2 maart 2019 – Column Sjaak Grosthuizen: Vuil spel
Jarenlang blijken wij braaf te hebben meegelopen op voorstellen de tarieven voor het ophalen van huisvuil trendmatig te verhogen. Ach, alles wordt nu eenmaal duurder, weet ook een politicus en dan zal het tarief hiervoor net zo omhoog mogen gaan als voor andere zaken. Kennelijk hebben de lokale politici van de Westfriese gemeenten jarenlang gedacht dat dit volkomen in orde was.
Totdat rekenkamercommissies ontdekten, dat de rechtvaardiging voor deze verhogingen behoorlijk te wensen over laat. In zes Westfriese gemeentes gaf men een slinger aan de klepel van de alarmbel. In Hoorn sudderde het verhaal nog even door.
Op 12 februari leken alle fracties het eens te zijn met de gedachte dat het CAW, het orgaan dat de activiteiten van HVC in onze regio aanstuurt, iets te meegaand is geweest en dat de rekenkamercommissies ergens een punt hadden. Natuurlijk lijkt dat een zeer juiste vaststelling, maar dan heb je het nog niet gehad over de hobbel die genomen dient te worden om hier iets mee te doen in de richting van HVC. Het Centraal Afvalverwijderingsbedrijf West-Friesland (CAW) is maar één van de partijtjes waar HVC het afval voor verwerkt en hoeveel invloed heb je dan nog?
Het bestuur van het CAW heeft in verschillende van haar vergaderingen aangedrongen op meer helderheid bij HVC, want dat bleek voor de zeven Westfriese gemeenten nog niet altijd even duidelijk. Wie de verslagen van het CAW door leest kan zien dat men oprecht bezig is alles zo goed mogelijk voor de gemeenten gezamenlijk te regelen, maar ook dat elke gemeente weer eigen wensen heeft en een eigen aanpak van het een en ander. Wie graaft in het hoe en wat van HVC, mag ontdekken dat het een nutsbedrijf is, dat niet uit is op grote winstmarges voor nauwelijks te bevredigen graaiende aandeelhouders. De gemeentes zijn aandeelhouder en gemeentes graaien natuurlijk niet.
Ik moet direct toegeven dat ik een simpele en braaf aan te manen betaler ben van overheidsdiensten en van alles wat namens hen wordt uitgevoerd. Ik vergelijk mijn rekening zelden met die van anderen. Zo komt het dat ik pas via de immer kritische media vernam dat immer kritische politici in de regio het niet te pruimen vonden dat wij hier meer betalen voor dezelfde diensten dan in andere gemeenten. Dat kreeg men in Hoorn ook door en ik deelde graag de verontwaardiging hierover. Dit diende onmiddellijk te worden rechtgezet en ons eigen CAW dient daarin voortvarend het voortouw te nemen.
Hier begon een boeiend discours.
Toen dan ook de kadernota over het doen en laten van het CAW werd besproken, werd duidelijk dat een flink aantal politici hierin hun gram wilde laten doorklinken. Hier begon een boeiend discours. Mocht je het CAW, met als voorzitter onze eigen wethouder Samir Bashara, een stevige uitbrander geven of moest je je beperken tot een dringende oproep om wat steviger op te treden tegen HVC, dat tenslotte de hoofddader is? Tussen deze twee vragen liep een scherpe scheidslijn tussen oppositie en coalitie. De oppositie vond een afkeurende zienswijze over het werk van het CAW de enige juiste en de coalitie besefte dat in een afwijzing ook de afkeuring zit van het handelen van een eigen wethouder. Het samenstellen van de coalitie heeft in het vorige jaar heel veel moeite, energie en opofferingsgezindheid gekost en dat zet je niet op spel.
In de raadsvergadering werd daarom een heroïsche strijd geleverd. Hoe laat je weten achter de wens om meer transparantie en lagere rekeningen te staan, zonder de regionale bestuurders van de gemeenschappelijke regeling te gispen? Guido Breuker, de no-nonsense politicus van HOP, verdedigde namens de gehele oppositie het amendement waarin in goed Nederlands een stevige uitbrander was verwoord. En alle coalitiepartijen, inclusief die van de meeste geroutineerde dit-klopt-niet-en-dat-willen-we-nu-goed-regelen fractie van de geslepen naamgever ervan wilden er niet aan.
Hij zal ze eens een poepie laten ruiken
En wat mooi is het om te zien, dat de coalitie dapper stand wist te houden. Zelfs na een door Guido aangevraagde schorsing van de vergadering, die zo lang duurde, dat ik mij begon af te vragen of dit nou een schorsing was of een ingelast kort reces. Ruim een kwartier leefde ieder met de brandende vraag of het collegectief achter het college zou vallen of niet. Na de schorsing kwam een aangepast amendement, in een poging de bijna twijfelende coalitieleden over te halen om in te stemmen met de oppositie. En hoe dapper moeten die fracties toch geweest zijn om vast te houden aan hun gevoel van afkeur voor de HVC-aanpak en toch de coalitie overeind te houden. Het college bestaat nog steeds. Uiterlijk ongeschonden; de rest van de toestand zal binnenkamers blijven. Nu zijn wij benieuwd hoe onze Samir de kritiek weet om te smeden in een heroïsche strijd tegen HVC. Hij zal ze eens een poepie laten ruiken, hoewel de vrees is, dat de geharde vuilnisbazen niet alleen huisvuil maar ook hun neus kunnen ophalen.
