Woensdag 13 januari 2021 – Column Lincy Wingelaar: gemis
Het is acht uur ’s ochtends, de wekker gaat, je stapt onder de douche, schuift je grootste mok onder het koffiezetapparaat en opent Microsoft Teams. Of te wel: het nieuwe studeren. De tweede lockdown in Nederland is een feit met een verlenging van drie weken na 19 januari. Het is pijnlijk, maar waar. Geen etentjes buiten de deur meer, nieuwe kleren kopen of uitgaan in het weekend. Wat een gemis. Maar laten we eerlijk zijn: de eerste lockdown was even wennen, maar het had ook zijn voordelen. Les volgen vanuit bed, geen stress om de trein te missen en je had eindelijk tijd voor die grote puzzel. Het was heerlijk, maar nu duurt het echt te lang. Het besef is daar. Je mist de dingen die je eerst niet miste.
De jongeren in West- Friesland zijn niet vies van alcohol. Ik weet het. Dat zeggen ze overal in Nederland. Maar ik meen het. Ze verzinnen altijd wel een reden om met elkaar te zijn. Vanaf donderdagavond is het al feest in het plaatselijke café. Na een lange dag werken of studeren hebben ze het ‘verdiend’. Vanaf vrijdag is het weekend dus heeft iedereen het verdiend. Logisch toch? Tot zondagavond stroomt het café vol met jongeren. Ze hebben elkaar inmiddels al een paar dagen niet gesproken. Soms mogen ze elkaar geen eens, maar praten ze elkaar toch bij.
” Niet wetend dat het binnen enkele maanden zou veranderen”
Inmiddels brandt er geen licht meer in het plaatselijke café. Geen rokende jongeren of wildplassers buiten te bekennen. Het is gek en bijzonder tegelijkertijd. Alle herinneringen via sociale media voor het coronavirus maken het niet beter. “Vorig jaar, op deze dag, was je feest aan het vieren in de plaatselijke kroeg van het dorp.” Au! Dat is lang geleden. Terugdenkend aan de herinnering zie je een drukbezochte kroeg vol platgedrukte jongeren. Want zo ging dat. Je kon amper bewegen. Vervelend hè? Niet wetend dat het binnen enkele maanden zou veranderen. Je was die avond aan het darten met een paar vrienden. Rond 12 uur ’s nachts ijsberen enkele onbekende jongeren het café binnen. Je kijkt snel weg. Want je vond het café al zo volgepropt. Je hebt geen zin om met ze te praten, terwijl je ze niet kenden.
“Had je maar gesproken met die onbekende, gelachen om kotsende mensen en gepraat over je studie”
Of die typische Nederlandse verjaardagen voor de coronacrisis. Die verjaardag waarbij je iedereen drie zoenen geeft als je iemand feliciteert. De verjaardag in een kringetje met kaas, worst en gesprekken over je studie. Wees eerlijk. Het zijn vast niet je favoriete verjaardagen. Maar ook dit wordt gemist. Had je maar gesproken met die onbekende, gelachen om kotsende mensen en gepraat over je studie. Ik, persoonlijk, mis zelfs de gesprekken in de rij naar de wc toe. Hoe nodig ik ook moest! Het was allemaal zo gewoon. Je kon zeuren, want je wist niet beter. Wie had het coronavirus zien aankomen? Ik in ieder geval niet. Dus laten we met zijn alle hoop houden, genieten van de kleine dingen en uitkijken naar de dingen die we eerst niet miste! Wie weet ga je de rust straks weer missen als alles gewoon is ;)
