20 november 2019 – Column Peter Ursem: Vrijwillig
Een artikel in de krant, in de regionale katern, maakte me blij. Het is een artikel over een buurtbus, bestuurd door vrijwilligers. Ze staan op de foto, lachend in een halve kring om een tafel, met de kopjes koffie die genoten mochten worden. Krasse knarren, die waren uitgenodigd voor een feestavond in partycentrum Happy Days. De feestavond is een deel van de beloning die zij ontvangen omdat zij in hun vrije tijd de buurtbus tussen Hoorn en Bovenkarspel heen en weer rijden. De meesten zitten wat ruimer in de vrije tijd, want ze zijn gepensioneerd.
Dankbaarheid is onze beloning, zei mijn vroegere baas
Een deel van de beloning, want het werk op de buurtbus met tevreden klanten is op zich al lonend. Dankbaarheid is onze beloning, zei mijn vroegere baas, die belangeloos veel van zijn vrije tijd stak in het verenigingsleven. Een kerstpakket is het sluitstuk van de uitingen van dankbaarheid, die hen betoond wordt. En aan de vrolijke gezichten te zien, lijkt hier helemaal niks mis mee te zijn.
Ik ga ook niet op zoek naar zaken die mis zijn aan alles rond een buurtbus. Zeer waarschijnlijk is een buurtbus geen verdienmodel en zal er altijd geld bij moeten. We zijn de tijd voorbij dat alle prettige diensten die ons kunnen worden verleend door de overheid of gul bedrijfsleven worden vergoed. Redelijke salarissen die passend zijn bij opleiding en zwaarte van het werk zullen ook bij het besturen van buurtbussen ervoor zorgen dat het voor bedrijven volstrekt onrendabel wordt. De buurtbuschauffeurs zullen de weg naar het Malieveld niet gauw door hun TomTom laten wijzen.
Bij de feestgaande buurtbusbestuurders schaarden zich ook gemeentebestuurders. Maar liefst drie wethouders gaven acte de préséance en zij hebben zich verwoed dankbaar getoond voor het vrijwilligerswerk dat voorkomt dat bewoners van afgelegen gebieden in de regio in een isolement geraken. Onze maatschappij leunt op vrijwilligers en iedereen beseft dat woorden van dankbaarheid jegens hen altijd goedkoop zullen lijken. We kunnen niet zonder vrijwilligers.
Een vrijwilliger houdt zichzelf buiten sociaal isolement
Gelukkig heeft vrijwilligerswerk twee kanten. Niet alleen de mensen voor wie door vrijwilligers het bestaan wat mooier wordt zijn ermee geholpen. Het zijn ook de vrijwilligers zelf, die zichzelf helpen met het vrijwilligerswerk. Zeker voor hen die door pensionering of om vervelender redenen geen betaald werk in een werkkring verrichten, is dit een uitkomst. Een vrijwilliger houdt zichzelf buiten sociaal isolement. Je spreekt mensen en je doet iets nuttigs. Dat contact en het nuttig zijn verzekert je van een flink stuk waardering en zelfwaardering; zeer belangrijk voor een zinvol leven.
Op dezelfde krantenpagina staat een klein artikeltje over vrijwillige brandweerlieden die voor 20 jaar lidmaatschap een lintje mochten ontvangen.
Het automatisme bij brandweerkorpsen zal overigens vervallen. Misschien moet je eerst een flinke tijd zelf onderscheidend vrijwillig bezig zijn geweest. Bij zeer veel organisaties die goed draaien dankzij de inzet van vrijwilligers is het in aanmerking laten komen voor een koninklijke onderscheiding sowieso geen automatisme. Ik ben benieuwd hoeveel vrijwillige chauffeurs van onze buurtbussen ooit een lintje krijgen opgespeld. Of vrijwilligers bij andere organisaties. Het hoeft niet vanzelfsprekend, maar dat zuks gewaardeerd zal worden is natuurlijk wel vanzelfsprekend.
Peter Ursem
