Blog van hoofdagent Diederik, Politiebasisteam Hoorn
BLOG – Een Bijzondere Kerst Sfeer.
Het einde van het jaar is in zicht. Rond deze tijd krijg je als politie agent vaak de vraag wanneer je aan het werk moet. Bij ons is het zo geregeld dat als je met de kerst werkt dat je met oud&nieuw vrij bent en andersom. Het ene jaar werken met kerst betekend het andere jaar werken tijdens oud&nieuw.
Ik mag tijdens oud&nieuw in de nacht optreden als horeca coördinator voor Hoorn dus met kerst ben ik nu vrij.
Afgelopen twee dagen (zaterdag en zondag) waren mijn laatste diensten van dit jaar.. raar genoeg leek dit afgelopen weekend weer een verzameling van melding die je even stil zetten.. Elke melding op zich was er een die me altijd bij zal blijven. Zo ook de eerste melding van dit weekend.
Zaterdag was ik op tijd aanwezig om de nachtploeg vroegtijdig af te lossen en voordat mijn werk maatje voor die dienst er was gaf de meldkamer een spoedmelding uit over een verward persoon die de ramen van zijn woning eruit sloeg in Hoorn. 2 collega’s van de nachtdienst werden daar naar toegestuurd.
Ik zag een andere collega van de ochtenddienst in het bureau lopen en ondanks dat onze dienst nog niet begonnen was en we eigenlijk met andere agenten ingedeeld waren besloten we toch een dienst auto te pakken en ons aan te melden bij de meldkamer. We reden direct naar de melding toe. We hoorden dat er een ambulance onderweg was maar dat niemand de woning in kon komen om hulp te bieden.
In de woning zou nog een vrouw moeten wonen die doof was, het was onbekend of de vrouw in veiligheid of gevaar verkeerde.
Ter plaatse had een collega via het huis van de buren contact met de verwarde man. Deze buren waren betrokken en ze stelden hun woning tot onze beschikking. Helaas konden we via die weg ook we niet bij de man komen vanwege hoogte verschillen. Vooralsnog hadden we geen zicht op de vrouw en hadden we geen idee hoe het met haar ging. Wat gaan we doen, rammen we direct de deur eruit en gaan we naar binnen?.. Het leek even rustig, mijn collega kon de man aan de praat houden via de woning van de buren. Ze zag de man staan bij een ingeslagen raam in de woning. Een aantal minuten lang bleef het rustig terwijl een buurtbewoner een sleutel van de woning ging halen ergens in de buurt.
Ik stond samen met een andere collega bij de voordeur.
‘De man heeft een zwart voorwerp in zijn hand’ hoorde ik mijn collega ineens zeggen over de portofoon..
‘Lijkt het op een mes of eerder een telefoon?, kan je er iets over zeggen?’ Vraag ik, maar mijn collega kan er niet meer over vertellen op dat moment.
Mijn collega probeerde uit te leggen aan de man dat we er waren om hem te helpen en verzocht de man de deur open te doen. Iets later liep de man weg uit het zicht van de collega. Zou hij de deur open doen?…
Ineens hoorden we weer luid glasgerinkel. We besloten naar binnen te gaan. Ik pakte de stormram die ik mee had genomen vanuit het bureau en ramde met kracht op de deur. Het hout van de deur brak en versplinterde, glas vloog alle kanten op. Tijdens de slagen drukte ik mijn ogen stevig dicht om geen glas in mijn ogen te krijgen. Na een aantal harde slagen brak de onderzijde van de deur open en hoorden we in de verte iemand schreeuwen: ‘wacht ik heb de sleutel!’ Daar kwam de buurtbewoner de straat in rennen met een familielid van de man.. ‘Sorry, we moeten nu naar binnen, het is al te laat.’ Samen met een collega kroop ik over de stukken glas naar binnen.
Mijn collega voorop en ik achter hem. Geen idee wat we aan zouden treffen binnen, hoe zal de man reageren op ons.
De man zat een verdieping hoger en mijn collega liep de trap op.. ‘Politie, wij zijn van de politie, we komen u helpen!’ Roepen we luid. De man kwam onze richting op lopen boven aan de trap. Ik hield mijn collega vast aan zijn koppel om hem stabiel te houden en weg te kunnen trekken als hij in gevaar zou komen. Ik hoorde mijn collega roepen: ‘Meneer laat die stok vallen’ waar de man direct gehoor gaf.
We hoorden direct aan zijn stem
dat de man een warme, aardige man was die duidelijk in staat van paniek was en hij vertelde dat hij zijn gezin aan het beschermen was tegen indringers. Ik zei tegen mijn collega: ‘praat hem naar beneden, zorg dat hij naar beneden komt.’ Dit zodat het ambulance personeel niet omhoog zou hoeven met een brancard. Het lukte. De man kwam voorzichtig naar benden. Hij had zichzelf behoorlijk verwond aan het glas en bloedde hevig. Voor we het wisten waren we omringt met familie, vrienden en buren van de man die ook de woning binnen waren gekomen en de man opvingen. De arme man bleek te hallucineren door sterke medicijnen tegen een ernstige ziekte.
Ik gaf door via de portofoon dat het veilig was voor de ambulance om op te rijden en vroeg aan mijn collega om opzoek te gaan naar de vrouw van deze man. Zij werd gelukkig in goede gezondheid aangetroffen in bed en kwam ook direct naar benden naar haar man toe. Ik liep naar de deur toe om het personeel van de ambulance binnen te laten en brak het laatste stuk deur open zodat ze veilig naar binnen konden.
Ik nam een diepe zucht, de stress is weg, terug naar de rust. Het was nog donker buiten en koud. Zo vroeg in de ochtend, het was nog stil op de donkere vochtige straten. Binnen in het oude monumentale pandje werden de lichten aangezet. Ik keek van afstand door het raam naar binnen en zag, ondanks alle schade in de woning, de ellende, de paniek bij de verwarde man, een kring van warme, betrokken en bezorgde mensen.
De man zat op een stoel in het kamertje naast de trap met zijn gezicht naar mij toe, de ambulance medewerkers zaten op hun knieën links naast de man en waren druk bezig hem te verzorgen, zijn wonden te verbinden. Aan de rechter zijde zat de vrouw van de man die zijn hand vasthield, een dochter zat schuin voor de man, op de trap voorover gebogen naar haar vader toe en was hem aan het geruststellen, daarnaast stonden mijn collega’s die aandachtig naar de man luisterden, weer daarnaast stond een betrokken vriendenstel van de man waarna de cirkel weer sloot bij het geknielde ambulance personeel.
De wereld leek even stil te staan.
Het had veel weg van de sfeer van een kerststal.. door het schemerige licht op dit warme groepje mensen en de donkere hoeken daar om heen leek het op een samenzijn van een schilderij die Rembrandt had kunnen schilderen..
Dit is de kerstgedachte, dit is betrokkenheid, samen zijn, samen werken om een ander op te vangen, te redden, de wereld beter te maken. Ook al is deze wereld op dat moment maar heel klein en breekbaar. Wat hebben we toch bijzonder werk..
Fijne kerst en alvast een gezond en goede jaarwisseling.
-hoofdagent Diederik
