HOORN – Al eerder gaf Hoofdagent Diederik van Politiebasisteam Hoorn een inkijkje in een bijzondere of juist een normale werkdag. In een soort van blog gedeeld op de eigen facebookpagina. In de nacht van maandag op dinsdag om 01.30 uur plaats hij een nieuw verslag met de titel ‘Het verschil maken’
Vandaag stond ik ingepland op het eerste noodhulp voertuig van de politie in Hoorn. Ik reed vandaag samen met een student, Jeroen. Hij studeert aan de politieacademie voor nog een niveau hoger dan dat ik heb.
De hele dienst waren we bezig met meldingen en afhandelingen waar we goed over konden praten maar geen directe actie. Elke keer als de meldkamer ons riep waren we er klaar voor..
Voornamelijk hadden we contact met aangevers, waren we getuigen verklaringen aan het opnemen, personen wegsturen bij een hulpverleningsinstantie vandaan omdat de situatie niet meer houdbaar was. Allemaal dienstbaar werk, belangrijk en we doen het graag maar je hoopt altijd op een melding die het beste in je naar boven haalt.. zeker als je samen op de auto zit met een student.
Tegen het einde van de dienst waren we zelf buiten op zoek naar politiewerk. We controleerden een aantal voertuigen en personen maar het was allemaal niet zo spannend totdat de meldkamer ons riep over de portofoon: ‘13.01 kom eens uit.’
Jeroen antwoordde: ‘Zeg het maar, over.’
Het bleef even stil.. toen hoorden we: ‘13.01, sorry jullie zitten te ver weg.. komt te vervallen..’
Ik kon de teleurstelling lezen vanaf het gezicht van Jeroen. Tot de meldkamer een aantal seconden later weer op de lijn kwam: ‘13.01 wilt u toch gaan naar de A.C. De Graafweg, aldaar rijdt een voertuig, mogelijk bestuurder onder invloed en slingert van links maar rechts, u heeft toestemming.’
Dat betekend dat de meldkamer toestemming geeft voor het gebruik van onze zwaailichten en sirene om zo snel mogelijk een einde te maken aan het gevaar.
We draaiden de snelweg op en reden met snelheid de kant op van het gevaar. Nog voordat we de A7 af waren hoorden we: ‘13.01, we krijgen nu een melding dat er een voertuig te water is gereden langs de A.C. De Graafweg thv …, mogelijk betreft dat hetzelfde voertuig.’
De adrenaline steeg en het liefst waren we daar al ter plaatse maar we moesten nog een minuut of twee.. harder konden we niet.
Het werd al donker buiten.
In de verte zagen we meerdere oranje knipperlichten.. meerdere voertuigen die stilstonden.
We kwamen aan, veel omstanders ter plaatse die gestopt waren. De neus van het voertuig stak omhoog de walkant op, flinke schade.. de achterzijde stak in het water. Een burger in een wit shirt stond voor het voertuig en riep me aan: ‘hij zit er in maar is niet aanspreekbaar..’ ik kijk en zie een persoon achter het stuur zitten. Ik twijfel geen moment, reik naar het portier aan de bijrijderskant en het lukt om deze open te trekken. De gespierde burger in het witte shirt die bij me stond hield de deur open waardoor ik over het water in de auto weet te komen.
Ik zie dat de man hevig bezweet is als ik naast hem zit, ik heb niet veel ruimte, de airbags waren niet uitgeklapt en ik probeer weg te blijven van de plekken waar de airbags nog zitten.. ik zie dat de bestuurder wat beweegt maar ik krijg met geen mogelijkheid contact met hem.. hij reageert nergens op.
De ambulance komt ook ter plaatse en ik zie dat Jeroen met het ambu personeel overlegt.. later hoor ik dat het personeel eerst de auto wil zekeren voordat ze de man uit het voertuig willen halen, echter was de drang er wel dat ze hem zo snel mogelijk uit het voertuig wilden hebben. In overleg maakt Jeroen de keuze: ‘Died, hij moet NU de auto uit.’
Voor mij was dat voldoende op dat moment en ik pak de man zo goed als het ging vast en trek hem zo voorzichtig mogelijk naar mijn zijde toe.. ik hang met mijn bovenlichaam boven het water uit. ik bedenk me dan.. hoe nu verder… Ik draai me om en zie dat Jeroen achter mij staat in het koude water. ‘Kom maar died, geef maar over, ik heb hem.’ hoor ik Jeroen daadkrachtig zeggen.
Ik geef het slachtoffer aan Jeroen en ik zie dat hij de man boven het water uit weet te houden. ‘Z’n benen, let op z’n benen.’ Roept Jeroen. Inmiddels sta ik ook in het water en samen tillen we de man naar de walkant toe waar we vervolgens een stuk of drie jonge omstanders hun handen zien uitreiken en in de prut ons helpen om de man de steile walkant op te trekken.. voordat Jeroen en ik uit de sloot geklommen waren lag de man op een brancard en werd hij de ambulance ingereden.
We staan met onze natte pakken op straat, collega’s die ter plaatse waren gekomen hadden de weg afgezet, de brandweer kwam ter plaatse en gingen te water met een speciale pakken om te kijken of er niet een ander persoon uit de auto geslingerd was. Ze troffen gelukkig niets of niemand aan.
Ik vraag aan Jeroen of alles goed was met hem. Ik zie hem knikken en we geven elkaar een boks. Ik sla hem op zn schouder en zeg hem dat ik trots ben op hem.
Waarschijnlijk was er een medische oorzaak waardoor de man te water was gereden hoorden we later. We reden achter de ambulance aan naar de mc Donalds waar het trauma team klaar stond om het ambulance personeel te ondersteunen.
Op bureau spreken we alles nog een keer door. Het was niet alleen goed gegaan, we hadden het ook goed gedaan. Altijd vinden we wel een leermoment, dat kan ook niet anders bij zulke meldingen maar ape trots op Jeroen gaf ik nogmaals aan hoe knap ik zijn daadkrachtige optreden vond en dat het politie werk in hem zit.
‘Hier doen we het toch voor, het verschil maken.’ hoor ik Jeroen zeggen.
-Hoofdagent Diederik
