WIJDENES – Dat reddingswerkzaamheden een dankbare taak is wordt niet altijd vermeld. Maar onderstaand verhaal op de website met een emotionele reactie van het reddingstation Wijdenes willen wij u niet onthouden.
Vier dagen nadat hij uit het Markermeer is gehaald door de reddingboot, kwam Sander Dullaart zondag met zijn familie op bezoek bij Reddingstation Wijdenes. Zowel de bemanningsleden als Sander en zijn vrouw konden hun verhaal kwijt over de reddingsactie woensdagavond. Sander heeft ons een bericht overhandigd dat hij schreef de ochtend na de alarmering:
Gisteren, om een uur of vijf sloeg ik om met m’n catamaran, midden op het Markermeer. Had net bedacht terug te gaan naar Muiderzand want er was bijna niemand meer op het water onveilig . Alle zeilen los, boot weer rechtgetrokken, maar die ging er vandoor (wind was meer dan de voorspelde maximale 11 knopen, windje 4). Ik hing eronder, hield vast aan de dolphin striker, bedacht allerlei manieren om weer aan boord te komen maar dat ging niet, kreeg de boot niet in de wind.
Ik dacht ‘als ik los moet laten wordt het pittig, zit midden op het meer. En dat werd het want na een kwartiertje moest ik em laten gaan. Hij voer nog een paar honderd meter rechtdoor en ging toen gelukkig om. Dat zou de aandacht van andere boten en eventuele redders kunnen trekken. Maar hij was te ver weg om em in te kunnen halen, zwemmend.
En dan lig je midden op het Markermeer, met je zwemvestje en je shorty aan. Om me heen gekeken, geen schip te zien, wind was nog sterk noordwest, golven vrij hoog.
Ben maar gaan zwemmen naar de dijk Almere-Lelystad. Op mn rug, met het idee dat ik nog wel een uur of 6-10 moest volhouden. Ik schatte in 6km zwemmen, hoe hard ga je? 1 km per uur op je rug in een pak? 2? Het werd 18u, 19u, 20u. Kompas op mn horloge wees me de weg, samen met de TV mast van Lelystad. Hoe laat komt men me zoeken? Ik had ze eigenlijk al verwacht. Zonsondergang rond kwart over negen, dan is de tijd al bijna op… Ik maakte me op voor ‘net zo lang zwemmen tot ik er ben’. Schatte in dat het zeker middernacht zou worden…
Toen zag ik de P85 (waterpolitie) op een paar 100m voorbij komen, vermoedelijk hadden ze mn cat gevonden. Was uiteindelijk pas om 2015u gemeld door een vrachtschipper, bleek achteraf. Niet veel later zag ik dat er een KNRM heli bij was geroepen, die frustrerend genoeg op een paar 100m langs me vloog, maar ondanks mn hysterische armbewegingen, me niet zag. Het leek wel een film, surrealistisch… even daarna de eerste reddingboten, maar ook die zagen me niet.
Ondertussen bleef ik zwemmen. Zo kwam ik nog ergens en bleef ik warm. Enorm frustrerend om die heli, en op n gegeven moment een tweede ook, zo dichtbij voorbij te zien vliegen…
En toen ging de zon onder. Mooie ondergang hoor, maar erg genieten kon ik er niet van. Bah. 2115u, 2130u, inmiddels had ik 5, 6 reddingsboten gezien, zwaailichten en alles, maar ze zagen me niet. Het werd aardig donker, en snel ook. Dat wordt zwemmen, de kans werd kleiner dat ik gevonden werd…Zag de kant wel dichterbij komen, maar niet erg snel. F*ck it, zwemmen. Door!
En toen 2145u, kwam er ineens een reddingboot dichterbij, ik zwaaien als n gek– duurde lang voor ze me zagen, maar toen bogen ze af naar mij… wat een weergaloos gevoel…! Zag net de live beelden van de redding op RTL Nieuws. Ik bleek een kilometer of 3 te hebben gezwommen, maar moest er zeker nog 3.
Wat gaat er door je heen, 5 uur lang in het water? Opgeven geen optie. Terug naar mn vrouw, en mn kinderen, blijven zwemmen. Vannacht niet geslapen, teveel adrenaline, nu nog steeds. Moest wel even een traantje wegpinken toen ik net mn lieve kindertjes weer vast had.
Emotioneel verhaal van hoe een drenkeling denkt als hij midden op het IJsselmeer over boord slaat. Zwemmen? Welke kant op? Hoelang? Zijn verhaal aan de redders.