21 augustus 2024 – Column Peter Ursem: Wordt alles anders?
In de laatste tweehonderd jaar is de wereld met steeds grotere snelheid van de ene revolutionaire verandering naar de volgende gegaan. Eerst kalmpjes aan en pas sinds de helft van de 19e eeuw sneller en forser. Van handwerk naar machinaal, van keuterboertje tot half-industriële landbouw en veeteelt in megastallen. Van stoom naar diesel, naar gas, naar elektriciteit, naar waterstof en nucleair. En de veranderingen op digitaal gebied veranderde de manier van leven, of je nu op het platteland of in de stad woont. Iedere volwassene heeft al veranderingen kunnen zien die niet eerder voor mogelijk werden gehouden.
Ook in Westfriesland zijn we meegegaan met de tijd.
Ook in Westfriesland zijn we meegegaan met de tijd. Meegaan met de tijd is echter nog niet hetzelfde als meegaan in de ontwikkelingen. Terwijl we menen dat het leven steeds gemakkelijker gemaakt wordt, zijn er ook steeds meer stiekeme bedreigingen van de gezondheid. Sluipmoordenaars in de spullen die we nietsvermoedend en lekkergemaakt inslaan bij de supermarkten. Puur vergif in het eten en drinken dat gelukkig door de overheid genormeerd wordt. Wanneer de rotzooi onder de norm blijft, kan ons niks gebeuren is de gedachte.
Het gif wordt er niet door de voedselproducenten expres in gestopt omdat het werk dat ze doen dan meer oplevert. Ho, wacht even! Ik moet mezelf even de vraag stellen: oja, is dat zo? Zijn boeren bewust bezig hun voedselproductie te larderen met spullen die wij eigenlijk niet moeten eten of drinken? Of zijn ze gebruikers van giftige stoffen tot het niveau, waarop het allemaal nog binnen de normen valt, omdat het anders moeilijk wordt de eindjes aan elkaar te knopen? En zijn er ook andere bronnen van gif dat in ons eten en drinken komt of in de lucht die wij nu eenmaal niet te zuinig inademen?
Wie de reguliere media volgt, leest, ziet en hoort van rotzooi die via de industrie royaal wordt verspreid in een wijde omgeving. Wie alle berichtgeving over de manieren waarop ons voedsel wordt vergiftigd tot zich neemt zou bijna kunnen besluiten dan maar helemaal niks meer te consumeren. Dat doen echter maar heel weinig mensen en daar kun je blij om zijn, maar de feiten rond de voedselproductie liggen er en we zouden er heel verstandig aan doen om ernaar te handelen. Liever al gisteren dan vandaag.
de boodschap is te lastig en daardoor te snel versleten en je wint er te weinig stemmen mee
Gelukkig zijn er nu mensen en organisaties die de gevaren onderkennen en acties ondernemen om daar verandering in te laten komen. Politici benaderen met echt feitenmateriaal, actievoeren of zaken aankaarten bij de rechtbank. Dat wordt allemaal gedaan en je moet eigenlijk stom verbaasd zijn over de opbrengst ervan. Politici die de boodschap hebben begrepen en er graag naar willen handelen door verbeterde wetgeving krijgen geen meerderheid, want de boodschap is te lastig en daardoor te snel versleten en je wint er te weinig stemmen mee. Die gaan naar partijen die de voedselproducenten ter wille willen zijn, niet door compensatie, maar door ontkennen van het probleem.
Actievoeren begint ook uit te raken. Er zijn actievoerders die te fanatiek hun boodschap uitschreeuwen en daardoor overlast bezorgen, waardoor mensen die het met hen eens zouden kunnen worden zich uit ergernis om de overlast tegen hen keren. Dan de rechtspraak. Dat gaat, wanneer je gelijk wilt krijgen, op een rustige en helaas tijdrovende manier. Wat je aan feiten aandraagt moet te verifiëren zijn en het moet duidelijk zijn dat die informatie ook al enige tijd ergens in de bureaustapels van de bestuurders te vinden moet zijn. Maar wanneer op deze manier succes wordt behaald kan bij een groot publiek ergernis ontstaan.
Er gaat iets fout bij onze eigen rol in het verhaal. Je tegen informatie, actie of gerechtelijke uitspraak opstellen betekent eigenlijk ook, dat je het prima vindt dat, om meer geld te kunnen verdienen, boeren en bedrijven kunnen doorgaan met het tot aan de afgesproken norm vergiftigen van je voedsel. Natuurlijk heb je het volste recht om je pas te realiseren dat dit geen handige zet is totdat jijzelf of een van je naasten door die vergiftiging een levensbedreigende ziekte oplopen. Zelfs wanneer die ziekte zich toevallig niet in jouw bubbel voordoet. Ben je ook benieuwd hoe we daar over tien jaar tegenaan kijken?
