Column Sjaak Grosthuizen: einde van het kalenderjaar

Zaterdag 28 december 2013 – SJAAK GROSTHUIZEN einde van het kalenderjaar

Nog even en dan treden we gewild of ongewild het nieuwe jaar in. Onze jaartelling heeft het ooit gewonnen van andere jaartellingen en dat vieren we. Met vuurwerk en oliebollen. Hoorn zul je op dat moment niet voelen, maar horen en zien zullen je wel vergaan. Het was me het jaartje wel, hoor ik Wim Kan nog zeggen. Wanneer je terug kijkt, lijkt alles gisteren. Gisteren was ik nog volop bezig op mijn werkplek nuttige arbeid te verrichten; overmorgen ben ik al een jaar met pensioen. Eergisteren volgde ik nauwlettend de verkiezingsactiviteiten van de Hoornse partijen en over drie maanden moeten alweer de stembussen worden gevuld. De dag voor eergisteren was een ruime en enthousiaste meerderheid van de Hoornse gemeenteraad voor het aanleggen van een Poort van Hoorn en over een kleine drie maanden hoopt een minderheid meerderheid te worden om op het nippertje de aanleg ervan te verhinderen.

Onze Hoornse politici beleven in meerderheid een rustige week. Met aangename hapjes en hier en daar met een vage vredesgedachte. Geen spannende spraakmakende acties. Geen uitdagende houding ten opzichte van lokale columnisten. Die dienen deze rustige week aan het einde van het kalenderjaar te gebruiken voor een terugblik.

Van de ene dag op de andere hoor je bij een andere categorie

Terugblikken is iets voor de oudere mensen. Sinds deze maand in dit jaar behoor ik redelijk officieel tot de oudere mensen, de bejaarden. Van de ene dag op de andere hoor je bij een andere categorie. De Nederlandse staat zorgt voor een gewenningsperiode van nu nog een maand, later nog langer. Gelukkig ken ik nog niet het onderscheid tussen geraniums en azalea’s, maar die tijd komt mij met langzame schreden tegemoet.

En wie daar gelukkiger van geworden?

Waar hebben we ons dit jaar druk over gemaakt? Wat is er bereikt en wat is ons uit de handen gevallen? En wie wil daar nu aan herinnerd worden? Tijdens het doornemen van de columns van het afgelopen jaar viel mij op dat er over veel zaken stevige strijd is geleverd. Neem nu de cannabisstrijd. Door het sluiten van de coffeeshops om volstrekt begrijpelijke redenen leek het openen van nieuwe coffeeshops de enige oplossing te zijn tegen de zich verspreidende overlast die het tot gevolg had. En wie daar gelukkiger van geworden?

Kinderen van deze tijd zuipen meer dan ze aan kunnen. Kinderen van deze tijd beschikken over ontiegelijk veel geld, zodat ze zeer makkelijk in staat zijn hun lichaam en vooral geest al volledig onbruikbaar te maken voor de toekomst die volgens oude zegswijzen in hun handen ligt. Maatregelen om dat te voorkomen worden door uitbaters van alcoholica en door jeugdige gebruikers onder de 18 jaar, alsmede politici die via deze groep hun eigen toekomst willen veilig stellen fanatiek bestreden. Ik ben gek op het bedenken van argumenten voor of tegen iets, maar ik voelde mij dit jaar ruimschoots verslagen door de argumentenbedenkers rond dit dossier. Ik ben nu oud en verdraagzaam genoeg geworden dat ik dit niet meer opvat als falen mijnerzijds.

Kinderen van deze tijd beschikken over ontiegelijk veel geld

De strijd rond het wel of niet laten doorgaan van de tunnelplannen is nog niet volledig gestreden. Dat verheugt mij als columnist uiteraard zeer, maar als belastingbetalende burger van deze nu nog prachtige stad zou ik eigenlijk een van de strijdende frontlinies moeten helpen versterken. De uitslag van de strijd komt pas na de komende verkiezingen. Waarschijnlijk tot grote ergernis van hen die de uitvoering van de plannen geruststellend ver daar voor al hadden willen zien.

Ach, en zo zijn er nog meer strubbelingen waar te nemen. De wereldcrisis zal in Hoorn misschien langer voelbaar blijven dan elders in de wereld. De gemeenteraadsverkiezingen nopen de deelnemende partijen eigenlijk allemaal tot het uitventen van goede ideeën om geld te besparen. Maar dat laat zich bijzonder lastig vatten in kreten die de kiezers moeten aanspreken. De clientèle van de rechtse overheidsbeknibbelpartijen zullen ons doen geloven dat er sprake is van wildgroei aan zaken die allemaal ten onrechte door de goegemeente worden betaald. De stakkers die dit als slachtoffer dreigen te ervaren zouden moeten kiezen voor partijen die hen dankzij bezuinigingsdrift op landelijk niveau nauwelijks kunnen helpen. Bedenk daar maar een paar pakkende verkiezingsleuzen bij.

Ik denk dat een afgelopen jaar altijd de opmaat naar het volgende is. Laten we ons richten op wat er nog kan komen en wat wij daar zelf aan kunnen bijdragen. We kunnen dat in Hoorn nog steeds. Laten we dat vieren. Een fijne en zorgeloze jaarwisseling!