19 februari 2020 – Column Peter Ursem: Bubbelvlucht
Deze week werd ik weer eens met de neus op relatiefeiten gedrukt. Ik heb een heleboel mensen leren kennen, meestal vanuit familierelaties, opleidingen, werkzaamheden en hobby’s met buitenshuiscontacten. Het moeten er een paar duizend zijn en af en toe leidt dat tot herkenningsmomenten en vaak gaat het vreugdevolle ogenblik gepaard met gevoel van schuld.
Hoeveel hartelijke en intensieve contacten zijn voorheen ontstaan en uitgegroeid tot vriendschappen? Hoeveel van die vriendschappen overleefden een periode van afstand? Hoe erg is dat dan eigenlijk? Ik maakte een paar keer mee dat ik naar de uitvaartdienst ging van een dierbare uit het verleden en daar zag ik een grote groep mensen waarvan ik hooguit een handvol herkende. Van hoeveel betekenis was ik in de wereld van de dierbare overledene?
Iedereen leeft in een bubbel.
Iedereen leeft in een bubbel. Maak daar maar meerdere bubbels van. Grote bubbels met een hoop mensen die met elkaar dezelfde bubbel delen. En kleinere bubbels of zelfs zo klein dat het niet meer dan een schuimbelletje is. Vroeger waren er andere bubbels, die van een flink formaat waren. Meerdere bubbels in bubbels, wanneer ik denk aan de tijd dat ik zelf nog naar school ging en studeerde. Al die bubbels zijn nagenoeg leeggelopen en nauwelijks meer reparabel. Dat weet je wanneer je een aantal reünies en uitvaartbijeenkomsten hebt meegemaakt. Hartelijk weerzien met hen waarmee je ooit een bubbel deelde, maar de dag daarop weet je dat die bubbel leeg blijft.
Hoe ernstig moet ik de Facebookbubbels nemen? Er zijn er honderden die door Facebook worden voorgesteld als mogelijke bubbel. Grote en veel heel kleine bubbels, meer badschuim eigenlijk, waarin ik een piepklein aandeel kan leveren om die te vergroten. Er zijn vrienden die tot mijn vreugde bijna dagelijks langskomen. Met liken houd ik de bubbel in stand en het verheugt mij altijd zeer wanneer ik op mijn berichtjes likes of opmerkingen krijg. Ik krijg likes, dus ik besta! Maar oneindig veel betekenisvoller zijn de bubbels waarbinnen ik werkelijke oog-in-oogcontacten kan genieten. Elke dag besteed ik tijd aan de internetcontacten en meestal door een duimpje of hartje aan te klikken en nu vraag ik mezelf af of al die tijd opgeteld meer of minder is dan de tijd die ik besteed om leden van bubbels life te liken. En is dat goed of moet dat anders?
Ik krijg likes, dus ik besta!
Hoeveel bubbelgenoten kan ik aan, zonder het permanente besef dat ik velen verwaarloos? Houd dat verwaarlozen in dat je hen minder waardeert? Ik meen oprecht dat dit niet mijn opzet is. En hoe zit dat met bubbelgenoten en oud-bubbelgenoten ten opzichte van mij? Bestaat bij hen ook oprecht berouw over hun nalatigheid mij als geliefd bubbelgenoot te verblijden met persoonlijke reacties? Hoe vol zit hun tijd met het leven in vele bubbels? Is het al genoeg om bij toevallige ontmoetingen een paar hartelijkheden uit te wisselen?
Ik weet dat ik iets meer bubbelbewustzijn moet betrachten. In de meest aan het hart liggende bubbel doe ik oprecht pogingen de relatie te onderhouden en te verstevigen. Over het bubbelbeheer buitenshuis en op Facebook kan ik niet meer toezeggen dat het mij oprecht spijt, dat er niet meer persoonlijke aandacht voor allen kan zijn. Wie daarover gebelgd een bubbelscheiding wil aanbrengen moet dat dan maar doen. Ik zal er elke keer om wenen.
