Grôte Jan
Ik most vedaag hillegaar weer effies terug denke an ’n buurjoôn van oôs in Groôtebroek, grôte Jan. Dat was ‘r zonien die hil pitteg wier, maar alles niet hillegaar op ’n raaitje had.
Ik zel zeuven jaar weest hewwe, dat hai om de zôvveul weke ’n wiekend thuis kwam. Hai was ’n jaar of zeuventien denk ik en zwabberde deur de hille steeg zô nôdeg asof ie 2 kratjes bier zopen had. Maar rechter asdat kon ie gewoôn gien loupe.
Veddes ’n gruwelek pitteg joôn oôr, die altoid op oôs kloine joôsies passe most, zee die, temesten denk ik verstaan te hewwen. Alle joôs wasse ’n beetje bang van ’n ‘m, maar ik niet, want ik was zoin kloinste buurjôje en deer dee hai eksta pitteg teugen. “Nei! Jij benne pittegst jôje, zee die den, temesten dat docht ik te verstaan.
As ie d’r was, den kwam hai altoid met ’n grôte platte kar weer wel 10 joôs op zitte konne en den was hai ’t peerd. ’t Peerd had de hille streit nôdeg, want ’t gong in grôte veert van stoeprand nei stoeprand. Prachteg zee grôte Jan. Tot op ’n dag ’t peerd stroffelde over ’n stoeprand, de kar over hum hien en grôte Jan bloede as ’n rund.
Alle joôsies ware skrokken en vluchte alle kante uit. Ik hew grote Jan toen onder de kar vedaan trokken en nei huis brocht. ’t Spoor van bloed was deur twei streite te vollegen. Grôte Jan had zoid dat hai hil bloid was met moin, nou hej jij op moin past, jij benne de pittegst.
Daagsteran was grôte Jan nei ’t ziekenhuis brocht. Hai had vanalles broken en skeurt, skeen ’t. Dat hai most in ’t gips en den ruste in ’t gesticht weerof hai weunde, zee buuv. Dat ’t kon wel ’n toidje dure eerdat grôte Jan weer met oôs speule kon.
Leiter hew ik hoort dat hai in ’n rolstoel beland is. Ik hew m’n toen vaak met piepende ougies ofvroegen weer grôte Jan bleven was. Gien mens zee deer wat over en ik hew ‘m nooit meer zien.
Andries Sijm
