23 juli 2025 – Column Peter Ursem: The Koggenlanapproach
Hoewel ik me wat bestuurlijke activiteiten in onze regio niet helemaal onder een steen heb schuilgehouden heb ik toch altijd wat moeite met de tijdsduur tussen geopperd plan en de uiteindelijke uitvoering ervan. Wanneer een raadslid in de raad met een briljant idee komt aanzetten om een nijpend probleem aan te pakken kan het zomaar enkele jaren duren eer dat verwezenlijkt is. Ook wanneer alle neuzen ongeveer dezelfde kant op lijken te wijzen kan dat met een beetje kwade wil twee raadsperioden duren.
Iedereen kent wel een aantal moppen over ambtenaren. Er zijn mensen die de grappen als beschrijving van de realiteit zien. Ze vinden een ambtenaar die vermoeid raakt van zijn gedane arbeid een contradictio in terminis. Is dat terecht? Het is me af en toe overkomen dat ik met ambtenaren te maken kreeg. Ik ga natuurlijk niet zeggen dat ik nooit eerder iemand tegenkwam die harder werkte, maar er werd in alle gevallen in goed tempo geambtenaard. Slakken en schildpadden zouden in no time voorbij gelopen zijn en voor de bewering dat een ambtenaar voor het knipogen één oog even open doet heb ik geen enkele bevestiging kunnen ontdekken.
Toch is het traject tussen opperen en topperen ongelooflijk lang
Niet de ambtenaren dus. Toch is het traject tussen opperen en topperen ongelooflijk lang. Bij ons thuis gaat dat vlotter en het zou mij niet verbazen wanneer dat in andere huishoudens ook zo is. Op maandagavond staan wij beiden in de keuken en trachten de boel aan de kant te krijgen. Een kastdeurtje hangt weer scheef, ondanks mijn ervaren sleutel- en schroefvaardigheden. De vaatwasser lekt niet erger dan een klein dweiltje kan opvangen en de losse magnetron met ovenfunctie is aan vervanging toe. Het is niet eens een avond waar we verzuchten dat er nodig iets nieuws moet komen. Na de werkzaamheden schakelen we de tv in om het nieuws te bekijken. Het journaal wordt voorafgegaan met een reclameblok en daar zien we beelden van een nieuwe keuken langskomen. Deze advertentie kennen we van de vele herhalingen gedurende de afgelopen maanden.
Pas op het moment dat wij vlak na de keukenreclame elkaar aankijken is daar ook de geboorte van en nuttig plan. ‘We moeten een nieuwe keuken,’ zegt mijn gade en ik zeg: ‘Dat wilde ik net zeggen.’ Nog geen minuut later is het besluit genomen eindelijk eens de keuken te vernieuwen. Op dinsdagmiddag zoeken we op het internet naar keukenleveranciers en voor het avondeten zijn drie mogelijkheden overgebleven. We willen ons beslist niet overhaasten en besluiten woensdagavond een voorlopig besluit te nemen. ‘Dan kijk ik hoe we er financieel bij staan,’ stelt mijn betere helft voor en met een tevreden gevoel gaan we de nacht naar de dag van de grote beslissing in. Op donderdagavond is als toetje na het avondmaal de beslissing genomen. We kiezen voor de mogelijkheid om een beslist fraaie en handige keuken te laten installeren. Vrijdagmorgen wordt contact gezocht met de keukenleverancier en dan weten we dat we het nog een volle maand moeten volhouden met de oude keuken. Precies zes weken na het ontstaan van ons keukenplan koken we ons eerste eitje en wokken we de Italiaanse wokgroenten op de inductiekookplaat.
Komt het door het college, dat huiverig is voor de emotionele lading bij elk besluit hierover?
Deze week las ik het krantenverslag over de Koggenlandse beraadslaging over invulling van de Spreidingswet. De gesprekken hierover ‘bevinden zich momenteel in een fase waarin de gemeente geen verdere inhoudelijke mededelingen kan doen… Naar verwachting zal besluitvorming en communicatie hierover pas plaatsvinden na de zomer van 2026.’ ??? Begrijp je mijn vraagtekens? Moet ik geloven dat de Koggenlandse ambtenarij roept dat er nog zoveel beslissingen moeten worden genomen voordat men in alle rust over de invulling van de Spreidingswet kan nadenken? Komt het door het college, dat huiverig is voor de emotionele lading bij elk besluit hierover?
Komt het doordat raadsleden het gevoel moeten hebben dat ze alles hebben gedaan wat je van een goed raadslid mag verwachten? Is er al gevraagd om de zaak te laten onderzoeken? Hebben zij zich al serieus kunnen uitleven met moties en amendementen? Hoeveel artikel-36 vragen zijn gesteld en door welke wakkere fractie? Vergeet de participatierondes niet en wie belt Wilders en de knokploegen? Wie organiseert de cobra’s? Dat is een heel gedoe voordat er echt iets gedaan kan worden. Natuurlijk vergt nadenken over iets in gemeenteverband oneindig veel meer tijd en moeite dan het kiezen voor een keuken. We noemen dit: The Koggenlandapproach! Vast en zeker nergens anders zo zuiver te vinden in heel Westfriesland!
