HOORN – Woensdag 25 december heeft Hoofdagent Diederik van Politie Basisteam Hoorn een nieuwe blog gedeeld over zijn werk bij de politie.
Het blijft een beetje vreemd om zo op Kerstavond op tijd af te moeten haken thuis en naar het bureau te rijden voor de nachtdienst. Mijn oudste zoontje is 5 jaar oud en was in de avond met met mijn vrouw naar een kerstdienst geweest. Ik kon niet mee omdat ik tussen de nachtdiensten in zat en nog moest slapen. Toen hij thuis kwam kroop hij lekker op de bank tegen me aan en vertelde hij wat hij allemaal had gezien. Ik zat zo lekker met m’n gezin maar ik moest naar het werk anders zou ik te laat komen. Dat kan dan best even balen zijn ondanks ik altijd zin heb om te werken.
Mijn collega Niels had mij een appje gestuurd afgelopen week met de vraag of hij mee kon draaien vannacht. Niels is van de vrijwillige politie en naast zijn fulltime baan draait hij wekelijks diensten mee met ons. Daar kan je alleen maar respect voor hebben. Tevens is het een van de meest gedreven collega’s die we hebben. Samen aangekomen in de kleedkamer even voor 22.00 uur zei ik nog tegen Niels hij er niet raar van moest opkijken als het rustig zou zijn vannacht. Het is tenslotte Kerstavond, een tijd waarin je elkaar opzoekt, uitkijkt naar de aankomende dagen waarin je samen aan tafel mag zitten en op bezoek mag gaan bij familie en vrienden. Na kerstavond wat TV gekeken te hebben of een kerkdienst bijgewoond te hebben, wat moet er dan nog gebeuren?
We zaten na de briefing met elkaar aan tafel toen de eerste melding binnenkwam. Huiselijk geweld. Er zou flink ruzie gemaakt worden door een jong stel en er zou met spullen gegooid worden in de woning. Aangekomen bij het adres stond de deur open. De jongen van dit stel was behoorlijk onder invloed en hij zou net naar buiten lopen. Binnen in de woning lag alles in puin. Er was geen stoel of tafel meer heel, alle poten lagen los door de woning heen. Het blad van de tafel was ergens tussen de bank en de vensterbank terecht gekomen. Een dure flatscreen tv lag in een hoek op de grond, 5 meter verderop hing een lege muurbeugel nog aan de muur.
Het was een grote ravage. Midden in de rommel stond het meisje. We verzochten de jongen naar buiten te gaan om in gesprek te gaan met onze collega’s die met ons meegereden waren.
Daar stonden Niels en ik in de woning met het meisje. Ze wilde niets ,ze zei dat het ook aan haar lag en ondanks de wil om haar te helpen liepen we vast. We konden strafrechtelijk niets op dat moment. ‘Dit verdien je niet, je thuis zou een veilige plek moeten zijn, je bent nog maar jong, je moet nog heel lang mee, maar als dit zo doorgaat, hoelang hou je het dan nog vol?’ en zo waren we opzoek naar woorden.. ik merkte bij mijzelf dat de drang groot was om het te willen oplossen voor vannacht. ‘Laat ons je helpen. Dit hoort niet, dit is niet normaal, zeker in een tijd als dit.’ Alle woorden schoten te kort.
‘Je bent waardevol, laat ons je helpen.’
Dat was iets wat haar raakte en er rolden tranen over haar wangen. Ondanks onze pogingen om iets te kunnen betekenen moesten we het niet veel later loslaten. Mede omdat er een nieuwe melding kwam van een huiselijk geweld situatie en een melding van een reanimatie.
Wij reden inmiddels in de straat van waar de reanimatie melding was. Omschakelen en gaan. Aangekomen bij het adres was de deur nog dicht. Rustig aan kwam er een vrouw aan de deur die duidelijk onder invloed was, ze deed de deur open en ging weer rustig zitten in de woonkamer. Er zaten meerdere mensen die flink onder invloed waren van alcohol en het leek erop dat niemand zich druk maakte om iets. Wij twijfelden even of we het juiste adres hadden maar toen we vroegen of ze iets afwisten van een melding reanimatie werden we nonchalant doorverwezen naar de slaapkamer. Daar lag een vrouw op de grond die niet meer aanspreekbaar was.
Wat er precies aan de hand was kwamen we niet direct achter, maar medisch was er weinig merkten we al snel.
Ondertussen waren onze collega’s een aantal straten verderop bij de nieuwe huiselijk geweld melding. Een ex zou voor de deur gestaan hebben en in eerste instantie leek hij weer verdwenen. Echter nadat de collega’s weg waren was de ex via het balkon een aantal verdiepingen omhoog geklommen, had hij een raam ingeslagen en de woning betreden. De collega’s waren direct naar het adres terug gegaan, ze hadden hem gezien maar hij was er vandoor gegaan en ze waren hem kwijt. Zijn auto troffen ze in de buurt aan maar de verdachte niet meer. Ze verzochten ons om mee te gaan helpen zoeken want deze man moest zo snel mogelijk aangehouden worden. In de woning waren namelijk ook jonge kinderen aanwezig. De collega’s hadden sterk het idee dat de verdachte wederom zou terug komen als zij daar weg zouden gaan.
Wij konden niet direct weg omdat de sfeer wat omsloeg in de woning waar we aanwezig waren en om het ambulance personeel te beschermen bleven we nog wachten in de woning. Na controle door ambulance personeel vertrokken we samen uit de woning.
We meldden ons bij de meldkamer met het verzoek om ons te koppelen aan de melding van de weggevluchte verdachte. Echter kregen we te horen dat we naar de andere kant van Hoorn moesten rijden omdat er een vrouw was geslagen door haar man. Beide personen zouden in de woning aanwezig zijn en ook daar was een kind in de woning aanwezig die boven zou slapen. De vrouw wist nog niet of ze aangifte wilde doen.
We reden met snelheid die kant op en aangekomen bij het adres troffen we het stel aan. De man was druk aan het opruimen in de woning. Blijkbaar waren ook hier spullen vernield of omgegooid. De man vond dat hij voornamelijk het slachtoffer was omdat zijn vrouw gebeld had en hij hield zoveel van haar. Dat laatste geloofden we wel maar op de mededeling dat hij niet in de slachtofferrol hoefde te kruipen reageerde hij niet zo positief. Ook hier was sprake van genuttigd alcohol en werd al snel duidelijk dat wij niet verder kwamen dan een bemiddelende rol. We deelden ze mee dat we zorgmelding zouden opmaken en een melding bij Veilig Thuis in de hoop dat die hun hulp kunnen bieden, hierna reden we weer weg.
Tegelijkertijd werd ik gebeld op de horecatelefoon omdat er in een kroeg in Hoorn iemand een glas in zijn gezicht had gekregen nadat een verdachte dit naar hem gegooid had. Zowel de verdachte als het slachtoffer waren nog aanwezig. De verdachte stond ons rustig te woord en had inmiddels wel door dat wat hij gedaan had niet correct was. Het slachtoffer had een hoofdwond en moest naar de eerste hulp. Een aardige jongen samen met zijn vriendin. Doordat Niels en ik maar met z’n tweeën waren konden we niet tegelijk een aangifte opnemen en een verdachte aanhouden en overbrengen. Alle overige eenheden waren ook bezet. Ik verzocht collega’s van omliggende gebieden om aan te haken echter konden die ook niet komen. Hierop werden we gedwongen om het anders op te lossen. Alle gegevens genoteerd, de verdachte gevorderd het uitgaansgebied te verlaten en het slachtoffer met zijn vriendin naar de eerste hulp gereden. De verdachte zal zich later moeten verantwoorden op bureau. In de auto spraken we met het slachtoffer er over hoe absurd het is om iemand zo te mishandelen terwijl er eigenlijk geen reden voor was. De verdachte wist niet eens meer wat zijn ‘reden’ was, als je daar al een reden voor kunt hebben. Het slachtoffer was vanuit het buitenland over bij familie om Kerst te vieren en heb je zomaar dit. Ze bedankten ons vriendelijk voor de lift terwijl ik de onvrede voelde dat ik niet direct de verdachte had aangehouden. Maar goed, we konden even niet anders. Loslaten en doorgaan.
Snel naar de collega’s, zoeken naar de verdachte. Zouden we rust kunnen brengen voor het arme gezin waar de vader met geweld door het raam naar binnen gekomen was eerder die nacht?
Wij besloten eerst naar zijn voertuig te rijden om vanaf daar te bekijken wat een logische verstopplaats zou zijn voor de verdachte. Het voertuig stond op een parkeerplaats in de buurt van het station en Niels parkeerde ons voertuig naast die van de verdachte. Ik stapte uit, voelde aan de portieren maar die zaten op slot. Ik scheen door de geblindeerde ramen met mijn zaklamp en zag ik tussen wat rommel twee benen. De verdachte zat verstopt in zijn voertuig!
We spraken hem met luide stem aan en hij gaf zich gelukkig over. We konden hem aanhouden.
Achterin ons voertuig zat hij in de handboeien. Ik probeerde met hem te praten om ergens duidelijk te maken dat hij dit niet kon doen naar zijn ex en al helemaal niet naar zijn kinderen. Maar linksom of rechtsom leek het niet binnen te komen en kreeg ik weinig tot geen reactie.
Kort na de insluiting van deze verdachte kregen we wederom een melding van ruzie en vernieling op het adres waar we eerder de melding van reanimatie kregen. We reden die kant op. Voor de woning stonden een aantal tassen met kleren in de regen nat te worden.. Binnen aangekomen troffen dezelfde groep dronken mensen aan. Wederom sprak niemand met ons in eerste instantie en moesten we het verhaal eruit trekken. De vrouw die in eerste instantie mogelijke medische hulp nodig had was niet meer in de woning aanwezig. Al met al bleek zij gelogen te hebben een aantal maanden lang over een relatie waar haar nieuwe vriend vandaag achter gekomen zou zijn. Hij had haar nu in de nacht uit haar eigen woning gezet en ergens een gat in een van de muren geslagen te hebben. Blijkbaar was ze nu ergens buiten en liep ze in de regen, echter konden wij haar niet meer vinden of bereiken. We konden er op dat moment niets meer doen.
Terug naar het bureau, al deze meldingen moesten nog op papier gezet worden. Tijdens het typen in de overuren ontving ik een whatsapp bericht. Ik zag foto’s van thuis. De kids waren inmiddels wakker en lagen bij mijn vrouw in bed. Ze typten dat ze me misten en hoopten dat ik snel thuis zou komen. Toen besefte ik me hoe triests het eigenlijk was afgelopen nacht, zo veel gebrokenheid en ellende in een nacht waar je zo erg hoopt dat het anders mag zijn. Misschien kan ik op sommige bijzondere dagen niet altijd thuis zijn of eerder moeten afhaken, toch voel ik me gezegend dat ik dit werk mag doen. Dat we mogen werken voor diegene die ons nodig hebben. Jullie zijn het waard. Ik voel me gezegend om na een drukke nacht naar huis te gaan waar ze op me wachten, waar het veilig is en warm. Dat wens ik een ieder toe.
Als je dat niet hebt, trek aan de bel. Weet dat je recht hebt op een rustig en veilig thuis. Al het andere wat je aangedaan wordt mag niet. Het is niet normaal als je geweld mee maakt of angst ervaart in je eigen woning. Niet met de Kerst maar ook niet de rest van het jaar. Vraag hulp, durf het aan te gaan, je bent het waard.
Fijne dagen.
-Hoofdagent Diederik
