SJAAK GROSTHUIZEN 2 november 2013 – Politieke herfstverschijnselen
Het zal wel in de lucht hebben gehangen of het is de tijd van het jaar. Herfstig weer met fikse winden die loszittende takken weten over te halen de boom los te laten. Of misschien moet je zeggen dat de takken al eigenlijk bezig waren zich los te maken van de boom. Tussen tak en loswaaiend blad is al tijdens de zomertijd een kurkachtig en breekbaar laagje gegroeid, waardoor het zonder al te grote trauma’s kan afbreken. En na een stormachtige gebeurtenis is de breuk daar en zullen boom en tak nooit meer samenkomen. Ook de vruchten van de boom zullen loslaten om zelfstandig verder te kunnen groeien. Het is de loop der natuur. Loslaten en breken is iets natuurlijks. Ook bij mensen komt dat voor. Opgegroeide kinderen moeten worden losgelaten. Partners die beiden een andere kant op groeien laten elkaar los. Dat gebeurt overal en overal zijn de breuklijnen te voelen.
Zijn vallen van de boom was onvermijdelijk.
In onze democratische politieke wereld is het al niet anders. Partijen en hun leden scheiden om de haverklap. Dat was vroeger een stuk minder, maar toen was er minder ruimte voor voortschrijdende inzichten. Nu lijkt het een virus dat de Nederlandse politici onherroepelijk dwingt om afstand te nemen van de boom waarin zij groeiden. Oude vruchten en bladeren dienen plaats te maken voor nieuw blad en bloesem. Sommige scheidingen roepen vooral vreugde op. Bij de PVV was het Louis Bontes. Hij had te laat door dat er al een kurklaagje was ontstaan tussen hem en de boom. Zijn vallen van de boom was onvermijdelijk. Hij had niet door dat bij de PVV Geert Wilders zelf de boom is. De rest hangt er gewoon een tijdje aan.
Bij 50+, waar heel veel oud fruit in de boom hangt, moest het eveneens tot scheiding komen.
Zo hoef je niet eens te wachten op een storm.
Henk Krol sneuvelde in een stormachtige omgeving. We weten dat dan zelfs de dikste takken van de boom gerukt kunnen worden en zeker wanneer er binnen die tak sprake is van houtrot. Jan Nagel doet alsof hij de boom en het lekkerste fruit is. Zo hoef je niet eens te wachten op een storm.
Het fenomeen van losraken van de partij speelt zich ook in Hoorn af. Ik vrees met een grotere frequentie dan elders. Is dit te verklaren? Ja! Lokale politiek bedrijven is topsport. Het is de kunst van verantwoording dragen. Wij, burgers, kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe zwaar die verantwoordelijkheid op de schouders drukt van hen die zich bereid hebben verklaard het welzijn en voorspoed van een gehele stad met 70000 inwoners te dragen. Zich alle gewone geneugten des levens ontzeggend, offeren zij tijd en eigen welzijn, en zelfs eigen gezondheid op om als buitengewoon dienaar van de stad fractie-, commissie- en raadsvergaderingen te vullen met hun inzichten.
Gebroken, als een hoopje ellende
Politiek is emotie! Wij zijn echter blind voor de ingehouden tranen wanneer politieke tegenstanders de gore moed hebben verantwoorde en noodzakelijke zorg voor elke burger van Hoorn te blokkeren met amendementen of wegstemmen. Hebben wij ze zien thuiskomen na zo’n vergadering? Gebroken, als een hoopje ellende, doen zij een beroep op partners en huisgenoten. Gesloopt worden zij gewekt vlak na het moment dat de slaap eindelijk wilde komen. Uitgeput halen zij weer een stapel raadsstukken van de deur- of van de muismat. Genoeg tijd om uitgebreid de meningen van fractiegenoten te wegen op hun waarde is er nauwelijks. Daar waar het eens zo duidelijk leek dat de fractiekoers als vanzelfsprekende één richting op gaat is het in de hectische tijden in fracties, waar geloofs- en/of politieke kleur niet de norm zijn, moeizamer om in periodes van storm of dichte mist niet van elkaar weg te drijven. Soms ontaardt dit tot het hanteren van een ramkoers.
We hebben nu vijf fracties met louter lokale interesses.
Joke van der Meij en Symen van der Meer hebben elkaar in de hectiek van de Hoornse politiek uit het oog verloren. Terwijl beiden uit de grond van hun hart en met schier bovenmenselijke inspanning het belang van Hoorn meenden te behartigen hebben storm en mist deze hardwerkende politici uit elkaar gedreven. Hoe voor de hand liggend is het dan dat beiden elkaar de schuld geven van het afdrijven van de koers. Hoe tragisch maar ook menselijk is het dan, dat beiden niet het belang van Hoorn en van de partij, maar dat van zichzelf verdedigen. Blind geworden voor elkaars kwaliteiten en slechts gefocust op de ontstane verschillen, klapt zo alweer een Hoornse lokale fractie uit elkaar. Lokale politiek voeren is het moeilijkste wat er is, is mijn conclusie. We hebben nog een paar maanden tot de nieuwe gemeenteraadsverkiezingen. We hebben nu vijf fracties met louter lokale interesses. In potentie is de mogelijkheid aanwezig dat dit zal uitgroeien naar tien fracties.
Ik houd mijn hart vast. Als het waar is dat Joke zelf een mogelijke bron voor conflicten is, wat zou er dan gebeuren wanneer ze in conflict raakt met zichzelf?
