14 augustus 2024 – column Peter Ursem: Doodgaan doe je maar op je eigen
Wanneer je leest dat de bewoners van twee riante Bloemendaalse villa’s hebben weten te voorkomen dat in het pand aan hun overkant een hospice zou worden geopend en daartoe argumenten gebruikten die kant noch wal sloegen, dan begint bij mij het bloed voor te warmen. Omdat je tegenwoordig voorzichtig moet zijn met het voetstoots aannemen van wat er wordt beweerd kijk ik altijd even of de nieuwsbron wel betrouwbaar is.
Nu is de krant die ik dagelijks lees, het NHD, een krant die deel uitmaakt van een groep waar ook de Telegraaf bij zit. Al heel wat jaren bewaar ik enige reserves jegens deze krant, omdat ik het idee heb dat de Telegraaf in een hoek zit waar sensatienieuws met chocoladeletters wordt gepresenteerd. Ook Dumpert met de filmpjes waar weinig echte nieuwsgaring aan vooraf ging hoort daarbij. Al met al geen garantie in mijn ogen dat nieuwsgaring uit die hoek niet is ingekleurd met woordkeuze die een verhaal kan brengen tot de rand van absolute geloofwaardigheid.
Al met al geen garantie in mijn ogen dat nieuwsgaring uit die hoek niet is ingekleurd
Toch kan ik wanneer ik de berichtgeving uit mijn regionale krant vergelijk met de berichtgeving uit de Volkskrant, dan ontdek ik nagenoeg nooit een groot verschil in interpretatie van de bijeengeraapte berichten. In de columns zie je wel een kleurverschil, maar niet zo dat ik de columns in mijn regionale krant kan afdoen als rechts gereutel. Bovendien heb ik in de afgelopen jaren meerdere verslaggevers van het NHD ontmoet en gesproken en heb in hen een blind vertrouwen. Ik ga er dus vanuit dat de berichtgeving over de afwijzing van het hospice in Bloemendaal waar is en dat mijn verontwaardiging alle ruimte mag krijgen.
Hoe a-sociaal mag je zijn wanneer je, als bewoner van een villa in een deel van een gemeente dat duidelijk bedoeld is voor zeer gefortuneerde lieden, een prachtige instelling die drijft op liefde voor de mens die vlak voor zijn of haar overlijden staat, harteloos wilt weghouden? Wat beweegt bewoners van dure villastraten met oprijlanen om initiatieven als het inrichten van een hospice te weren? Is het zo, dat wanneer je een fortuin heb weten te vergaren je niet alleen ruim en riant mag wonen?
Weg met al die benauwde gedachtespinsels, ingegeven door jaloerslinkse ingeslepen denksporen!
Deze en nog meer vileine vragen spookten gisteren door mijn hoofd, maar zie wat een verfrissende slaap je gedachten kunnen veranderen! Weg met al die benauwde gedachtespinsels, ingegeven door jaloerslinkse ingeslepen denksporen! Is iedereen met een zeer hoge beloning voor zwaar verantwoordelijke banen meteen maar een egoïstische hork die zich aan alle kanten beschermt tegen ongemakken en tegen hinderlijke laagbetaalden die zich zonder daartoe te kwalificeren dezelfde gemakken opeisen? Natuurlijk niet! Heeft de gewone mens, waartoe ik mijzelf ook moet rekenen, wel door welke verantwoordelijkheden komen kijken bij het beheren van parkachtige tuinen rond villa’s? Heeft Jan met de pet ervoor gezorgd dat er architectonische hoogstandjes zijn neergezet om een gemeente aan uiterst fraaie aanzichten te helpen?
En stel dat je, dankzij keihard werken met een beetje geluk hebben (mag je best toegeven) in staat bent om jezelf en je gezin een plaats van rust te verwerven, zodat je zegenende inzet kan worden gecontinueerd, zou dat dan teveel gevraagd zijn? Je betaalt soms meer belasting, geeft retailers een betere kans om hun diensten en waren te slijten, je hebt veelal helpende handjes die dankzij jou een paar centjes kunnen verdienen, je bezorgt de omgeving geen overlast met primitieve muziekvarianten, je bezorgt je eigen kinderen een financieel zorgeloos leven, waardoor jouw familie de krappe budgetten voor uitkeringen geen geweld aandoen, kortom, je bent een soort van steunpilaar van de maatschappij en dan heb je alsnog geen recht op een paar privileges waardoor die Jan met de pet ongenood je huiskamer kan begluren? Is het dan iets teveel gevraagd om niet vlak voor jouw uitrit met een grote regelmaat te worden herinnerd aan het feit dat jouw welverdiende comfort eindig is? Nee toch? Mensen die vlak voor hun dood staan zullen dat op een andere plek, meer onder hun gelijken, vast veel prettiger vinden. Laten wij die villaluitjes rustig op hun plekje zitten en hen als voorbeeld nemen van een manier waarop we ook met elkaar kunnen omgaan. Telegraaflui, hier ligt vast een taak voor jullie, zonder dooddoeners!
