8 juni 2019 -Column Sjaak Grosthuizen: Nieuwe democratie?
Wanneer er zeer serieuze zaken aan de orde komen in een gemeenteraad, waarover de zittende fracties nog behoorlijk van mening kunnen verschillen, dan zou je vuurwerk mogen verwachten. Welnu, in de raad van Hoorn lagen deze week besluiten te wachten die tot stevige aanvaringen zouden kunnen leiden. Het belangrijkste besluit, de (ver)nieuwbouw van het stadhuis, was voor mij reden om niets van de bijpassende debatten te willen missen.
Zeker tegen de achtergrond van het ontstaan van het huidige college, na verkiezingen die bij diverse partijen kwaad bloed zette, zou je mogen verwachten dat er een spannende discussie ontstaat met boze gezichten en verwijtende opmerkingen. Dat is allemaal niet gebeurd. De keuze om het huidige stadhuis te verbouwen of te denken aan nieuwbouw wordt met instemming van een grote meerderheid, misschien zelfs raadsbreed, uitgesteld tot een volgende vergadering.
De manier waarop dit geschiedde deed mij ook wel deugd. Chris de Meij, fractievoorzitter van de VVD, deed het voorstel voor uitstel, om partijen die nog niet in staat waren geweest de laatste fragmenten benodigde informatie uit te kristalliseren tot kloeke meningsvorming, de kans te geven dit nog een maand lang te kunnen bespreken binnen de eigen gelederen. Mooi man! De fracties die deze ruimte desnoods via een motie hadden willen afdwingen, konden opgelucht ademhalen en deden dat dan ook.
Mooie identiteitsmomentjes zijn dat.
Samenwerken, elkaar brokjes gelijk gunnend, tegenstellingen overbruggend ging de vergadering verder. Er werd af en toe smakelijk gelachen, ook door burgervader Jan Nieuwenburg. In een raadsvergadering in Hoorn ligt altijd ook een berg aan amendementen, moties en stemverklaringen te wachten op momenten dat ze aan de wereld prijs gegeven kunnen worden. Mooie identiteitsmomentjes zijn dat. Coalitie of oppositie, even leken de verschillen en geschillen weg te vallen. Er is in de Hoornse politiek ruimte voor eendracht. Eendracht in verscheidenheid, fluistert het literaire stemmetje in mij dan. Als je op deze manier een complete stad kunt besturen, hoe mooi zou dat niet zijn?
Ook de jongeren, of misschien juist de jongeren in onze raad weten elkaar op een bijna ontroerende wijze te vinden. Eén-tweetjes in de politiek, dat konden we zien. Voorbeeld: Robert Vinkenborg van HOP, een fractie die in haar presentatie in de raad gebruik maakt van heren die de nodige levenservaring hebben, stelt in een amendement voor dat er nu eens serieus zaak dient te worden gemaakt met het vestigingsbeleid van jongeren in onze stad. Hoorn is namelijk op dit moment nauwelijks in staat haar jongeren binnen de gemeentegrenzen te laten werken en wonen, behalve dan bij hun ouders.
Eén-tweetjes in de politiek, dat konden we zien.
Hij geeft het stokje door aan Thomas de Groot, de nog thuis wonende PvdA-raadsjongere, die de noodzaak van het indienen van het amendement beklemtoont. Hij maakt zijn betoog niet af en geeft het stokje weer door aan Rob Droste, de raadsjongere van de VVD. Deze schetst in fraaie volzinnen het trieste vergrijzingsbeeld in Hoorn en de afschrikwekkende werking die deze stad heeft op ieder die hier geboren is.
Dan geeft hij, tot bijna ieders verrassing het stokje weer terug aan Thomas. Dat gaat voorzitter Jan eigenlijk iets te ver. Hij zit daar immers niet voor Petrus Neuswater, maar hij zwicht toch voor de dringende wens van Thomas, Rob, Robert en vele anderen om het betoog af te maken. En ach, hoe compleet zou dit showtje van jongereneendracht niet zijn geweest met een stukje bijdrage van Danny Verdonk, de groene jongeling die het bij zijn GroenLinkse fractie niet langer kon uithouden.
Ooit heb ik de wens uitgesproken dat de Hoornse gemeenteraad de beste zou worden van Nederland. Ruim een jaar liep ik rond met de gedachte dat ik die hoop maar weer eens moest koesteren na 2022, maar ik zie hoop gloren. Een stip aan de horizon, zoals voor een andere gewenste ontwikkeling in de raad werd uitgesproken. Toon en stip zijn wat mij betreft gezet. De vergaderingen hoeven echt niet van braakopwekkende braafheid en gezapigheid te zijn. Misschien kan Hoorn in de komende drie jaar echt aan het oefenen gaan voor een raad waarin oppositie en coalitie niet de enige maat zijn.
Dan zijn we misschien ook in Hoorn op weg naar een nieuwe democratie. Daar schijnt tegenwoordig behoefte aan te bestaan.
