17 december 2016 – Column Sjaak Grosthuizen: Een avondje democratie
Democratie is een kostbaar goed en staat tegenwoordig terecht enorm in de schijnwerpers. Democratie, in oorsprong een bedenksel van Clisthenes in Athene, bevat de elementen volk en heersen. Heersen door het volk of een of andere vorm waarin in ieder geval het volk mag meedoen in het besturingproces van land, streek of woonplaats. Het volk zijn wij dan allemaal die niet in het pluche zitten en de pluchen personen zijn de door het volk gekozenen die voor alle anderen de zaken naar behoren regelen.
Om dat regelen een beetje te kunnen monitoren bestaan er bij ons de pers, die verslag doet van wat de pluchenaren bedisselen en de commentatoren die daar vanuit diverse achtergronden een mening over ventileren. In Hoorn doen de uitverkorenen hun stinkende best om de goegemeente te laten weten wat ze doen en hoe ze dat doen, want elke vier jaar zitten ze op de schopstoel. En is het overlaten aan de media om jouw glansrol in de democratie over het voetlicht te laten komen wel voldoende? Neen, neen, driewerf neen!
Iedereen bij de voetbalclub weet dat, want Chris houdt dat nooit angstvallig geheim.
En het was deze week Chris de Meij die wilde aantonen dat het ook anders kan. Een beetje politicus heeft door welke prangende kwesties ook bij de burgers de gezonde slaap verstoren. Hij zag als vader en als actief lid van een voetbalclub hoe de netelige kwestie van de rubberkorrels in de ooit zo felbegeerde kunststofgrasvelden de gemoederen op een aanstekelijke manier opzweepten. ‘Hier moeten ze wat aan doen!’ ving hij op. Met ‘ze’, wist Chris direct, werd de lokale politiek bedoeld. En Chris maakt daar deel van uit. Iedereen bij de voetbalclub weet dat, want Chris houdt dat nooit angstvallig geheim. ‘Wat gaan jullie daaraan doen, Chris?’ werd door Chris direct vertaald naar: ‘Wat ga jíj daaraan doen, Chris?’ en Chris staat dan als geroutineerd politicus niet met de mond vol tanden.
‘Dat wordt een wilde motie,’ moet hij gezegd hebben. ‘Kom allemaal maar naar de raadsvergadering van dinsdagavond, want daar zal ik hem indienen. Ik zal vragen om dit probleem direct aan te pakken, net zoals ze dat in Amsterdam ook gaan doen!’ Dit zong meteen rond binnen de club. Chris gaat een motie indienen, een wilde! Nee, dat gaat niet onbeschaafd met veel tamtam, maar dat heet zo. Kom je ook? Je mag je kinderen meenemen, want daar gaat het tenslotte om!
‘laat dat maar aan Chris over. Die lult iedereen onder tafel!’
En zo raakten de stoelen op de publieke tribune al voor de aanvang van de raadsvergadering bezet met ouders en kinderen van voetbalvereniging De Blokkers. ‘Wat gaat Chris doen, mama?’ ‘ Chris gaat voor ons een gezonder voetbalveld regelen.’ ‘Kan hij dat dan?’ ‘Ja,’ zei een clubgenoot, ‘laat dat maar aan Chris over. Die lult iedereen onder tafel!’ ‘Nou Willem-Karel, zulke taal hoort hier niet!’ ‘Nee, maar hij doet het niet alleen, hij heeft ook Roger Tonnaer aan zijn kant, dus dat wordt vuurwerk! Daar hebben ze niet van terug!’ ‘Plus!’ sprak een volgende, ‘plus, wij zijn er ook nog en laat ze nu maar eens het lef hebben om tegen te stemmen!’ ‘Nou, we komen niet om actie te voeren,’ sprak voorts een voetbalmoeder, ‘we doen het voor de gezondheid van onze kinderen. Daar moet je wat voor over hebben. Dat heeft Chris ons duidelijk gezegd.’
De vergadering van de raad vorderde traag voor ieder die het niet gewend was totdat de wilde motie aan de orde kwam. Chris hield een vurig pleidooi en las de wilde motie voor. ‘Wat is er nu zo wild aan?’ vroeg een van de kinderen, maar het antwoord werd overstemd door applaus. Nou, nu zou je het krijgen, dacht iedereen. Kom daar maar eens fatsoenlijk onderuit!
En toen gebeurde er iets wat een in het politieke handwerk onervaren burger niet snel zal begrijpen. De rest van de raad, op de fractie van Roger Tonnaer na, was iedereen wat verbolgen over de motie. Het onderwerp had al de aandacht van het college en van alle andere raadsleden. Net als bijna overal in Nederland, wachtte de wethouder van sport met spanning de resultaten af van het onderzoek van het RIVM. Chris liep volgens een overgrote meerderheid van de raad te ver voor de troepen uit. Als hij één maandje had gewacht, dan zou die hele wilde motie niet eens nodig zijn geweest! En waarom dan iedereen opgetrommeld? Toch niet om electorale redenen? Natuurlijk niet! Daar kun je Chris niet van betichten!
dat het hem toch maar gelukt is een flinke groep burgers naar de raadzaal te lokken
Chris bleef onverstoorbaar aan zijn wilde motie vasthouden. Die kon hij natuurlijk niet meer intrekken. Het leek nog even spannend te worden toen Chris een schorsing aanvroeg. Helaas werd de wilde motie rustig weggestemd en het avondje democratie was voorbij. Jammer voor Chris, maar wat goed, dat het hem toch maar gelukt is een flinke groep burgers naar de raadzaal te lokken om de mooie werking van onze democratie live te kunnen aanschouwen. Dat zou meer moeten gebeuren. Je zou dan alleen iets beter kunnen letten op de timing. Toon Hermans scheen daarin een meester te zijn geweest. En nu maar hopen dat de commentatoren van de media het ook goed zullen oppakken. Van hen mag je alleen maar hopen dat zij de democratie net zo kostbaar vinden als Chris de Meij!
