18 maart 2020 – Column Peter Ursem: Een andere wereld
Afgelopen zaterdag keerden we met de veerboot terug uit Newcastle. Ook tijdens de vakantietripjes druppelden berichten over het coronavirus door. In Schotland merkten we er op straat en in de bergen heel weinig van. Wel maakten we voorzichtige grappen over een mogelijk reisverbod, zodat we pas na veertien dagen quarantaine van de boot zouden mogen. Aan boord waren wel dingen aangepast. De maaltijden mocht je niet meer zelf opscheppen, dat werd voor je gedaan. Toen we aanmeerden werden de passagiers groep voor groep en dek voor dek door de douane geloodst.
We kwamen in een wereld waar wc-papier ineens tot de meest primaire levensbehoeften behoorde en wij ons met lichte ongerustheid afvroegen hoeveel rollen wij nog in de kast hadden liggen. Een reisgenoot wist wel een oplossing voor wanneer de nood het hoogst was en de juiste papieren niet meer voorhanden. Hij kocht een pak keukenrollen, die hij thuis doormidden zou snijden. Tijdens de boodschappengang voor het weekend zagen we in onze supermarkt voor een paar producten lege schappen.
Deze tijd is een speciale tijd. Een tijd, waarin je duidelijk wordt wat echt van belang is. De waartoe-zijn-wij-op-aardevraag vraagt ieder persoonlijk een passend antwoord te geven. Gaan we mee in massahysterie of berusten we in wat onvermijdelijk komend lijkt? Wordt dit het jaar van onbaatzuchtigheid en naastenliefde of van jij komt pas als ik klaar ben? Ontdekken we nu wat we eigenlijk best kunnen missen of hamsteren we net zolang tot we een jaar na deze crisis nog met rollen wc-papier en pastapakken uit kunnen?
Over twee jaar worden de schokkende feiten van nu verwerkt in quizvragen in tv-shows
De komende maanden zouden de inleiding kunnen zijn van een maatschappij die we nu aan het uitvinden zijn, maar de pessimist in mij zegt, dat we volgend jaar alweer helemaal terug zijn op de manier waaraan we gewend waren. Waardering voor beroepen in de zorg nu is nog geen garantie dat het tekort aan werknemers in die branche over enige tijd vanzelfsprekend is weggewerkt. Volgend jaar klinkt er geen applaus meer. Leerkrachten staan weer voor de klas en trachten de leerling te motiveren zich klaar te stomen om het in de toekomst allemaal beter te laten gaan. Over twee jaar worden de schokkende feiten van nu verwerkt in quizvragen in tv-shows waarvan de antwoorden oja-antwoorden blijken te zijn.
Op één of andere manier lijkt geschiedenis zich altijd weer te herhalen
De komende maanden hebben we elkaar nog net zo nodig als op dit moment. Worden we hulpverleningsmoe of maakt het virus definitief een ander mens van ons? Een beter mens? Zal de saamhorigheid toenemen en bestendig blijken? Zullen we geleerd hebben minder strakke regelgeving om mensen en bedrijven uit de problemen te helpen uit te vaardigen of zullen slimme lieden in binnen- en buitenland hier een enorm misbruik van maken? We zitten allemaal met nog veel meer vragen en van een aantal vrezen we het correcte antwoord.
Hoe dan ook, de wereld is veranderd. Internationaal. Voor het eerst in de geschiedenis lijdt elk land op de wereld aan dezelfde ziekte. Historici zullen parallellen ontdekken met de pestepidemieën uit vroegere tijden. Op één of andere manier lijkt geschiedenis zich altijd weer te herhalen, maar wellicht grijpen we de kans om dit keer een nooit eerder vertoonde herstel te realiseren.
