SJAAK GROSTHUIZEN 1 juni 2013 – Geldzorgelijkheden
Ronald Louwman onze VVD-wethouder van geldzorgelijke zaken zal na de verkiezingen terugkeren in de lokale politiek. Dat is een dappere beslissing. Hij zal het zinkende schip niet verlaten. Nu de politiek verlaten zou misschien als een laffe daad kunnen worden opgevat. Hij heeft zich zelfs tot lijsttrekker laten benoemen. Misschien is dat omdat niemand van zijn partijgenoten in deze tijd en onder deze omstandigheden dit graag wil zijn.
Het zijn barre tijden, voor Hoorn en voor het land. De crisis, de crisis en de crisis zorgen ervoor dat er nergens meer zelfrijzend bakmeel beschikbaar is voor lieverkoekjes voor bij de koffie. En wie zegt dat er steeds koffie dient te zijn? Ronald laat weten dat de financiële vooruitzichten voor Hoorn zorgelijk zijn. Dat is niet hem en zijn coalitiegenoten aan te rekenen. Zij hebben hard genoeg gesneden in allerlei leuke voorzieningen voor Jan en alleman. Een complete inventarislijst van die leuke zaken is gratis af te halen bij de oppositiepartijen. De Carbasiusweg en de ondertunneling van de spoorbaan zitten daar niet bij, want dat is de footprint die het huidige college met hun partijen de stad willen nalaten.
Het Rijk zal de gemeenten nog verder korten en probeer dan nog maar in de verkiezingstijd wervende beloften te doen. Hoe aantrekkelijk kan het zijn dat de partijen op de Grote Noord elkaar gaan overschreeuwen waar zij de komende periode het mes in gaan zetten? Ik vrees dat het voor de komende verkiezingen absoluut geen lolletje is om als lijsttrekker te worden aangewezen. We zullen wellicht bestookt worden met geloofwaardige verhalen waarom de vorige lijsttrekkers laten afweten. Broodnodige aandacht voor relatie of gezin, een gewijzigde werksituatie en gezondheidsrisico’s zullen binnen de lokale partijen de focus verschuiven naar andere mogelijke kandidaten. Veelbelovend kun je ze dan niet noemen, want dat zal zich onherroepelijk tegen hen keren op het moment dat er bestuurd moet worden.
Ronald Louwman wil niet over het graf heen regeren, zegt hij. Wil je een duidelijker aanwijzing voor de grafstemming die er nu al heerst? We moeten meer loslaten, heet het nu. Dat klinkt beter dan bezuinigen of het mes zetten in. ‘We moeten meer aan de samenleving overlaten’ is wat hij ons mee geeft. Kijk en daar ben ik nou een beetje bang voor.
De regering van het land heeft al aangegeven dat er drastisch gesneden kan en moet worden in de zorgkosten. We dienen weer de taken op ons te nemen die in de eeuwen voor de verzorgingsstaat zo gebruikelijk waren. Zorg voor ouderen bijvoorbeeld. Die financiële last wordt in afgeslankte vorm overgelaten aan de gemeenten. Dat betekent voor mevrouw Grosthuizen en mijzelf dat we op heel voorzichtige wijze ouder dienen te worden. Onze kinderen wonen voor verzorgingstaken op een redelijk veilige afstand. Hulp zal dus in de naaste omgeving dienen te worden gezocht. Ik denk dat het handig is om met de buren in gesprek te gaan over wederzijdse hulp in nood. Wij zitten in de situatie dat de buren aan de ene kant iets ouder zijn dan wij. Dat betekent dat wij eerder hulp zullen moeten geven dan andersom. Overigens laten zij een geruststellende vitaliteit zien. Het zal dus nog wel enige tijd duren eer zij met hun zorgbehoefte bij ons zullen aankloppen. Ik zie ook veel heil in aanmoedigende opmerkingen over hun activiteiten om een beetje fit te blijven. ‘Dat zijn toch geen geraniums op de vensterbank, buurvrouw?’ De buren aan de andere kant zijn een stuk jonger. Ik hoop ze nog lange tijd als buren te kunnen houden. Het kan natuurlijk zijn, dat zij de bui al zien hangen en reeds verhuisplannen ontwikkelen naar een kinderrijke buurt. Ik vrees dat er wijken komen in Hoorn die in zeer snel tempo kunnen vergrijzen of dat er verhuisbewegingen komen van senioren juist naar straten met veel starters. Senioren die zolang ze nog fit zijn een fantastische hulpvaardigheid aan de dag leggen.
We zullen zien wie er volgend jaar de partijkarren gaan trekken en wie er durft te snijden in begrotingen voor zaken die op dat moment tot leuke zaken worden gebombardeerd. Loslaten, zei het College. Meer aan de samenleving overlaten. Zoek het zelf maar uit, dus. Wij trekken ons plan. We zullen onze buren niet loslaten, zodat er iets te claimen valt wanneer dat nodig is. Nou heb ik maar één vraag, opdat onze zorg voor de toekomst niet te zorgelijk gaat worden. Wil je hierover niks zeggen tegen onze buren?
