22 april 2020 – Column Peter Ursem: Het blijft saai
De crisis is er nog steeds, maar de eerste lichtpuntjes gloeien richting het einde van de tunnel. We zijn er nog niet is de meest herhaalde boodschap, maar voor de leerlingen van de basisschool zal het virus volgens opgedane ervaringen geen desastreuze uitwerking hebben. Minder dan een procent kans dat ze er ziek van worden en tot nu toe zijn in Nederland de ergste gevallen ziekenhuisopnames geweest, die allemaal nog overleefd zijn. Na de uitleg van de crisisleiding begreep ik wel dat kinderen tot 12 jaar nauwelijks het virus overdragen, maar dan begrijp ik niet waarom ze buiten bij elkaar mogen spelen en in de kas anderhalve meter uit elkaar dienen te blijven.
De afgelopen week hoorde, zag en las je dat de groep mensen die het niet langer meer kan uithouden, gesteund door schrijvende en filmende pers, smachtend uitkijkt naar het moment dat de M.P. zal zeggen dat het allemaal voorbij is en dat er geen enkele restrictie meer bestaat. Zouden er veel zijn geweest die hoopten dat Mark Rutte die verlossende woorden gisteren al zou uitspreken?
Rutte is niet Trump.
Trump geeft eigenlijk de boodschap dat er nog maar weinig aan de hand is en dat het aan de gouverneurs van de staten ligt of de lockdown kan worden opgeheven. Hele volksstammen, dicht bij elkaar op straat hun saamhorigheid bewijzend, schreeuwen dat alles weer open moet. Stel dat zo’n gouverneur denkt dat voldoen aan de volkswil de mooiste vorm van democratie is, onder gejuich van het volk alles vrijgeeft, totdat het virus onverbiddelijk dood en verderf zaait, dan kan Trump nog altijd zeggen, dat het de schuld is van de gouverneur. De Braziliaanse Bolsonaro is dan dapperder. Die roeptoetert zelf dat alles weer oké is, hoewel hij ook zeer waarschijnlijk weet hoe hij zondebokken kan vinden voor slecht uitpakkend beleid.
Intussen zitten wij in Nederland gelaten met een beperking. Wie slim is en een goed verkoopbaar product weet te bedenken dat juist door deze crisis zeer gewenst is, kan nu zijn slag slaan. Sommige ideeën zijn niet opgezet met de bedoeling in korte tijd binnen te lopen. Zo lees ik over de zorgkuikens die gedurende zeven weken thuis kunnen worden grootgebracht. Mooi spul voor kinderen en bejaarden. Knuffelkuiken in Hoogkarspel, hét adres om iets levends in je handen te mogen houden.
Ik ben geen computernerd. Helaas, want hoeveel soelaas zou er niet zijn voor een virtual reality programma waarin je met de vr-bril op allemaal mensen ziet die vlak bij je staan. Wanneer die beelden ook gekoppeld zouden kunnen worden aan een apparaat op je stoel dat af en toe tegen je aan stoot, dan kun je je weer wanen in heerlijke situaties als opgepropt staan in een overvolle forensentrein, je doorschuiftactiek op peil houden bij de garderobe van een theater dat uit gaat, nog eens ouderwets meelopen in een protestmars, koffie of limonade bestellen in de pauze van de bioscoop, dringen bij de toegangsdeuren van een warenhuis met superaanbiedingen of de nieuwste IPhone, heerlijk naar het Scheveningse strand op eerste Paasdag en voor de liefhebber het dringen op het laatste stukje naar de top van de Himalaya.
Zal het geschreeuw om meer bewegingsvrijheid luider gaan klinken dan verwijten dat dierbaren ziek zijn geworden dankzij de verruiming?
We zullen zien hoe de komende weken zullen verlopen. Zal het geschreeuw om meer bewegingsvrijheid luider gaan klinken dan verwijten dat dierbaren ziek zijn geworden dankzij de verruiming? Bedenk dat de media het veel interessanter vinden voor ons als consumenten van hun producten om melding te maken van alles wat mis gaat en van onrust die er bij ons kan leven. Gek idee eigenlijk dat bevrijding ziekte en dood kan veroorzaken.
Nu besef ik dat ik na het schrijven van dit stukje moeilijk meer geslaagde pogingen kan doen om je op te jutten. Blijft het toch een tijdje saai!
