Ontroerende blog van Hoofdagent Diederik: ‘Mijn grootste angst’

HOORN – Naast oproepen deelt het politiebasisteam Hoorn soms ook een verhaal over het dagelijkse werk van de agenten. Woensdagochtend verscheen een aangrijpend verhaal van Hoofdagent Diederik. Hieronder zijn verhaal.

‘Mijn grootste angst’

Bij elke melding die we ontvangen zie ik een uitdaging en wil ik vooraan staan om mij steentje bij te dragen. Mijn werk is mij passie en mijn passie is mijn werk.

Toch heb ik 1 ding wat mij gelukkig bespaard is gebleven. Een melding die ik liever niet mee wil maken. Dat betreft een kinder-reanimatie. Ik heb zelf jonge kinderen thuis sinds een paar jaar en ik kan me voorstellen dat dit iets is wat me uit het veld kan slaan. Helemaal nu ik vader ben, het veranderd je.

Helemaal nu ik vader ben, het veranderd je.

Afgelopen week reed ik met een collega in Hoorn en waren we onderweg naar een persoon om hem mee te delen dat hij mogelijk opgenomen gaat worden voor twee jaar als hij strafbare zaken blijft plegen. Echter voordat we bij zijn woning aankwamen werden we door de meldkamer opgeroepen: ‘1302, met spoed naar de …straat, nummer … daar vind een reanimatie plaats op dit moment, verder hebben we nog geen info, behalve dat de trauma helikopter ook aanvliegt.’

Dat betekend dat er mogelijk naast een hartstilstand een ander urgent iets aan de hand kan zijn met het slachtoffer.. Volgens de meldkamer waren wij het dichtste bij de locatie van de melding.

ik hoorde dat de klank van haar stem anders was

Ik draaide het dienstvoertuig en mijn maatje drukte onze zwaailichten en sirene aan. Ik haalde een aantal voertuigen in en draaide een bocht om. In uiterste concentratie hoorde ik de collega van de meldkamer weer over mijn portofoon en ik hoorde dat de klank van haar stem anders was.. ‘er wordt momenteel een kind gereanimeerd, nog onbekend hoe oud het kind is, zodra ik dat weet hoort u dat van mij..’

Sneller dan snel kan je niet rijden, toch probeer je dat op zo een moment.

‘Het betreft een baby van 1 jaar oud, dan zijn jullie voorbereid..’ klinkt de stem weer door onze portofoons..

We blijven stil, onze sirene galmt hard om ons heen en ik probeer het gas dieper in te trappen maar ik zie dat ik al moet afremmen voor de rotonde voor me..

Overige weggebruikers letten goed op en geven goed de ruimte. Omdat we snel rijden loopt de navigatie iets achter en pak ik een verkeerde afslag een wijk in, ik zie het gebeuren, geen tijd om te balen, draai de eerste linksaf en rij weer terug de hoofdweg op, daar zien we iemand zwaaien. Zou hij ons opvangen en de plek wijzen? We deden onze sirene uit. De man bleek een betrokken burger te zijn die reageerde op de burger reanimatie app. Hij sprong bij ons achterin en we reden direct door.

‘Je moet binnen komen, het is niet goed, kom kom!’

Een straat door, een bocht om, ik druk de sirene nog een keer aan zodat de melders weten dat we vlakbij zijn. Ik heb de woning in het zicht, de vader staat buiten en roept ons aan: ‘Je moet binnen komen, het is niet goed, kom kom!’

Ik ren het voertuig uit en achter vader aan de woonkamer in. Mijn blik wordt getrokken naar een klein kinderlijfje liggend op de salontafel.. vredig en kalm ligt ze daar, met de oogjes dicht, haar armpjes levenloos naast het lichaam.

Ik passeer de moeder van het kind die nog druk aan het bellen was met 112.. ik zie in mijn ooghoek dat ze zich naar de grond laat vallen en het uitschreeuwt op het moment dat ze me ziet.

Vlak voor ik bij het kleine lijfje ben zie ik dat de oogjes bewegen en een klein stukje open gaan! Mijn hart slaakt een zucht, ik leg mijn hand zachtjes op haar borstkasje en voel dat ze ademt, zachtjes maar ze leeft! Ik vraag aan vader wat er gebeurd was en hoor hem vertellen dat de kleine meid overgegeven had, haar ogen wegdraaide en daarna stopte haar ademhaling en hartslag.

Vader vertelde dat hij een bepaald beroep had uitgeoefend waardoor hij geoefend is om dit soort situaties te herkennen en om te handelen. (In verband met de privacy noem ik het beroep niet).

Vader vertelde dat hij direct gereanimeerd had. Zo goed! Ik pakte de kleine meid op, draaide haar voor de zekerheid om, tikte even op haar ruggetje, draaide haar weer om met haar gezicht naar mij toe en controleerde haar luchtweg. Geen problemen zover..

Ik las de wanhoop af in de ogen van vader.

Bijzonder om te zien dat ouders hun kind uit handen kunnen geven op zo een heftig moment. Ik las de wanhoop af in de ogen van vader. Het gaf me druk maar tegelijkertijd wilde ik alles er aan doen om te kijken of we de situatie stabiel konden houden.

Ik voelde dat de kleine meid slap was en versuft. Ik nam haar op schoot, vroeg haar naam aan vader, knuffelde haar en hield haar bij. ‘Wakker blijven kleine meid, wakker blijven.’ Haar ogen draaide af en toe weer weg.

Ze voelde warm aan.. ze had koorts hoorde ik vader zeggen. Ik vroeg om een lauw-koude doek en drukte deze afwisselend tegen haar voorhoofd, voetjes en polsjes aan.

Een aantal minuten later arriveerde het ambulance personeel. Ook zij waren in opperste concentratie en ze schoten de kleine meid te hulp. Ze sloten haar aan op verschillende apparatuur terwijl ze op mijn schoot lag. Ze was dapper en liet alles gebeuren. Het ambulance personeel probeerden haar te prikken maar de adertjes waren zo klein dat dit niet lukte. De eerste keer reageerde ze bijna niet maar naar mate het prikken niet lukte begon ze steeds meer tegen te stribbelen. Een positieve ontwikkeling. Ik probeerde haar gerust te stellen door haar te aaiden en zacht tegen haar te praten. De arts wilde haar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis verplaatsen.

Na een aantal minuten hard werken, voorzorgsmaatregelen te nemen, de ouders in stelling brengen om mee te gaan, opvang te laten regelen voor de andere kinderen die blijkbaar boven in huis zaten op dat moment.

Alles gebeurde om mij heen, ik heb het wel gehoord en ergens zien gebeuren maar mijn aandacht was bij het kleine sterke wonder op mijn schoot.

Daar ging ze de ambulance in, het kleine lijfje op de grote brancard, moeder voorin de ambulance mee en vader bedankte me nog kort voordat ze vertrokken. De melding zit erop..

Gelukkig hoefde ik zelf niet te reanimeren, gelukkig hadden de ouders adequaat en goed gehandeld, gelukkig was de kleine meid sterk en gelukkig sta ik nog rechtop.

Voor mijn gevoel is mijn angst verdwenen.. wat er precies veranderd is weet ik niet. Ik weet alleen dat ik zoveel liefde voelde voor deze lieve kleine meid en naast liefde bestaat geen ruimte voor angst. Verdriet wel, maar angst niet meer.

Bedankt kleine lieverd voor deze levensles.

– Hoofdagent Diederik

*Ik wilde de volgende dag langs het adres te rijden om te horen hoe het afgelopen was. Helaas door drukte in de diensten heb ik er geen tijd voor gehad.. Ik zal deze kleine meid en deze les nooit vergeten.