10 juni 2017 – Column Sjaak Grosthuizen: Pitchwerk in de lift
Het politieke handwerk is moeilijk. Geloof me, dat is niet ieder op bevredigende wijze gegeven. Ik zeg niet, dat ik dat kan weten, maar ik zit er dikwijls met mijn neus bovenop en wanneer je je vaak genoeg afvraagt wat de bedoeling is van de activiteiten die je waarneemt, dan kan de beantwoording van die vragen je langzamerhand leiden tot dieper inzicht. Nou, noem dan eens een moeilijkheid voor politici, hoor ik je denken. Vandaag wil ik de aandacht richten op de pitch.
De pitch heet voluit elevator pitch en is de Amerikaanse benaming van een verkooppraatje van één minuut. De liften in Amerika reiken doorgaans tot grotere hoogten dan in Nederland en het is de kunst om in de ene minuut, dat de verheffende gang in de lift duurt, je volledige verkooppraatje te houden tegen een mede-liftgenoot. Het is iets dat je niet één-twee-drie onder de knie hebt en de Hoornse politici bewijzen dat nog elke week.
De Hoornse gemeenteraad bevat 13 partijtjes. Tijdens de vergaderingen hebben alle 13 hetzelfde recht om hun zegje te doen over een keur aan zaken. Om de vergadertijd en beetje in de hand te houden is afgesproken dat elke fractie bij elk onderwerp slechts twee minuten de tijd krijgt om in eerste instantie hun mening te uiten. Zij noemen dit zelf steevast een pitch. Hoewel de spreektijd twee keer zo lang duurt dan de Amerikaanse elevator pitch, slaagt geen enkele fractie erin om binnen die tijd kernachtige uitspraken te doen. Waaraan ligt dat?
Het zijn goedwillende en goedbedoelende amateurs met een hartstocht en een missie.
De Hoornse politicus is in doorsnee geen reclamejongen, geen psycholoog, geen socioloog, geen woordkunstenaar en geen gewiekste tweedehandsautoverkoper. Dit alles geldt ook voor de dames in de raad. Het zijn goedwillende en goedbedoelende amateurs met een hartstocht en een missie. De raad is het belangrijkste podium om te laten zien wat je met en voor de stad doet. Dat wil je laten horen en om dat naar het eigen gevoel bevredigend voor elkaar te krijgen moet je alle argumenten, tegenargumenten en partijpropaganda kwijt in die twee minuten. Wat wij in Hoorn te horen krijgen zijn daarom vaker betogen, die men omwille van de afspraken toch pitches blijft noemen.
Het is een ramp om van raad en raadscommissies voorzitter te moeten zijn. Heel bewogen en betrokken hebben mensen tijdens de voorbereiding op de pitch maar liefst twee volle A-4’tjes in Arial of Calibri 11 volgetikte tekst geproduceerd. Dan heb je gegarandeerd niet genoeg aan 2 minuten. Deze tekst van een half A’tje duurt al 2 minuten en 30 seconden en ik ben nog maar net op de helft. Raads- en commissieleden van eigenlijk elke fractie beweren dan ook nog dat zij hun best doen om binnen de tijd te blijven. Wat moet er anders dan?
Het weglaten van partijpropaganda in de pitch is dan een soort doodzonde.
Elke fractie is zich volledig bewust van de dringende noodzaak om zich elke keer weer te profileren als misschien wel de enige partij in Hoorn die de zaak op de juiste wijze bekijkt. Het weglaten van partijpropaganda in de pitch is dan een soort doodzonde. Het is ook van het allerhoogste belang om te laten doorschemeren dat die nitwits van de andere fracties de zaak nauwelijks begrijpen, zodat je niet om een uiterst gedegen opbouw van een argumentenrepertoire heen kunt. Dan is het ook van belang dat je beschikt over een zekere spitsvondigheid om aan te tonen dat je niet uit een clubje dooie dienders bestaat.
Na en tijdens de pitches is er altijd de mogelijkheid om vragen te stellen over de inhoud van de pitches van de andere fracties. Er zijn partijtjes die nimmer zullen verzuimen om hierbij nog eens uitgebreid hun eigen standpunten te noemen om af te sluiten met de vraag: vindt u dat ook niet? Ik meende wel eens dat ik met het grootste gemak allerlei argumenten voor of tegen iets kon bedenken, maar ik geef toe dat ik hierin mijn meerdere heb gevonden bij veel raadsleden. Jemig, wat kan men soms blijven dooremmeren!
Ik stel voor dat onze politici eens echt zaak maken van echte pitches zonder partijprofilering. Ik ben desnoods bereid jaarlijks een prijs in te stellen voor de beste pitcher van het jaar. Voor heren de pitchbull en voor de dames de pitchpoes of de pitchbitch. Wie weet worden de vergaderingen dan interessanter voor burgers die het in hun hoofd halen om ze eens te volgen. Doe voor de partijprofilering zoals de VOCH deze week. Zorg dat je in de krant komt met een verontwaardigd verhaal over een maatschappelijke misstand en formuleer pittige vragen voor het college.
Wie weet komt het ooit goed met de pitch. Dan is hij waar hij thuis hoort: in de lift.
