zijn op alle beleidsgebieden. In de vorige raadsperiode geloofde het orakel voor jong en oud daar overigens heilig in. Alex is realistischer. Hij wil ertoe blijven doen. Dat lukt beter in een grotere fractie. Hij heeft of de partijstandpunten van zijn raadscollega’s getoetst aan de eigen gewetensvragen of hun bereidwilligheid geproefd, om een collega in hun gelederen op te nemen, die nauwelijks een half jaar eerder nog meende dat de kiezersgunst veel beter paste bij zijn eigen partij. Misschien dacht men bij het CDA: wat kan het schelen uit welk nest je komt! Wij zijn de schoen of de pet die ieder past. Links of rechts, we hebben die gasten allemaal wel gehad in onze gelederen. We hebben de meeste varianten van het christendom in huis en zolang het bij Hoorns Belang geen goddeloze bende is, is er niets aan de hand. Goddelozen hebben ook een standpunt over God en we hebben dan ook meteen een grotere fractie.
Uniek is wel, dat er nu een fractieswitch plaats vindt, zonder dat er een periode van toenemende irritatie aan vooraf is gegaan. Alex is hartelijk welkom geheten bij het CDA. Hij ondervond een warm bad of bed op minimaal 37 graden. Natuurlijk mogen we verheugd zijn op het eerlijke besluit van Alex en wie weet brengt dat andere éénpitters op dezelfde idee. Of misschien dat een paar tweepitters een ideeënfusie aangaan om zo de gezamenlijke kracht te versterken. Het mag vast en zeker van de kiezers. Eendracht maakt macht en daar gaat het tenslotte om in de politiek. Zo beschouwd is de move van Alex een soort machtsgreep. Een machtsgreep zonder machtswellust. Van mij mogen er zo meer zijn.
