15 februari 2023 – Column Peter Ursem: Zorgzorg
De zeven Westfriese gemeenten betalen jaarlijks 225 miljoen euro aan zorgkosten. Een enorm bedrag en dat nog kan oplopen ook. Heel slordig berekend komt het erop neer dat elke bewoner van ons stukje Nederland, van baby tot hoogbejaarde elk jaar 1000 euro betaalt voor de zorg die wordt geleverd. Een gezinnetje met twee kinderen kost 4000 euro. Daar krijgen ze natuurlijk niet een nota voor opgestuurd met het verzoek dit voor de verstrijkdatum op te hoesten. Het wordt betaald door de overheden. De gemeenten krijgen een flink deel van de rekening in hun lokale portemonnee gestopt en de rest moeten ze zelf bijbetalen.
Moeten we ons daar zorgen over maken? Ja, doe maar wel
Het gaat dus van de grote hoop, maar dat betekent niet dat we ons dus geen zorgen hoeven te maken. Via de belasting die we op veel manieren mogen afdragen betalen we deze som dus wel. Met elk bosje bloemen waarmee we onze zorg en waardering uitdrukken voor de ontvanger betalen we een stukje mee. Moeten we ons daar zorgen over maken? Ja, doe maar wel, want we willen ook graag dat er van de belastingcenten veel andere zaken worden betaald. Recentelijk zijn daar de kosten voor onze lands- en unieverdediging bijgekomen. En willen wij ook dat onze lucht frisser wordt, de stookkosten omlaag gaan en onze kinderen een puike opleiding krijgen? Ik zou de rest van deze pagina kunnen vullen met alles waar we zeer dringend ook geld voor uitgetrokken zien.
Ik vraag me echter af hoe het nu komt dat de kosten voor de zorg zo de pan uitrijzen. Wat gaat er verkeerd met ons? Doen wij dan zo verkeerd en leven wij zo’n ongezond leven? Moeten wij onszelf verwijten dat we een steeds groter beroep moeten doen op zorg? Kan het ook komen doordat de zorg te uitbundig is ontwikkeld en we met wat minder zorg ook wel toe kunnen? Komt het doordat we veel ouder worden dan onze ouders en voorouders? Hebben we onze kinderen zo opgevoed, dat ze nergens meer tegen kunnen? Zijn alle nieuwe medicijnen en hulpmiddelen zoveel duurder geworden? Is zorg dankzij het neoliberale gedachtegoed teveel een verdienmodel geworden?
Moeten wij ons niet zo aanstellen en ons gewoon even vermannen?
Allemaal vragen waarvan ik vrees dat er wat waarheid in kan schuilen wanneer ze met ja worden beantwoord. Moet het in de toekomst anders? Moeten wij ons niet zo aanstellen en ons gewoon even vermannen? Wordt ouderenzorg buiten de bejaardenhuizen om daardoor onbetaalbaar? Zijn er nog veel meer vragen te bedenken? Vast en zeker en meestal vragen met een minder opbeurend antwoord.
Ik weet niet of de medische zorg ook in dit bedrag is opgenomen. Ik vrees van niet. De medische zorg die ik afgelopen twee jaar heb mogen genieten vormen een veelvoud van wat ik jaarlijks aan ziektekostenverzekering heb opgehoest. Ik kan nu wel gaan roepen dat het allemaal wat minder kan met de andere zorg, maar ik weet nog niet welke zorgnood mij of mijn dierbaren zal overkomen. Ik hoop dat we met elkaar de moed zullen vinden om te analyseren wat er op gebied van zorgefficiëntie verbeterd moet worden. Die 225 miljoen gaan zeker niet allemaal naar de handjes in de zorgverlening. Niet alleen voor bestuurlijke zorg voor de burgerij bestaan wouden met regeltjes.
Mijn vrouw en ik hopen wel eens op de hoofdprijs in de Staatsloterij. Daarmee zullen de zorgen om toekomstige zorg van de baan zijn. Alleen het mogelijke ongemak dat met ouderdom of ziektes komt zullen me dan zorgen baren. Ik denk niet dat we naar een tijd moeten dat alle wethouders die over de zorg gaan staatsloten gaan kopen.
