Column Peter Ursem: Jongejonge

4 september 2024 – Column Peter Ursem: Jongejonge

‘Ach, we zijn allemaal wel eens jong geweest,’ is een uitlating die doorgaans wordt geuit wanneer puberaal gedrag weer voor enige opschudding zorgt. Ooit beweerde een kennis in een dergelijk geval: ’Ach, ik ben ook jong geweest, hoor.’ Dat werd door mij vertaald als: ‘Ik heb er geen zin in om een corrigerende houding aan te nemen jegens mijn zoon.’ Dooddoener door iemand die het aanpakken van minder prettig gedrag te veel moeite vindt.

In deze dagen kun je niet ontsnappen aan berichtgeving over het gebruik van fatbikes. Ook zonder de nationale en regionale nieuwsberichten heeft iedereen een beeld van ongelooflijk jonge kinderen die met ware doodsverachting op een fatbike door, voor, achter, langs en tussen het reguliere verkeer ergens en nergens naar toe racen. Op die ene kennis na schat ik in dat elke volwassene het zal begrijpen dat we het over een plaag hebben. De vrees dat die gozertjes met hun roekeloze rijgedrag in het ziekenhuis kunnen belanden wordt bewaarheid wanneer je waarschuwende geluiden uit de ziekenhuiswereld hoort.

om die fatbikers tegen zichzelf te beschermen

Uit ergernis, maar vooral uit bezorgdheid wordt gehoopt dat onze overheid maatregelen zal nemen om het gevaar in te dammen. Niet eens zo zeer om onze eigen veiligheid op straat te vergroten, maar om die fatbikers tegen zichzelf te beschermen. Pubers met puberbreinen worden meestal niet meer herkend door hen voor wie die gevaarlijke levensfase heelhuids hebben doorstaan. De fatbike is niet het enige instrument waarmee de puber gevaarlijk spel speelt. Natuurlijk niet meteen dodelijk of voor het leven beschadigend kun je het roken en het vapen noemen. Omdat de schade niet direct waarneembaar is wanneer je er niet op wilt letten, heeft dit wel degelijk invloed op je kwaliteit van leven op een later moment.

Bootjes varen zie je in Hoorn niet in elke wijk zodanig dat het tot opmerkingen leidt, maar elders in de regio kunnen veel mensen erover meepraten. Niet eens zo lang geleden voer ik mee op een fluisterboot door de stille wateren van het Streekbos en omgeving en daar mocht ik meemaken welk een plezier de jongelui beleefden in bootjes met iets te grote buitenboordmotoren. De man van het IVN die ons vergastte op boeiende verhalen over de mooie natuur was er niet zo blij mee en dat gaf hij de aquasnelheidsduivels te verstaan. Dat werkte zeer vreugdeverhogend voor de op jonge leeftijd al bekwame bootsmannetjes. Er werden die dag door mij en mijn medegasten geen bootsvrouwtjes waargenomen.

Ik kan me de zorgen van zijn ouders zeer goed indenken

Nu konden wij in onze regionale informatiekanalen vernemen dat één van die aquapubers zich verkeek op zijn stuurvaardigheid. Zijn ouders en alle om hem heen hopen wellicht op een herstel zonder al te veel gebreken. Ik kan me de zorgen van zijn ouders zeer goed indenken, maar ik denk dat heel wat mensen met mij ook hopen op zorgen die ouders van pubers en jonger zouden moeten hebben voor het besturen van fatbikes en motorbootjes voordat er daadwerkelijk iets fout gaat. Ik moet bekennen dat ik absoluut niets begrijp van de mate waarin ouders hun verantwoordelijkheid nemen voor de veiligheid van hun kinderen en de rest van degenen die zich ook buitenshuis wagen.

Er wordt op regeringsniveau gepiekerd over welke maatregelen genomen kunnen worden om de bedreiging van veiligheid door de jonge breinbezitters in te dammen. Zouden er werkelijk ouders zijn, die verzuchten: ‘Zolang de regering er niks aan doet, kunnen wij ook niets doen.’ Zien zij hun kroost nooit op bloedstollende wijze door de straten en parken scheuren? Ervaren zij trots wanneer zoon- of dochterlief behendigheid toont met capriolen die zij zelf vroeger nauwelijks konden uithalen omdat er toen nog geen fatbikes waren?

‘Ach, we zijn allemaal jong geweest, toch?’ zul je nooit meer horen van hen die beseffen dat de jongeren van nu zich over een aantal jaren ook mogen kunnen herinneren dat zij zonder al te veel schade jong waren.