11 maart 2024 – Column Gerben H. Bakker: Pensioen
De media stonden er de afgelopen weken vol mee; olympisch schaatskampioene Irene Schouten gaat met schaats-pensioen. In de krantenkolommen en aan de talkshowtafels was er vaak ongeloof. Was dat met haar haar 32 lentes niet rijkelijk vroeg? Het antwoord van de Andijkse was daarbij steeds opvallend eenduidig; ze stopt op haar hoogtepunt en beseft zich dat er meer in het leven is dan topsport.
Onlangs sprak ik haar bij de heropening van het Martinuscollege, haar oude middelbare school. Ze deelde aan een zaal vol belangstellenden haar ervaringen op het gebied van talentontwikkeling, topsport en techniek. Natuurlijk kwam hierin ook het aangrijpende verhaal aan bod van de ziekte van haar moeder en welke weerslag dit had en heeft op het gezin en het familiebedrijf. De zaal hing aan haar lippen. Iedereen die aanwezig was kon invoelen dat er inderdaad meer is in het leven dan een topsport carrière.
(tekst gaat verder onder de afbeelding; archieffoto Westfries Ondernemersgala 2023)
Een fijn pensioen is iedereen gegund. Zo ook mijn leraar tekenen op de Don Bosco Mavo in Heerhugowaard. Al jaren vóór zijn pensioen telde hij de dagen en jaren af waarop hij de deur definitief achter zich dicht kon trekken. Dan kon hij zich eindelijk wijden aan de zaken waar hij wél voldoening uit haalde. Een beetje treurig is dit wel natuurlijk, al zal het niet geholpen hebben dat hij zo nu en dan door mijn klasgenoten in zijn eigen materiaalruimte werd opgesloten.
‘Zo ook mijn leraar tekenen op de Don Bosco Mavo in Heerhugowaard. Al jaren vóór zijn pensioen telde hij de dagen en jaren af waarop hij de deur definitief achter zich dicht kon trekken’.
Het waren gekke tijden die jaren negentig. Daar de levensverwachting alsmaar stijgt en de gaskraan bij Slochteren definitief is dichtgedraaid wordt de pensioenleeftijd de komende jaren naar boven bijgesteld. Zelf heb ik er überhaupt geen vertrouwen in dat er voor mijn generatie nog een pensioentje inzit. Hier om wakker lig ik niet. Laat mij maar lekker doorwerken. Naast inkomen biedt werk namelijk zoveel meer. Wat te denken van een sociaal netwerk, voldoening en zelfontwikkeling. Zelf spreek ik ook nog wel eens interessante mensen op bijzonder plaatsen. Natuurlijk realiseer ik mij dat ik een bevoorrecht mens ben en dat niet voor iedereen geldt.
‘Ook voor mij is het een thuis. Zo traint mijn dochter de groep met een beperking en maakt mijn zoon er zijn eerste danspasjes tijdens de disco-avond’.
Zaterdagochtend kwam het sport-pensioen nogmaals ter sprake. Alle leden van de Club van 99 van hockeyclub WFHC kwamen bijeen op sportpark De Roskam. Deze vrienden sponsoren de club op persoonlijke titel om samen meer mogelijk te maken. Sommige leden naderen de 99 ook in letterlijke zin. Zo sprak ik een heer die terugblikte op zijn actieve hockeycarrière welke op 80-jarige(!) leeftijd werd beëindigd. Al werden zijn bezoekjes spaarzamer voelt de club naast het sporten nog steeds als een thuis voor hem en zijn vrouw.
Dit werd deze ochtend bezegeld met de onthulling van de stoeptegels waar alle familienamen van de Club van 99 op zijn vereeuwigd. Ook voor mij is het een thuis. Zo traint mijn dochter er de groep met een beperking en maakt mijn zoon er zijn eerste danspasjes tijdens de disco-avond. Voor mijzelf is het de enige plek waar ik mijn fiets structureel stal zonder deze op het slot te zetten. En jazeker, er wordt ook niet onverdienstelijk gepresteerd. Maar het is zoals Irene zegt: Er is zoveel meer dan topsport. Ik houd een tegel voor u vrij, gepensioneerd of niet.
