27 januari 2022 – Column Peter Ursem: Nog even
Eindelijk lijkt er een eind te gaan komen aan de pandemie. Ik zeg dus niet: eindelijk lijkt er een eind te komen aan het coronavirus. Dat virus blijft nog wel even bij ons, evenals het groep- en verkoudheidsvirus. Het is straks geen pandemie meer. Het grote gevaar lijkt te wijken. Ik zeg dus niet: het gevaar is geweken.
Een griep- of verkoudheidsvirus waar men behoorlijk luchtig over doet kan toch nog steeds voor een aantal mensen dodelijk worden. Jaarlijks overlijden in Nederland naar ik meen ongeveer 300 mensen aan influenza. Dat treft voornamelijk ouderen. Wanneer we kijken naar het verkoudheidsvirus RSV, dan kun je best schrikken van het effect op jonge kinderen. Vorig jaar belandden zo’n 2000 kinderen daarmee in Nederland in het ziekenhuis. Toen onze dochter vorig jaar beviel van een schitterende kleinzoon, was de grootste zorg van de trotse ouders dat de kleine besmet zou kunnen raken met dit virus, omdat door lockdowns en afstandsafspraken bij veel volwassenen niet al een weerstand ertegen was opgebouwd, waardoor het doorgeven ervan door mensen aan jonge kinderen, die nog helemaal geen weerstand hebben kunnen opbouwen tegen welk virus dan ook, heel vervelende gevolgen kon krijgen. Opa en oma hadden dus liefdevol hun kleinkind om zeep kunnen helpen.
Jaarlijks sterven er wereldwijd nog steeds veel mensen aan verkoudheid. Bekend is dat sinds Columbus de Caribische eilanden en Zuid-Amerika ontdekte en nadien veel Europeanen die daar gebieden moesten veroveren voor hun vaderland, onze bacteriën en virussen meebrachten en gul verspreidden, deze ziektekiemen dodelijk waren voor de inheemse bevolking. Men maakt schattingen van miljoenen mensen die door onze meegenomen verkoudheid, en griep en andere door onze vertrouwde ziektekiemen niet overleefden. Het coronavirus van nu kun je dus vergelijken met het verkoudheidsvirus van toen.
Al die ellende lijkt te gaan verdwijnen. Nog even en dan kunnen we zonder grote zorgen een covid-19 besmetting oplopen. Niks aan de hand! Gewoon even een paar dagen snotteren en alleen even je neus snuiten of ophalen voordat je de supermarkt binnen gaat. Over twee jaar hoor je het gekke bericht dat er nog steeds een paar mensen in Nederland rondlopen die corona nog niet gehad hebben en dat je – sommige mensen overdrijven nu eenmaal graag of willen met maffe uitgangspunten opvallen – nog steeds mondkapjesfanaten tegenkomt op drukke plaatsen. Die staan met doodsangst in hun ogen mee te hangen in een overvolle tram.
Alle herinneringen en beelden uit deze tijd zullen vervagen.
Hoe zullen we straks aankijken tegen de wappies? Ik bedoel niet die wappies die ongevaccineerd doodziek worden van een onschuldige coronavariant, maar diegenen die de dans ontsprongen zijn. Moeten we ze gelijk geven? Ze beschouwen als ware helden en gaan we ze achteraf gelijk geven? Ik weet nu nog niet of ik alle mafketels in de buurt van mijn bubbel weer zal beschouwen als redelijk denkende medeburger, familielid of kennis. Maar zal ik over 27 jaar, wanneer de burgemeester langskomt om me te feliciteren met mijn 100ste verjaardag, op zijn vraag wat de meest indrukwekkende gebeurtenis uit mijn leven was nog een deel van een seconde denken aan deze pandemie?
Alle herinneringen en beelden uit deze tijd zullen vervagen. Wanneer we weer foto’s zien van kerkhoven met onafzienbare rijen grafgaten zullen we ook niet meer weten dat alleen al in de VS meer dan 700.000 mensen overleden aan die ziekte, heette die nou corona èn covid nummer zoveel? Nog even volhouden en ik verlang nu al naar de tijd dat hierover alleen nog maar in televisiequizzen naar gevraagd wordt.
