Column Peter Ursem: Zorgklantjes

30 juli 2025 – Column Peter Ursem: Zorgklantjes

Schrijnende verduidelijking van zorgproblemen. Met deze openingszin probeer ik de gedachterichting van deze column over het echec van de zorgindustrie duidelijk te maken. Het probleem van nauwelijks meer te organiseren zorg voor de echte noodgevallen wordt vaak in de media genoemd, zonder dat er vanuit de bron van toenemende ellende serieuze pogingen worden gedaan om het tij eens te laten keren.

Zorgverleners zijn geen supermarkt, waar je een zorg van de schappen kunt plukken, zoals je een pleistertje of paracetamolletje uit je medicijnkastje opvist. Zeker bij de wat ingewikkeldere vorm van hulpverlening is de persoon die de hulp verleent belangrijk. Een vertrouwensrelatie en het besef dat de cliënt rust kan vinden omdat de vaste begeleiding precies weet wat er nodig is, is meestal een noodzakelijk onderdeel van een succesvolle behandeling. In Enkhuizen bestaat er twijfel of de keuze na de aanbestedingsronde wel de juiste was. Twee lokaal bekende aanbieders van zorg zijn gepasseerd door een veel grotere aanbieder en twee lokale fracties spreken hun zorg uit.

maar wie er op rekenen wil dat er niets drastisch wordt veranderd zal geen garantie worden geboden dat alles bij het oude blijft.

Natuurlijk mag je van oordeel zijn dat de SP in een dergelijk geval per definitie als een bok op de haverkist zit, maar met een minder fel strijdende CDA erbij moet je aandacht even op de ontstane situatie gericht zijn. De Huiskamer en De Baanbreker deden hun zorgende werk naar tevredenheid, zo dienen wij aan te nemen, maar nu wordt die zorg die zij boden op het bordje gelegd van de nieuwe aanbieder. Voor de mensen die naar volle tevredenheid genoten van het bestaande aanbod dreigt de vertrouwde zorg weg te vallen of enorm te veranderen. De grote aanbieder heeft aangegeven de bestaande zorg te omarmen, maar wie er op rekenen wil dat er niets drastisch wordt veranderd zal geen garantie worden geboden dat alles bij het oude blijft.

De twee Enkhuizer fracties ontdekten dat zeker 20% van het zorgbudget niet zal opgaan aan zorg in Enkhuizen, maar bij de organisatie zelf blijft. Ik las niet hoeveel geld er bij De Huiskamer en De Baanbreker werd aangewend om de organisatie zelf te betalen. Vanuit het college kunnen dan geruststellende geluiden komen, maar is dat slechts een beroepsmatige susactie. Wie de berichtgeving over de Nederlandse zorgverlening bij houdt zal te vaak vernemen dat er flinke gaten zijn gevallen in het lenigen van zorgbehoeften. De term zorgcowboys valt hier en daar ook wanneer er over het uitblijven van wat ingewikkelder zorg wordt gesproken. We hebben een systeem opgetuigd waardoor dit allemaal mogelijk is.

Het is allemaal legaal

Aanbesteding is in het leven geroepen omdat dit als de beste manier werd gezien om het vastroesten in oude zorgmodellen te voorkomen en monopoly-gedrag van zorginstellingen voor te zijn. Innovatie zou meer kansen krijgen. Nu zijn er bedrijven die een zorginstelling kunnen helpen aan succesrijke manieren van een aanbesteding te fabriceren. Het is normaal geworden dat ook zorgorganisaties aandeelhouders kennen, die natuurlijk niet onder de indruk raken van winstpercentages die niet flink boven 5% uitkomen. Het is allemaal legaal, want daar hebben kabinetten in het verleden keurig voor gezorgd. En nu blijken de afgesproken en in wetten vastgelegde regeltjes te functioneren als handboeien.

Enkhuizen en natuurlijk de andere Westfriese gemeenten zullen nog een flinke tijd rekening moeten houden met tegenvallende resultaten in de zorgverlening en dan met argumenten moeten aankomen om zichzelf, de raadsleden en de burgerij te overtuigen dat men erin slaagde om uit een aanbesteding werkelijk alles te verkrijgen wat mogelijk was. En wij zullen hoogstwaarschijnlijk niet alleen de lokale SP-afdelingen, maar veel meer fracties horen mopperen over wat met het dure gemeenschapsgeld is verkregen. En dit soort mopperen vind ik terecht. Natuurlijk niet omdat ikzelf al een flink eind in de zeventig ben. Hoewel, de gedachte dat er ergens iemand zich al bij voorbaat in de handen wrijft, omdat ik een behoeftig klantje ga worden van zijn bedrijf maakt mij niet vrolijk. Maar: hodie mihi, cras tibi. Ik vandaag, jij morgen.